Historische GP

Beach-party op een parkeerplaats bij een café , beach-volleybal op een korfbalveld, het is hetzelfde als kunstmatige inseminatie, niet echt dus onnatuurlijk.

Wel echt zijn de historische motoren met de mannen in de motorpakken uit de jaren vijftig die door de straten van het eeuwenoude Eext denderen, geweldig ondanks het lawaai en de benzinedampen.

Als we naar Eext fietsen ontdekken we de charme in het vlakke landschap tussen Anderen en Eext dankzij de bomen die in een soort groene cirkel de es omzomen en dat is schitterend. In Eext barst het van de fietsen maar op een van de brinkjes vinden we gelukkig nog een betonnen paaltje waar we onze fietsen tegenaan kunnen zetten. We horen de motoren denderen als we richting het circuit lopen.

Ik zie een man in motorpak met rood haar zou dat Jim Redman zijn? Bij de zaak van Lanjouw is de pits, er staat al weer een nieuwe klasse klaar met mannen in lederen hosen die de motoren laten brullen, het is echt oorverdovend. Het is maar goed dat er in Eext geen Harry Lever woont. We kwamen nog twee echtparen uit Rolde tegen die ook actief waren geweest in Anloo, we constateerden dat het contrast (middeleeuwen/rust/paarden/stront – 2007/lawaai/motoren/uitlaatgassen) wel erg groot was. Door middel van een loopbrug kon je over het parcours naar de overzijde en daar was het voorbij de pits iets rustiger. Mijn vrouw noch ik zijn echte motorliefhebbers, dus na een half uur hadden we het wel gezien en zijn toen richting goederenmarkt gegaan.

De handelaren deden daar goede zaken, het was daar nog drukker dan aan het parcours. Op een gegeven moment pakte iemand mij bij de arm, het was mijn vriend uit Annen die gelukkig weer terug was van vakantie, want ik had hem echt gemist. Hij was er, samen met zijn vrouw, op de fiets en we waren het snel eens, ter compensatie van de liters benzine die verknalt worden in deze race moeten er mensen zijn die de zaak in balans houden. Gelukkig dachten meer mensen er zo over, gezien de vele fietsers rond dit gebeuren.

Op de terugweg legden we nog even aan in Eexterhalte voor een ijsje. Mijn vrouw had het nieuwe kruispunt nog niet gezien en genoot van de Landmark, de Andreaskruisen en het stuk spoor dat daar opnieuw is neergelegd om de veiligheid te bevorderen en om de historie weer zichtbaar te maken. “Hoe komen ze bij de gemeente op zo’n idee?” vroeg ze, eerlijkheidshalve moest ik haar vertellen dat niet de gemeente maar het Eexter raadslid Dick Smit dit idee had gelanceerd.

Maar een idee is niets waard als het niet uitgevoerd wordt en daarin was de gemeenteraad het unaniem eens. Ja natuur, cultuur en historie staan in Aa en Hunze hoog aangeschreven en worden dan ook goed bewaakt, deze “onbewaakte overweg” is er een voorbeeld van.

Anloo

Mijn broer en schoonzus waren afgelopen weekend op bezoek en omdat mijn broer en ik echte fietsfanaten zijn stelde ik een uurtje na hun aankomst voor om een fietstochtje te maken. De vrouwen wilden nog even naar Assen, dus konden wij op deze zaterdagmiddag onze gang gaan.

Natuurlijk ging de tocht over het prachtige schelpenpad op het Balloërveld waar de heide nu in bloei staat, het is allemaal paars wat je daar ziet. Onderweg kwamen we dan ook veel gelijkgezinden tegen die dit paarsgekleurde buitenkansje per fiets of wandelend wilden ervaren.

Via Gasteren bereikten we Anloo waar we, als progressieve Jan Pronk aanhangers, in de antieke Middeleeuwen verzeild raakten dankzij het feest van de heilige Magnus. Wat daar aan inzet wordt gepleegd om elk jaar dit feest te vieren rond de kerk is werkelijk weergaloos. Tentdoeken, houten stalletjes, tafels en banken bepalen het straatbeeld en patat of hamburgers kun je er niet kopen.

Volgens Jans Stoffers, de man die het buitengebeuren organiseert, zijn deze dag 400 vrijwilligers in touw. De fleurigheid en het plezier dat de vrijwilligers uitstralen geeft je ook als bezoeker het gevoel dat je welkom bent. Alle vrijwilligers hebben zich gehuld in Middeleeuwse kledij wat het geheel een extra dimensie geeft. Geen mobieltjes, geen reclame, maar wel een heksenweegschaal, gerookte paling, er worden kippen gebraden op een vuurtje en er is bier in stenen kroezen. Er zijn minstrelen die met zang en muziek het volk vermaken en ergens bij een oude schuur is een middeleeuwse bruiloft. Op grote Belgische paarden worden de (Heems) kinderen rondgereden.

