Month: May 2008

Vorig jaar op een zomerse zondagmiddag fietste ik in mijn eentje wat rond, mijn vrouw was met mijn dochter naar een zomerfair, en ik belandde op mijn fietstocht in Westerbork.
Elke zondagmiddag is daar wel iets te doen op het van Weezelplein, het is er nu echter zo stil dat je de bladeren van de bomen kunt horen vallen, dit duurt echter niet lang meer want ik zie een groep line-dancers compleet in cowboykleding en met pistolen aankomen. Kortom het is weer zomer in Drenthe en de gasten moeten worden vermaakt nietwaar ? Ik wil met alle respect,absoluut niet door deze “cowboys” worden vermaakt en fiets door.
Gelukkig is een eindje verder een leuk terras en daar speelt op straat een folk band die Ierse
liederen ten gehore brengt, ik vind het schitterend. Naast mij is een tafeltje waar twee aardige vrouwen zitten, in hun nabijheid spelen twee kinderen , de een is een jongen van een jaar of vijf en de ander een meisje van een jaar of dertien, ze stoeien intensief met elkaar . Ik schat in dat de twee vrouwen (schoon)zussen met hun kinderen zijn. Het jongetje schuifelt mijn richting op en vraagt of ik voor hem een ballon wil opblazen , dat wil ik wel.
Als de ballon is opgeblazen leg ik er een knoop in en geef hem aan het jongetje, het meisje komt erbij en ze zoeken ruimte op de parkeerplaats om te “ballen”. Als de folkband stopt kijk ik nog even bij straattheater en dan fiets ik verder, iets voorbij Zwiggelte kom ik op het Brummelpad en daar zitten lekker veel bramen. Ik ga van de fiets en sla aan het plukken, lekker wat inslaan dan kan mijn vrouw er jam van maken. Na tien minuten hoor ik vanachter het bramenbosje een bekende kinderstem, deze is van het jongetje waarvan ik de ballon op heb geblazen. De dames gaan ook van de fiets en slaan aan het plukken. Een van de vrouwen wendt zich nu tot mij en zegt : “Nu ik je weer zie wil ik nog even kwijt dat ik het aardig van je vond om mijn zoon te helpen, hij trekt altijd naar mannen, ik antwoord: “ Ja, als jezelf vader bent en veel met kinderen te maken hebt gehad,vind je dat normaal”. Ik vraag de vrouwen of ze zussen zijn, “nee, vriendinnen” is het antwoord en eigenlijk zijn we vriendinnen geworden door de kinderen. Ik kijk in de richting van de kinderen, waarbij het leeftijdsverschil nu ze daar zo samen aan het plukken zijn nog meer opvalt. De vrouw raadt mijn gedachten en zegt “ Het lijkt misschien vreemd,omdat de kinderen nogal van leeftijd verschillen en toch zijn zij de aanleiding”.Ik kijk nog verbaasder dan ik al keek, de vrouw ziet dat en begint haar verhaal en wat ze dan verteld zal me nog lang bijblijven. De oorzaak dat ze vriendinnen zijn komt omdat hun kinderen de zelfde vader hebben. Toen het meisje zes jaar was verliet de vader de moeder voor een nieuwe vriendin ( de moeder van het zoontje). Tijdens de zwangerschap van het zoontje verliet de vader ook zijn nieuwe vriendin.
Deze vader liet zo zijn “stempel” achter, maar liet beide vrouwen met de opvoeding van de kinderen zitten. Ik constateer dat ze na eerst rivalen geweest te zijn nu door hun kinderen vriendinnen of anders gezegd lotgenoten zijn geworden. Ze knikken en moeten mij gelijk geven maar prefereren toch de term vriendinnen boven lotgenoten, al zijn ze dat wel. Dat je tijdens het bramen plukken dergelijke ontboezemingen van eigenlijk wildvreemden hoort is toch wel heel apart. De vrouw die heel naturel overkomt, verklaarde ook nog waarom ze dit verhaal aan mij verteld heeft: “ De wijze waarop jij spontaan aanbood de ballon op te blazen, raakte mij zó dat ik mijn verhaal aan jou wel kwijt wilde”
Samenvattend een ongelooflijk verhaal in het bramenbosje en dat alleen omdat je een (proef)ballon hebt opgeblazen.

Kleuterschool, basisschool, ambachtsschool,de MULO en Hogere Burger School (HBS) dat waren in mijn jeugd scholen die er toe deden. Tot ik afgelopen woensdagmiddag voor het eerst hoorde over de “voetbalschool” Ik fietste toen langs het voetbalveld en zag daar zo ‘n vijftig jongens en meisjes rond krioelen.
