Month: February 2008

Het kabinet Balkenende lV is nu een jaar aan de macht en er is natuurlijk van alles op aan te merken. De oppositie heeft het vooral over het moralistisch karakter van dit kabinet, als je de tegenstanders van dit kabinet hoort moeten de mensen veel en mogen ze weinig.

We moeten meer bewegen, gezond eten, niet meer roken, matig drinken, geen porno kijken, de kinderen goed opvoeden, niet te lang achter internet en TV, het vervoer per auto of vliegtuig minimaliseren, doe je dat niet, dan is de sanctie meer belasting betalen, en ga zo maar door.

Nu moet ik zeggen dat ik met dit alles niet zoveel moeite heb, het gaat tenslotte om ons eigen milieu en de fysieke en geestelijke gezondheid van mensen. De afgelopen week was ik toch wel even verbaasd toen ik hoorde van het nieuwste plan van ons kabinet,of het klopt weet ik niet, maar ze schijnen een wet voor te bereiden om te zorgen dat alle mensen gaan denksporten, dit om de hersenen te trainen. Dus iedereen moet gaan schaken, puzzelen, dammen of bridgen, nu over deze laatste denksport kan ik nog wel wat vertellen.

Al vele jaren klaverjassen mijn vrouw en ik regelmatig met een stel vrienden, altijd gezellig want naast het klaverjassen werd meteen de toestand in de wereld doorgenomen. Maar nu hebben de dames een half jaar geleden besloten om op bridgeles te gaan in Gieten en ik moet zeggen dat houdt de gemoederen aardig bezig.

Als we nu bij elkaar komen gaan de verhalen voornamelijk over de bridgelessen, over Coby de cursusleidster die het zo geweldig doet en die zo aardig is, over Lammie de uitbaatster van het café, die zo vriendelijk is, over de Maria’s en over de groep die zo leuk is. Ineens komen er teksten uit hun mond als honneur op honneur, bijbod, manche en sans, dummy, kleur ontwikkelen en ga zo maar door, kortom, een voor mij volslagen onbekende wereld.

In het begin wilden ze ons, de mannen, ook wel leren bridgen maar er kwamen iedere week weer nieuwe regels bij en regels zijn nu eenmaal niets voor mij en daarom mogen wij niet meer meedoen. Ze gaan nu iedere week met andere dames van de groep oefenen, nou ja zolang ze er lol in hebben en als mijn vrouw maar weer thuis komt heb ik er geen moeite mee.

Ik heb mijn eigen bezigheden waar ik mijn hersenen mee train zoals de gemeentepolitiek en vrijwilligerswerk, zo was ik de afgelopen week op bezoek bij de Nieuw Geld Commissie van SGO in Grolloo. Deze club probeert door allerlei acties gelden te vergaren om vooral het jeugdvoetbal op een hoger peil te brengen.

Deze avond hadden ze bij John Hofsteenge een Sportcafé georganiseerd. Het hoofd Jeugdopleiding van FC Groningen Peter Jeltema vertelde zijn verhaal over het reilen en zeilen van de trots van het Noorden wat betreft de jeugd. Ook bij de jeugdopleiding staan de normen en waarden centraal, waar niet zou je denken ? Hij legde er vooral de nadruk op dat de ontwikkeling van het individu niet ophoudt bij zijn voetbalkwaliteiten , die uiteraard erg belangrijk zijn, maar wel alles in samenhang met wat er maatschappelijk toe doet. Het kippenvel moment is voor elke jeugdtrainer als “zijn pupil” warm loopt om voor de eerste keer in te vallen bij hét FC Groningen van Ron Jans.

Martin Veenhuizen de trainerscoördinator van SGO wees vooral op het belang van teamsport en de beleving daarvan,waarvoor een vrijwilligers-team nodig is en de spelvreugde centraal moet staan. Aan zo’n constellatie werkt men dankzij de Nieuw Geld Commissie bij SGO.

Tijdens de bijeenkomst werd er dan ook een appél gedaan op de politiek, die raadsbreed aanwezig was, om initiatieven als deze een warm hart toe te dragen.