In de kerk is er elke 45 minuten een zitting van de Etstoel. De 24 etten van de zes dingspillen zijn daar de jury in de rechtszaken. Een van de zaken gaat over een man die is uitgescholden voor schelm door een vrouw. De man pikt dit niet en laat dit dus voorkomen bij de Drost en de Landschrijver.

Het is een prachtig schouwspel waarin je kunt opmaken dat het er in de Middeleeuwen ongeveer zo aan toe gegaan moet zijn. “Ja ik heb een getuige die weet dat ik het woord schelm niet gebruikt heb” sprak de beschuldigde vrouw. “Nou laat die getuige dan maar komen” zei de Drost. “Nou mevrouw kunt u ons vertellen wat u gehoord heeft”? vroeg de Drost aan de getuige “Nou ja ik heb wel gezien dat ze een woordenwisseling hadden maar wat ze tegen elkaar zeiden heb ik eigenlijk niet goed gehoord”… “Dat is duidelijk “zei de Drost, “Aan zo’n getuige heb je dus niks “ De man die was uitgescholden deed er nog een schepje bovenop “Ja van zulk soort getuigen kan ik er ook wel tien oproepen”. Desondanks hield de vrouw voet bij stuk, ze wist zeker dat ze het woord schelm niet gezegd had. Na rijp en wijs beraad besloten de Etten dat ze deze zaak maar op zijn beloop lieten want er was te weinig bewijs.

Tijdens de rechtszaken liep er steeds een geschifte vrouw rond die dacht dat ze Maria was en door de bode steeds achter de broek werd gezeten, dat gaf een extra cachet aan deze zitting. De intocht en de uittocht van alle spelers in de kerk was een spektakel op zich.

Na de laatste extra zitting kregen alle spelers dan ook tot twee keer toe een zeer hartelijk applaus en dat was meer dan terecht. In mijn vorige columm tipte ik al even aan dat de Magnuskerk een mooie kerk is, op deze zaterdag was ze even het middelpunt van Aa en Hunze. Maar bovenal vind ik de wijze waarop vrijwilligers zich elk jaar inzetten om dit gebeuren allure te geven een saluut waard. Terugfietsend over Anderen denk ik wat er ook moet ver-Anderen dit nooit, vooral omdat het ook nog allemaal pro deo is, chapeau Anloo.

Rome

Na Londen, Parijs, Barcelona, Amsterdam, Florence, Genève en Praag was ik deze zomer in Rome. We maakten een voettocht door zuid Umbrie met aansluitend drie dagen Rome.

Wat was ik blij dat ik eerst in die andere steden ben geweest want anders waren ze tegengevallen. Rome is écht fantastisch, zoveel oudheid, zoveel historie, prachtige kerken, en onvoorstelbaar mooie kunstwerken. Bij binnenkomst in Rome over de via Appia waarover ook Petrus en Paulus Rome binnenkwamen “voel” je de historie van 2000 jaar Christendom aan den lijve.

Wat twaalf vissers uit Galilea hebben bewerkstelligd is ongekend in onze wereldgeschiedenis. De Catacomben waarin de eerste christenen zich schuil hielden, het Colloseum waar de christenen voor de leeuwen werden gegooid, het staat er nog. De Sixtijnse kapel is het hoogtepunt van de Vaticaanse Musea, ongelooflijk wat Michel Angelo daar met zijn collega”s op het plafond van deze kapel heeft uitgebeeld.

Als je daar bent ervaar je dat je op een historische plek staat . want hier worden ook de bijeenkomsten van kardinalen (conclaaf) gehouden waar de Paus wordt gekozen. Toen we op het Sint Pietersplein stonden hoorden we dat de Paus tien minuten later op het plein zou komen , daar bleven we toch wel even opwachten, want dat maakt je tenslotte niet iedere dag mee, het was heel apart, al die juichende mensen.

Later op de dag kwamen we de Sint Pieter binnen en daar staat direct rechts achter in de pietà van Michel Angelo. Ik werd daar erg door gegrepen, want wat daar is samengevat in de gelaatsuitdrukking van Maria die haar gestorven zoon op haar schoot heeft, is onvoorstelbaar, verdriet, liefde, vertedering, totale ontreddering , aanvaarding – dit alles is samengevat in de uitdrukking van haar gezicht -.

Toen ik daar rondliep vergat ik even alles waarvan ik vind dat de katholieke kerk te kort schiet en blijf ik zitten met de vraag: waarom zijn de huidige gezagsdragers niet even inspirerend en inventief als de mensen die ons deze schoonheden hebben nagelaten.

