Aandacht

Ik las vorige week in de Schakel iets waar ik blij van werd. Het steunpunt Vrijwilligerswerk is n.l. bezig met het ontwikkelen van een waarderingskaart voor vrijwilligers en daarmee kunnen vrijwilligers een presentje of korting krijgen bij ondernemers in de gemeente Aa en Hunze. Het vrijwilligersproject wil alle middenstanders interesseren “iets” bij te dragen. Stelt u zich eens voor hoe dat zal gaan, al die vrijwilligers bij de sportverenigingen – bij de verzorgingshuizen – de gehandicaptenzorg – de kerken – de ANBO- de scholen – welzijn – de brandweer – de Roldermarkt – en bij de vele andere aktiviteiten die overal georganiseerd worden, dat zijn er in Aa en Hunze toch al gauw enkele duizenden. In gedachten zie ik al deze vrijwilligers op pad om hun presentjes op te halen bij de middenstand vlak voor de kerst, appels bij de groenteboer, leverworst bij de slager, luxe broodjes bij de bakker, een kerstster bij de bloemist, bandenplakspul bij de fietsenmaker, een sleutelhanger bij Univé, een stukje zeep bij de drogist en misschien zelfs met kerst bij de supermarkten wel een kerstpakket(je). Ik denk dat dit lange rijen op gaat leveren bij de middenstanders, dat is op zich positief want je praat dan nog eens met iemand. Gezellig samen in de rij staan kan de cohesie bevorderen, dat is wel gebleken bij het museum in Assen. Ik hoorde iemand zeggen dat ze het de rij staan en gezellig kletsen met mensen uit Breda en Den Haag eigenlijk even leuk vond als het terra cotta leger. Ze kregen van het museum koffie, een chocolaatje en een paraplu voor de regen, er was aandacht voor de bezoeker en dat viel goed.. Door de presentjes, en de gezelligheid van het ophalen, bestaat de kans natuurlijk dat er straks teveel vrijwilligers komen en dat er wachtlijsten komen. Misschien gaan zelfs tweeverdieners die fulltime werken wel minder werken om er toch bij te horen.
Alle gekheid op een stokje natuurlijk is iedereen blij als hij onverwachts iets krijgt als vorm van waardering, maar of de vrijwilligers blij zullen zijn met een waarderingskaart waar ze zelf mee langs de middenstand moeten, betwijfel ik zeer. De vrijwilligers die ik ken doen hun werk omdat ze het belangrijk vinden en iets willen betekenen voor de gemeenschap. Daarom mijn gratis advies, vergeet de waarderingskaart,maar schenk de vrijwilliger gewoon aandacht en een luisterend oor.
Wie heel veel aandacht kreeg deze week was Barack Obama, het was echt zijn week.
Speeches die klonken als een klok van zijn vrouw Michelle, van senator Edward Kennedy, van Hillary en Bill Clinton , het was een adembenemend spektakel. Maar de climax was de speech van Barack Obama waarvan je kippenvel kreeg . In een stadion met 85.000 kiezers, twee keer een volle Arena kwam de hoop van de wereld ( van Amerika moeten we nog afwachten) met zijn nu al historische speech. Zijn belofte dat hij gaat voor een Amerika waar armoede niet meer vanzelfsprekend is, iedereen voor ziektekosten is verzekerd en er geen oorlog wordt gevoerd om spierballen te tonen, sloeg aan. In het commentaar van het Dagblad staat als kop “Obama is briljant”. Dat gaat mij even te ver, je mag best onder de indruk zijn van zijn optreden maar het wachten is op zijn daden.
De tegenpartij de Republikeinen denken een meesterzet te hebben gedaan door een vrouw Sarah Palin als running mate van Mc Cain te nomineren. De feministen zullen elke vrouw toejuichen maar volgens mij gaat het echt om de inhoud . Amerika is Europa niet en daarom voorspel ik een nek aan nek race tussen de (voor mij) droomkandidaat Barack Obama, een mix van John. F Kennedy en Martin Luther King, en de oorlogsheld Mc Cain.