Aan het eind van de avond werd er nog een prijsje verloot. Al ruim twee jaar zwerf ik over de velden van Aa en Hunze en koop altijd lotjes, maar nog nooit een prijsje gewonnen en deze avond had ik de hoofdprijs, een wedstrijdbal met alle handtekeningen van de spelers van de FC, mijn avond was rond.

Thuiskomend zei mijn vrouw ”Die bal bewaar je maar voor je eerste kleinkind” dus deze bal wordt een soort fokpremie in de geest van André Rouvoet. Ik probeerde nog “Maar misschien kan ik deze laten verloten voor een goed doel”….maar ik zag aan haar gezicht dat hierover geen discussie mogelijk was. Dus hangt nu de bal in een netje in de hanenbalken wachtend op de ooievaar.

Deze week ging ik, zoals de meeste vaders dat zullen doen, voor mijn dochter naar de Jan Thiesschool in Rolde om spullen op te halen voor de reünie die zaterdag werd gehouden. Er heerste op de school een uitgelaten stemming, het was bijna zover de reünie was aanstaande en men was er klaar voor. Veel oud-leerlingen en personeelsleden hadden zich opgegeven voor de reünie en er werden 1500 reünisten verwacht.

De Jan Thiesschool is een van de grotere scholen in onze gemeente, sluiting is hier niet aan de orde. Als ik op zaterdagmorgen Rolde binnenfiets zie ik dan ook geen spandoeken maar overal wapperende vlaggen, het is immers feest vandaag en dat willen ze weten ook want via een rode loper kom ik in de school.

In de Jan Thiesschool is een expositie ingericht over onderwijs, vroeger en nu. Foto ‘s, krantenknipsels, uitspattingen van creatief vernuft en een heus schoollokaal uit de jaren vijftig completeren het geheel. In de hal bij de ingang zingt een gemengd koor(tje), oude en nieuwe kinderliedjes. Het koor is een combinatie van de huidige leerkrachten aangevuld met nog in Rolde wonende oud-leerkrachten, het feest der herkenning begint dan ook daar.

Een moeder van nù bekijkt met haar ouders foto’s die herinneren aan haar schooltijd van dertig jaar geleden. Ze merkt op dat er in haar tijd met veel intensiteit werd toegeleefd naar het jaarlijkse Sinterklaastoneel en gymnastiekuitvoering bij Hofsteenge, naar Koninginnedag en de Roldermarkt. Niet dat haar kinderen deze evenementen niet leuk meer vinden, maar de beleving is anders.

Ja, dat er veel veranderd is, is zichtbaar aan de rijen computers en het digitale schoolbord waarbij schoolkrijt overbodig is geworden. Iemand merkte op dat dit toch erg jammer is, want wat was het een eer als je vroeger het bord schoon mocht maken, en de tijden dat de meester als hij kwaad was met krijt of bordenveger gooide is voorgoed voorbij.

Trouwens tegenwoordig bestaat het personeel voor 90% uit juffen en die hebben dat gooi en smijtwerk waarschijnlijk niet nodig, zij winden dankzij hun natuurlijke charme de (gelukkige) klas om hun vingers. ‘s Avonds was het grote feest der ontmoeting en herkenning in café Hofsteenge. In twee stampvolle zalen, waar verschillende bands met Rolder jongeren en oudere jongeren, voor stemmingsmuziek zorgden zat de sfeer er vanaf het begin goed in.

Jongeren van amper twintig maar ook ouderen van zestig plus waren in grote getale vertegenwoordigd. Het was net Roldermarkt maar dan alleen voor (oud) Roldenaren, zo’n feest daar waren de reünisten eensgezind over zegt iets over het Rolde gevoel en om daar deel van uit te mogen maken dat voelt goed.

Zoals John.F Kennedy ooit zei bij de Berlijnse Muur “Ich bin ein Berliner”zijn hier veel mensen die vol trots zullen zeggen “Ïk kom uut Raol” Enig chauvinisme is de Rolder niet vreemd maar ik kan zeggen dat het écht gezellig was. Er waren naast de mensen die nog steeds in Rolde wonen ook veel oud-Roldenaren uit de omgeving maar ook van over ver, uit Haarlem, Bennekom, Amsterdam en zelfs Sjanghai waren ze op komen dagen.