In de prachtige Sint Pieter kwamen we ook langs het graf van Petrus, een bronzen beeld staat er ter zijner ere, de meeste bezoekers gaan met hun hand over zijn voeten , deze zijn door de vele aanrakingen dan ook uitgesleten. Naast de Sint Pieter kent Rome nog vierhonderd kerken, in enkele daarvan zijn we geweest zoals in de Maria Maggiore, weer een kerk dat barst van de kunst, maar ook hier staat de devotie centraal. De normen en waarden worden in de kerken wat de kleding betreft “hoog” gehouden.

Buiten in het verkeer razen de auto”s en scooters met ware doodsverachting voorbij.Het contrast is groot met één uitzondering als oude vrouwtjes de weg oversteken , remmen ze allemaal ,” de Mamma”s” zijn ook op straat heilig.

Het oude Rome zie je vooral bij het Colosseum en het Forum Romanum de plek waar de Postbankspot met Jan Mulder en Antoine Bodar werd opgenomen. Even verder kwamen we bij het Capitool een prachtig groot wit marmeren gebouw op de Plaza Venezia. Uiteraard zijn we ook bij de nabijgelegen Trevi Fontein en op het Piaza Navona geweest en niet te vergeten bij het Pantheon met de grootste koepel ter wereld.

De lichtstralen die van bovenaf door de open koepel binnen komen geven een extra dimensie aan het geheel die je nergens anders tegenkomt. Ik denk dan hadden we hier maar één zo’n pleintje of één zo’n kerk in Aa en Hunze. Gelukkig hebben we hier de Jacobuskerk en de Magnuskerk, oud en historisch en ook mooi.

Dikke Banden Race

Om wat af te kicken van de Tour ga ik naar een plek, waar men nog nooit van doping heeft gehoord en fiets ik op mijn fiets met dikke banden naar Gieten. Het is woensdag en mooi weer. Onderweg spreek ik nog met enkele mensen die toevallig mijn pad kruisen.. In Gieten aangekomen fiets ik eerst naar de skatebaan, en eerlijk gezegd het viel me niet tegen, er waren vijf jongens aanwezig. Een van hen wilde wel even een showtje geven en deed dat met verve, hij sprong met de skate-plank van onder naar boven en van boven naar onder zonder dat hij het contact met zijn plank verloor, een technisch hoogstandje. Even verderop in het dorp zag ik op de Brink een tent staan, er naast staat de immer aanwezige Edgar Weening, voorzitter van alle activiteiten die in Gieten plaatsvinden, in een flits weet ik het weer, er is vandaag een dikke banden race. Ik vraag hoe laat dat spektakel begint “over een uur “,antwoordt hij. Dus heb ik nog een uur om me in het zweet te fietsen. Via de Breevenen kom ik in Spijkerboor waar ik me verheug om bij Willem Dijkema op het terras een kop koffie te drinken. Helaas is dit voor mij letterlijk en figuurlijk ‘t Keerpunt, want het café gaat pas om vier uur open. Sjezend langs de naturistencamping zie ik twee mannen hardlopen , ze hebben gymschoenen aan. Op het eind van de Breevenen loopt de beheerster van camping het Zwanemeer met twee honden, ik ben haar al voorbij als ik haar herken, en ik knijp heftig in de remmen om even van gedachten te wisselen over dit zomerseizoen : “Het is minder dan vorig jaar maar ik ben toch tevreden”zegt ze. Van zo’n instelling zouden meer mensen blijk moeten geven, niet steeds meer willen, maar genoeg is genoeg en daar mee kunnen en willen leven. Terug in Gieten is net de prijsuitreiking van de twee eerste wedstrijden aan de gang. Op het podium staan de nummers 1,2 en 3 ze krijgen de medailles omgehangen . Een rondemiss en bloemen ontbreken maar het is wel een echte ceremonie protocolaire. De speaker Rikus Bartol weet dit op een geweldige manier inhoud te geven. Ook tijdens de volgende wedstrijd waarvoor acht jongens van 11 – 12 jaar en een meisje aan de startlijn verschijnen, weet Rikus tijdens de race over vier ronden de renners op te peppen op een plezierige enthousiaste wijze, niet overdreven maar gewoon leuk. De renners rijden ongecompliceerd hun rondjes zo hard als ze kunnen, en de winnaar trekt nog even voor de finish zijn shirtje recht en maakt professioneel het overwinningsgebaar. Er is ook extra aandacht voor een rennertje die vandaag jarig is, echt een sportief en sociaal gebeuren dus.
Dezelfde avond ben ik op verjaardagsvisite bij een goede vriendin , daar kwam het thema leven en dood ter sprake . Ja elke keer als je jarig bent kom je als levende weer een stap dichter bij de dood, leven en dood horen bij elkaar. Zo waren op de Drenthe pagina van het Dagblad ook hele creatieve koppen in dit genre. Zoals: “Vereniging blaast lijkenhuisje nieuw leven in” ( Anloo) en “ Aula in Gieten wordt dagopvang De Trans“. Zo blijkt maar weer dat er leven is na de dood … althans voor deze gebouwen.