Peking en Rolde

Ze zijn voorbij de Spelen. Een gouden medaille is ons door de neus geboord door JP
Balkenende. Hij zat in de volgauto bij de wielerwedstrijd en had drie regenjassen bij zich.
Hij is er op gaan zitten en vergat ze aan onze meiden waar onder Marianne Vos uit te reiken. Iedereen heeft kunnen zien dat Marianne verkleumd van de nattigheid slechts zesde werd. Geen wonder dat we hier een zesjescultuur hebben . De vader van Theo Bos trok van teleurstelling zijn oranje shirt uit en smeet het op de grond.
Ja sport is emotie en de een kan daar beter mee omgaan dan de ander, Epke Zonderland uit Lemmer die de rekstok miste en daarna toch gewoon zijn oefening afmaakte, dat is klasse. Emotie van vreugde is natuurlijk leuker dan van verdriet, beide vormen van emotie werden goed in beeld gebracht. De vreugde over het onverwachte goud bij de waterpolo meiden waarbij de coach en de begeleiders in het water doken was prachtige televisie. De geweldige prestatie op de tien kilometer zwemmen van de van leukemie herstelde Maarten van der Weijden waren voor Nederland de meest onvergetelijke momenten in de slotweek.Dat de hockeydames goud veroverden lag in de lijn der verwachtingen, tja als de Sterspot met Fatima Romeira Banco-Rabo van het tv scherm spat dan is goud niet ver meer. Mensen die een woekerpolis hebben afgesloten bij deze bank denken daar ongetwijfeld anders over. Woekeren met je talenten dat is niet alleen een kunst maar ook hard werken. Zo was er zaterdagavond in Rolde een voetbalwedstrijd tussen gemeentepersoneel aangevuld met politici en de sponsoren van Rolder Boys. Bij de gemeente speelden voor rust twee oud-profs mee Jan Korte en Martin Drent doch binnen vijf minuten stonden de sponsoren al met 3-0 voor. Aa en Hunze kwam voor rust nog terug tot 4-2. Na rust werd er beter gecombineerd door het gemeentelijk elftal waarin vooral de beide burgemeesters Hans van de Laan ( Noordenveld) en Eric van Oosterhout ( Aa en Hunze) hun medespelers inspireerden en de regie namen Er kwam zelfs een Anschlustreffer maar het antwoord van de sponsoren kwam snel Bert Dijkstra tekende daarvoor. Het slotakkoord was voor de gemeente, wethouder in spé Henk Santes kopte schitterend in, als dit zijn visitekaartje is waarop hij ook als wethouder gaat opereren gaan we in Aa en Hunze nog mooie tijden tegemoet Ik heb zelf een klein half uur mee gespeeld op geleende voetbalschoenen .Het viel me niet mee om na vijftien jaar weer “tussen de lijnen” te staan, de opmerking van trainer Rolf Veneboer dat ik speelde als een socialist erop doelend dat ik veel ballen aan de tegenstander “gunde” sprak dan ook boekdelen .Hierna was het nog lang gezellig op de Boerbos veel herinneringen werden opgehaald vooral door oud-spelers die in grote getale rond de statafels aanwezig waren. Terug naar Peking, hopelijk hebben deze Spelen een bijdrage geleverd aan meer toenadering en begrip onder de volkeren. Een glimp ervan zagen we in de omhelzing van de medaillewinnaressen van Rusland en Georgië , het waren weer vrouwen die dat deden net zoals “onze vrouwen” het merendeel van de medailles binnensleepten. Dankzij de vrouwen brengt de sport ons in hogere sferen dus engelen bestaan.

Peking en Anloo

Ook deze week geef ik op afstand in “langs de lijn”commentaar op de Olympische spelen in Peking. Al waren de dagen voor het weekend voor de Nederlandse ploeg ronduit slecht. Op zondag brak de zon weer door en werd door de meiden op het water één keer goud en twee keer zilver gepakt. In het water ging het minder, wederom viel een tot tranen bewogen Marleen Veldhuis buiten de medailles. Ik vond het sportief dat trainer Jacco Verhaeren de schuld op zich nam, hij zei dat hij Marleen te vroeg had laten pieken. Dat vind ik ook Olympische klasse, schuld bekennen, dat zie ik Louis van Gaal niet zo gauw doen.
Als pleister op de wonde haalden de waterpolo meiden wel de halve finale, grote klasse.
De jongens van Foppe tenslotte haalden de halve finale niet. Tegen Argentinië speelden ze wel hun beste wedstrijd en hadden ze zelfs winstkansen maar Nederland werd geveld door een doelpunt gescoord door de schoonzoon van Maradonna die Angel di Maria (Engel van Maria) heet.
Tja tegen een team met een speler met zo’n miraculeuze naam kan de Fries Foppe zelfs van Ralston Drenthe geen wonderen verwachten, al was hij er wel dichtbij.
Omdat je niet de hele dag naar de Olympische spelen wilt kijken, het is een leuke bijzaak dat wel, pakten we zaterdag de fiets, het was mooi weer en we gingen via Rolde over een paars gekleurd Balloërveld naar de heerlijkheid Anloo, want daar is het te doen vandaag.
Op de jaarlijks terugkerend naamdag van Sint Magnus is het in en rond de kerk een drukte van belang. Het is geweldig hoe dit dorp het ieder jaar weer presteert om je terug te brengen in de Middeleeuwen. Vele Anloërs lopen in Middeleeuws kostuum en dat is een prachtig gezicht. De te koop aangeboden spullen zijn geprijsd in stuivers, en alleen lekkernijen die ook te koop waren in lang vervlogen tijden zoals bier, pannenkoeken, bruine bonen met spekjes, paling en zwienevlees zijn te koop. In de kerk werd ieder uur recht gesproken door de Drost en de Etten en op een grasveldje lag onder een tentzeil een vrouw te bevallen, de hele buurt zat om de tent te wachten op de nieuwe wereldburger. De chirurgijn vertelde op humoristische wijze de gang van zaken aan de omstanders en hij toonde een hamer waarmee het kind als het te lelijk is kon worden terug geslagen . We liepen verder langs de verschillende kramen en activiteiten er was van alles te zien en te beleven. Er speelde een club uit Rolde met een verhaal over een boerendochter die vrijde met een arme scheper met bochel. De moeder een echte bitch vond dat geen partij,maar dankzij een Duits sprekende marskramer en een
vader die het geluk van zijn dochter belangrijker vond dan geld moest de moeder bakzeil halen. Er heerste een ontspannen sfeer rond de kerk , het was dan ook gezellig druk in Anloo waar ongezadelde Belgische trekpaarden hun rondjes om de kerk liepen met kinderen op hun rug.
De Olympische gedachte van Pierre de Coubertin dat meedoen belangrijker is dan winnen heb
ik op deze spelen nog niet gehoord. Waar meedoen wel belangrijk werd gevonden was in Anloo bij de Etstoel in en rond de kerk, en door de inzet van veel vrijwilligers en het mooie weer verdienden deze vrijwilligers voor de Magnuskerk in dit gouden landschap vandaag ere metaal.