Het was vanuit mijn beleving meer dan de moeite waard. Een feest der herkenning waar het tot in de kleine uurtjes steeds gezelliger werd en her en der contacten weer werden hersteld. Het was weer een bijdrage aan de sociale cohesie waar je uren over kunt praten maar waar deze reünie een echte bijdrage aanleverde. Nogmaals initiatiefnemers en organisatoren verdienen dan ook een groot compliment. Chapeau !!

Tenslotte, u vraagt zich misschien af hoe Gerard Koopman op een schoolreünie komt van de Jan Thies, hij is tenslotte niet in Rolde geboren en getogen en heeft ook niet op de Jan Thiesschool gezeten. Deze laatste vraag kan ik beantwoorden, gewoon tegen de beveiliging die met drie man sterk bij de ingang staat zeggen dat je van de pers bent. Ze geloven je op je woord, kijk dát is ook Rolde.

Dertig jaar geleden kwam ik met een groep van meer dan vijftig kinderen, op de fiets uit Rolde, met o.a. de stagiaires Gea Jansen en Eppie Plat een weekend kamperen in Breeland. Twee jaar later was ik er weer met een groep uit Grolloo. Dat was een weekend die ik nimmer zal vergeten, niet dat het vervelende groep was, integendeel het was erg gezellig, maar dat weekend kwam namelijk onze zoon Christiaan aan op Schiphol, met de blauwe vogel van Air France via Parijs uit Bogota.

Een baby van 8 weken en die dag zal ik mijn leven lang niet vergeten. Op vrijdagavond fietste ik met de groep en de vrijwilligers naar Breeland, op zaterdag werd ik afgelost door mijn vriend Lukas Koops zodat ik met mijn vrouw naar Schiphol kon en op zondagmorgen was ik terug met beschuit met muisjes en natuurlijk zo trots als een pauw. Daarom heeft Breeland een apart plaatsje in mijn herinnering, maar dat komt ook vooral door de gastvrijheid van Piet en Marianne Steenbergen.

Afgelopen vrijdag was ik weer in Breeland en ik werd zoals altijd hartelijk ontvangen, zoon Dries zwaait daar nu de scepter en doet dat met verve. Breeland is in de loop der tijd uitgegroeid tot een recreatiebedrijf waar je U tegen kunt zeggen. Als gemeente geef je faciliteiten maar actief en creatief ondernemerschap is nodig om iets succesvol te maken. Deze dag werd door de gemeenteraad een stap voorwaarts gezet in de richting om ons platteland vitaal te houden.

Onder de bezielende leiding van burgemeester Eric van Oosterhout werden geen piketpaaltjes geslagen maar de route verkend waaraan Aa en Hunze de komende periode aan gaat werken. Ik zal de lezer de details besparen maar dat we meer gaan doen als op de winkel passen werd deze dag wel duidelijk. Als je in de ontmoetingsruimte van Breeland zit kijk je uit over de weilanden met aan de horizon bomenrijen – Bree(d) land dus. Ik denk zelf ook liever breed dan smal , niets in deze wereld is zwart of wit .

Ik vind het eigenlijk wel jammer dat Breeland achter Annen ligt , lag het maar achter Gasselte dan was ik zeker nog even bij Agnes, de boerin, langs gegaan, zou ze nog wat met Jurre hebben ?

Op weg naar Breeland fietste ik binnendoor en kwam vanaf Gasteren Anloo binnen, verscholen achter wat boerderijen en bomen zag ik de toren van de Magnuskerk opdoemen, echt een plaatje. In het dorp staat bij het café een bord “ koffie met krentestoet”, kan het Drentser? Achterom kijkend zie ik dat er bij de kerk een uitvaart is. Leven en dood het hoort bij elkaar, fietsend sta ik nu nog aan deze kant van het graf vandaar dat ik nog snel een tandje bij schakel.

In Annen sjees ik langs een kale plek waar een groot bord staat, hier komen de omstreden appartementen van de Woldhoek. Ik denk liever een mooi, misschien wat hoog gebouw, dan deze rotzooi, maar ja er zijn mensen die er anders overdenken.