Als sportliefhebber ging ik toch maar even kijken en toen hoorde ik het nieuwe woord uit de mond van de jeugdleider pur sang, hij noemde het leren omgaan met de bal “Voetbalschool”.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt want wat en hoe voetbalschool? Wat ik zag was toch gewoon pielen met de bal, gewenning enz. Na enige tijd werd het mij duidelijk, op het ene deel trainde men in bal aanname en op een ander deel van het veld leerde men het niet op een kluitje spelen. Zo gauw men op een kluitje voetbalde stopte men het spel, stuurde een speler links en rechts en verder ging het spel. Ook dribbelen, schieten en een actie maken waren spel onderdelen. Tien jongens van om en bij de vijftien jaar geven op het veld van Rolder Boys les
aan de F-jes die tussen de zes en tien jaar oud zijn. Dat doen ze in een natuurlijke omgeving op een veld zonder ook maar één reclamebord en omzoomd door prachtige bomen in alle mogelijke groene schakeringen. De leidinggevende van deze jonge “trainers” doet dat met een enorme gedrevenheid en weet dan ook heel gemakkelijk de vijftig F-jes enthousiast te krijgen. Na afloop krijgen de rood bezwete koppies een beker grenadine ranja. Hierna betreden de E-tjes het veld en dezelfde vrijwilligers van net geven nu deze jongens les op de voetbalschool. Als op een woensdagmiddag meer dan tachtig jongelui lekker bezig zijn is de toekomst voor Rolder Boys gegarandeerd. Op school werkt men aan de sociaal-culturele en intellectuele vorming van kinderen en hier gebeurt op het voetbalveld precies hetzelfde op sportief gebied, dus het woord –voetbalschool- is geen loze kreet.
Maar er gebeurt meer en dat hoort bij een betrokken begeleider van vrijwilligers, hij laat chinees aanrukken “zijn vrijwilligers” bellen massaal het warm eten thuis af en dan samen aan de maaltijd. Ja wie wil niet bij zo”n gemotiveerde club vrijwilligers horen waar het niet alleen gezellig is maar er ook op een plezierige ,humorvolle wijze met elkaar word omgegaan.
Tja het is wel een heel andere manier van leren voetballen dan in mijn tijd, wij hadden geen trainer, geen veld, geen lederen bal, maar een gummibal waar we met zijn allen een dubbeltje voor gelapt hadden. De tijden van drie keer corner penalty bestaan niet meer. En jassen in plaats van doelpalen evenmin.
Bij het verlaten van het sportpark zie ik de kar staan die afgelopen weekend is gebruikt toen
het 4e elftal voor de 3e keer in successie kampioen werd. Een elftal van veertigers maar ze voetballen met de spirit en de inzet van jongens van twintig. Bij het “Jeugdstadion” staan een voetballende jongen en meisje in de kleuren van Rolder Boys afgebeeld, nooit geweten dat meisjes ook boys kunnen zijn, hoewel sommigen kunnen voetballen als een kerel.
Het leven is soms net als de kleuren van Rolder Boys zwart-wit dat hebben we de afgelopen week meegemaakt toen drie brandweerlieden het leven lieten in de loods van Beuving. Door de bloemen en de vele uitingen van medeleven kreeg het leven weer even kleur voor de nabestaanden. Hopelijk zal de support aan deze families in welke vorm dan ook doorgaan, Eelde sterkte !!

Het wegrennende meisje op Papenvoort haalde de voorpagina van het Dagblad toen de koningin daar op bezoek kwam. Ik denk dat het meisje er dagenlang naartoe heeft geleefd, nadat zij was uitverkoren de koningin een bloemetje te overhandigen. In sprookjes was ze
de koningin vaak tegen gekomen en dat was schitterend, de koningin met een kroon en een hermelijnen mantel. Nu werd ze geconfronteerd met een oude vrouw met een grote hoed en een paar onbekende heren in mooie pakken. Ze schrok zich te pletter en .…wegwezen dus.
Veel foto’s werden van het bezoek gemaakt maar over het algemeen zijn er maar weinig foto’s die zoveel indruk maken dat ze de wereld overgaan en die je raken.
Soms word je ook geraakt door zaken die zich voor je ogen voltrekken of gesprekken die je meemaakt.
Mijn broer en schoonzus waren afgelopen week een paar dagen bij ons en wat doe je dan ?
Fietsen door het prachtige Drentsche landschap. Fietsen bij mooi weer is genieten en als je dan ook nog de wind mee hebt en van de bult afgaat tussen Balloo en Loon voel je je koninklijk.
Bij het kanaal in de buurt van Oudemolen was iemand bij zijn huis heel ingewikkelde muurtjes aan het metselen. Het zal best mooi worden maar een kasteel wordt het niet . Even verder is een bankje; we vleien ons er neer en bespreken de toestand in de wereld. De avond ervoor was Wouter Bos bij Pauw en Witteman geweest; als socialen waren we best trots hoe hij zijn visie gaf over actuele zaken. Nu zijn we natuurlijk wel wat bevooroordeeld maar we waren het er over eens dat eigenlijk niemand zo helder de politieke boodschap kan overbrengen als hij. Na deze ontboezeming fietsten we door naar Schipborg, onderweg komen we zwetende hardlopers tegen. Waar Drenthe in beweging is verdwijnen de buikjes en ziet er alles strak uit net als het landschap.