Peking

Ik heb lang getwijfeld om met de fiets naar Peking te gaan. Maar ik kreeg geen visum.
Dus had ik net als de meeste Chinezen niets te kiezen.
Daarom geef ik de komende weken op afstand “langs de lijn” commentaar op dit gebeuren
De kop is eraf de spelen in Peking zijn begonnen met iets meer vuurwerk dan op oudejaarsavond bij de chinees in Rolde. Het eerste goud is binnen dankzij “onze” meiden van de estafetteploeg. En dat zijn dan wel in één klap vier medailles.
Onze jongens of liever de jongens van Foppe zijn nog aan het“warm draaien”. Na twee wedstrijden liggen ze nog niet op koers. We hebben een prachtig multicultureel elftal en dankzij het kanon van Dalen,Gerald Sibon, doet dit team nog mee. Ze kunnen zelfs nog de trots van Nederland worden !. JP gezien ? Hij stond te zwaaien of hij zelf goud had gewonnen.Bovendien heeft hij de leider van China de waarheid gezegd. Reken maar dat het met de mensenrechten in China nu goed komt. Zelfs de supporters krijgen deze keer geen hond in de pot. Want in het Holland Schijnekenhuis kun je lekker feesten en je vol laten lopen. Màxima deelde daar zoenen uit aan Ruben Houkes onze bronzen man bij het judo. Alleen al vanwege die zoenen ga ik nu in training voor Londen 2012 en reken maar dat ik dan niet van het podium te branden ben.
Ja en dan Marianne Vos die liet die Engelse Cook zo maar weg fietsen , in de regen had ze niet gezien dat haar grootste concurrent er vandoor ging. Maar toch daarna de pers relaxt te woord staan als je verloren hebt vind ik grote klasse ze krijgt nog twee kansen en daar heb ik wel vertrouwen in.
Het waren mooie plaatjes van de vier giebelende meiden met goud om hun nek , ja die vrouwen kunnen wat. Ik ben benieuwd of er ook nog Hollandse jongens zijn die goud gaan halen. De grote gouden plakken pakker Michael Phelps is aan zijn zegetocht begonnen, de vraag is worden het er 7 of 8 ? Het Wilhelmus heeft geklonken en onze meiden zongen uit volle borst mee,daar kunnen de voetballers een voorbeeld aan nemen. Er gaat het gerucht
dat Màxima niet van plan is de voetballers als ze een medaille winnen te zoenen als
ze het volkslied niet meezingen. Gelijk heeft ze. Wat opvalt is de bescheidenheid van Erica
Terpstra ik heb ze nog nauwelijks in beeld gezien en ze is toch zo”n kanjer. Zondag was niet alleen de dag die in het water viel voor Marianne Vos de gedoodverfde winnares van goud bij het wielrennen. Het was ook heel erg sneu voor de wielerbobo”s HeinVerbruggen en Joop Atsma zij mochten de medailles uitreiken omdat ze er heilig van overtuigd waren dat Marianne op het podium zou staan. Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar ook in de sport. Maar dat sport ook verbroedert zagen we toen een Russin en een Georgiëse elkaar omhelsden op het podium.
De werkelijkheid is wel even anders in deze landen, hopelijk zijn de leiders van deze landen zo wijs dit voorbeeld te volgen.