Op de terugweg in het aardedonker geniet ik van de sterrenhemel en van het fietsen in het donker het geeft een bepaalde rust vooral als je dan nog een uil hoort oeh-oehen. Het voelt mysterieus aan om in het donker op het schelpenpad over het Balloërveld te fietsen maar je voelt je tegelijk ontiegelijk rijk, lekker ver weg van alle lawaai en drukdoenerij. Dan heeft zelfs de duisternis “kleur”.

Het stormde en regende,het was hondenweer maar ik moest en zou naar de plaatselijke bibliotheek in de Boerhoorn want het was nationale gedichtendag. Drie vrouwen zouden daar gedichten voorlezen uit eigen werk. Vrouwen en gedichten wie zou daar niet voor zwichten?

Ik geef het toe ik heb een zwak voor vrouwen, tja en vrouwen en poëzie dat is dubbel genieten dit liet ik niet aan mij voorbij gaan. De spits werd afgebeten door Janny Bruins die voorlas uit haar onlangs uitgekomen bundel Weerdevol. Haar gedichten zijn in het Drents geschreven waardoor er toch direct, in mijn beleving, een dimensie meer is. Dialect of zoals Drenten zeggen “Taol” komt dichter bij het gevoel dan ABN. Enkele gedichten van haar hadden zelfs een Deep Throat gehalte, ze vroeg zich zelf af of dat in deze omgeving wel “kun”, waarop de oudste uit het gezelschap grijnsde “Ja, doorgaan het wordt steeds boeiender “aan zijn glinsterende ogen te zien genoot hij met volle teugen.

Een van haar gedichten ging over een gekleurde plek op de kont van een schaap en de verzuchting in haar gedicht was dat ze blij was geen schaap te zijn, omdat iedereen dan onmiddellijk kon zien dat je seks hebt gehad en zoiets wilde ze toch liever voor zichzelf houden.
Wat mezelf het meest bekoorde was het gedicht over Contact in dit gedicht kwam het erop neer dat alle vooruitgang in communicatie van internet tot virtueel loket het bij lange na niet haalt bij het directe persoonlijke contact.

Sophia Helmhout die pas drie jaar dichtte verraste met hele persoonlijke inkijkjes over het gemoed, het gevoel van binnen is vaak onuitspreekbaar maar in haar gedichten maakt ze van haar hart geen moordkuil. Zichtbare elementen van zon, zand en de regenboog weet ze om te zetten in prachtig proza. Ook gevoelens van boosheid, haat, vallen en opstaan weet ze zo te verwoorden dat het kleur krijgt en beklijft.

De laatste die voorlas uit eigen werk was Tineke Booy zij deed haar inspiratie vooral op tijdens haar reizen naar Scandinavie, Spanje en Portugal . De soberheid van de vlaktes,die heel aparte sfeer die het dorre landschap met de windmolens oproept inspireren haar. Haar ervaringen in Jerez van koeien met bellen om hun nek, doen je belanden in Alice in Wonderland. Een groot contrast vormen de abstracte gedichten die verhalen van einders tot de dood. Het waren drie totaal verschillende genres, maar hoe uiteenlopend ook, zeer de moeite waard.

Toen ik de bibliotheek uitliep werd ik getroffen door de prachtige foto’s van Liza Werkman die daar schijnbaar achteloos en systeemloos aan de wand waren opgehangen. Foto’s uit onze omgeving waarin natuurelementen centraal stonden. Het was voor mij de slagroom op het toetje van deze Rolder culturele avond.

Ik had nog een vraag en liep even binnen bij de Wegwiezer. Ik werd daar geholpen door ene Willem en hij heeft mij uitstekend de weg gewezen.

Tot slot het gedicht Binnen en Buiten van Sophia Helmhout uit haar bundel Fidesspescaritas,
dat mij herkenbaar overkwam en daardoor……. raakte
van binnen is het onrust
van binnen is het wild
van binnen is er honger
die maar niet kan worden gestild

van binnen zijn geen woorden
van binnen is gevoel
dat moet soms wat betijen
voordat ik zelf weet wat ik bedoel

van binnen zijn verlangens
van binnen is het kracht
van binnen moet het naar buiten
verhardend en verzacht