Een poosje later zaten we op het terras aan de Drentse AA in Schipborg . Daar hoor ik me toch een ongelooflijk verhaal van mijn broer. Een gewaardeerde collega van hem besloot op aandringen van haar man met werken te stoppen, de man was namelijk al een poosje in de Vut. De vrouw had last van een tennisarm en besloot naar de dokter te gaan, haar man wilde perse met haar mee, terwijl de vrouw dat totaal onnodig vond want zoveel steun is toch niet nodig bij een artsenbezoek over een tennisarm. En zo zaten ze samen in de spreekkamer, de dokter bekeek haar elleboog en vroeg ondertussen aan de man hoe het nu met de seks ging nu hij de viagra-pil gebruikte. De vrouw was helemaal perplex en riep “Seks, we hebben al in geen jaren seks, waar heb jij dan die viagra pil voor nodig “. Wat bleek: de man had sinds een tijdje een jonger vriendinnetje en die wilde meer dan geknuffeld worden. De man was speciaal meegegaan omdat hij bang was dat de arts aan zijn vrouw zou vragen hoe het met de viagra ging. De vrouw was haar baan kwijt ( had ze reeds opgezegd) en nu ook nog (bijna) haar man. De man moest zijn vriendin opgeven en dit allemaal door die koninklijke viagra.
De les van dit verhaal is dat alle nieuwigheden niet altijd zaligheden zijn.

Op het moment dat de klokken van de Jacobuskerk beginnen te luiden zet een groep van zestig personen zich in beweging bij de molen voor een de stille tocht naar het oorlogsmonument op de Kerkbrink. In de avondstilte van de 4e mei hoor je alleen het geluid van de vogels en voetstappen, de vlaggen hangen halfstok. Bij de afslag van de Nijlanderstraat voegen schoolkinderen in, op de hoek zijn ze bezig met de sloop van oude woningen, als je niet beter wist zou je kunnen denken dat daar een bom is gevallen.
Symboliek?. Bij het monument aangekomen wacht men in een kring tot het luiden van de klokken stopt . Het is stil, doodstil, alleen vogelgeluiden en in de verte het geblaf van een hond en een kind die om haar oma roept. Direct na de twee minuten stilte speelt Euterpe twee coupletten van het Wilhelmus, daarna worden onder het voorbij razen van auto’s (hoe is het mogelijk) de kransen gelegd door notabelen en kinderen. Op het monument staan o.a. de namen van drie joodse families die vanuit Rolde onder leiding van de veldwachter naar Westerbork zijn afgevoerd in 1942. Twee van deze families waren in 1939 gevlucht uit Duitsland vanwege de Jodenvervolging nu eindigden ze alsnog in Auschwitz. Op zo’n moment denk je hoe is het mogelijk dat er nog mensen in de wereld zijn die niet willen begrijpen dat discriminatie leidt tot racisme en fascisme. De voorbeelden zijn er helaas óók in het huidige Nederland. Ik heb regelmatig contact met een Afghaan , laatst was hij bij me en dronken we samen een kop koffie, en hij zei – In vrijheid leven en je veilig voelen – dat is het grootste geluk, en hij kan het weten. Daarom moeten we zowel de 4e als de 5e mei blijven koesteren. Na de kranslegging was er in de kerk een vesperdienst waarin de dominee een lans brak voor mensen die fout waren geweest tijdens de oorlog, NSB-ers dus. Natuurlijk moeten en mogen we blij zijn met de opnieuw verworven vrijheid, maar NSB-ers en ook hun kinderen met de nek aan blijven kijken, omdat ze ooit een verkeerde keuze hebben gemaakt, is niet humaan laat staan christelijk. Hoewel dit voor mensen die in de oorlog een verwant hebben verloren best moeilijk zal zijn.Het is daarom na Auschwitz niet te tolereren dat mensen met een andere huidskleur of religie worden buiten gesloten. Kortom de keuze die je maakt is ook vaak een keuze voor of tegen solidariteit. Ik heb zelden zo’n politieke preek meegemaakt in een kerk en ik ben er trots op deze woorden van vergeving en mededogen te horen in de Jacobuskerk van Rolde. Ik koester naast de twee minuten stilte deze wijze woorden uitgesproken in “mijn kerk”
Koesteren en sentiment liggen in elkaars verlengde. Zo las ik op de weblog van onze burge-
meester Eric van Oosterhout, dat hij een visje eten op vrijdag ervaarde als- rooms jeugdsentiment. Ik koop regelmatig op vrijdag een visje bij Geert de Valk omdat hij dan in Rolde staat ,van rooms jeugdsentiment bij mij geen spoor, gewoon lekkere vis! De stukjes van onze burgemeester op zijn weblog van www.aaenhunze.nl zijn trouwens zeer lezenswaardig er zijn echt juweeltjes bij.