Amen is af

In de regen langs aardappel en bietenbulten onder wit zeil of plastic aanschouw ik het landschap. Grote plassen op de es en overal zachte bermen die je beter kunt mijden.
Het is herfst , nog even en dan zijn alle kleurrijke bomen met de bladeren kaal.
Waar het dit weekend gevoelsmatig niet kaal was maar cultureel warm ,was in Amen.
De Peergroup had hier een cultureel parcours over asfalt en door modder uitgezet die zijn weerga niet kent. Vanaf de boerderij van Rudy Smit die tegenwoordig meer campinghouder dan boer is liepen we met zeventig anderen, een natte sneeuwbui trotserend naar Amen-Zuid. Hier was een station ‘nagebouwd”
Vanaf het perron van dit station keken we naar een aardappelveld waar twee zingende kinderen met een mand liepen. “Ik ben Vincent en ik ben Nienke”, zo stelden ze zich voor na een circusact. Een vrijend paartje en een zangeres speelden daar een act waarin ze op een originele wijze het platteland verheerlijkten. Hierna werden we in vier groepen verdeeld en
liepen we onder een kraam op wielen verlicht met fietslampen een “rondje Amen”. Onderweg
werd door mensen “oet Aomen” het een en ander via een geluidscassette verteld over dit dorp.
Het begon te waaien, te sneeuwen en later ketste de hagelstenen op het zeil van de kraam op
wielen. Bij café de Amer zong op het terras het Amerkoor het refrein van liederen die een gitariste met een geweldige authentieke uitstraling ten gehore bracht , in één woord schitterend. Hierna kwamen we op de heiligste plaats van Amen de kalverstal van boer Harm. Op een onnavolgbare wijze wist hier een jongeman het publiek dat gezeten was op pakjes hooi te vermaken door zijn pure verhaal over het leven van Harm. Verder waren er “historische bouwputten” die hilariteit opwekten door de simpele uitleg. Om de kou te trotseren kregen we bij een van de bouwputten warme glühwein in dit decor leek het of we door kerstkaarten liepen en er zelf deel van uitmaakten. In een oude schuur schuilden we net op het moment dat er hagelstenen als duiveneieren op de asbestplaten klaterden. De laatste aanleg was bij een onoverdekte arena waar grote lampen Amen in miniatuur belichten. Bijna op het eind mocht de oudste man van Amen mijnheer Dekker – hij werd geïntroduceerd als de burgemeester- laten zien hoe een haas geslacht diende te worden. In zijn jeugd was de jacht de grootste bron van inkomsten voor Amen. Hierna kregen een twintigtal bezoekers een speelgoedgeweer, als een soort executie peleton richten ze de loop op een vijftal hazen, de eikels misten hun doel en dankzij dit gepaf was Amen terug bij af. Een plattelandsdorp waar het leven goed is en de mensen elkaar waar nodig bijstaan. Ploeterend door de modder werden de kramen op wielen bij boer Koekoek gestald. Het was een cultureel avondje waar de bezoekers niet alleen genoten hebben van de cultuur maar ook de natuurelementen die hen geselden tijdens deze tocht Het was historie,cultuur en natuur zo puur en natuurlijk dat allen die hier geweest zijn dit nog lang zal heugen.
Het mooie aan dit gebeuren was dat het publiek deze keer niet bestond uit cultuuraanbidders maar uit doorsnee Drenten met in hun midden twee Rotterdammers en een Brabantse dame.
Naast de beroepsacteurs verdienen ook de deelnemende amateurs van Amen hulde,evenals
degenen die als vrijwilligers dit spektakel in goede banen wisten te leiden. Er is een vraag die blijft “ Van wie waren die prachtige benen in de hooischuur ?”

Yes we can

Ik zat een paar weken geleden in de trein van Hilversum naar Assen. In Amersfoort kwam een leuke jonge vrouw tegenover mij zitten en we raakten algauw in gesprek. Het bleek een studente te zijn, ze studeerde Godsdienstwetenschappen in Groningen. Gaandeweg het gesprek kwamen we in discussie over de religie en haar marginale rol in de samenleving. Krimp dus hoewel we het over eens waren dat mensen uit hun geloof onnoemelijk veel inspiratie kunnen putten. Het gesprek kwam op Fatima Morero de Melo met wie ze nog had gehockeyd en zij stelde dat, als je het echt wilde, je kon bereiken wat je wilde. Tja vanuit het milieu, waarin zij is opgegroeid geredeneerd, is dat inderdaad een haalbare optie. Ik merkte op dat er hele groepen in onze samenleving zijn die van huis uit met minder hersens zijn gezegend en ook nooit aan de bak zullen komen in het milieu waarin zij verkeerd. Natuurlijk moet iedereen zijn talenten benutten maar afkomst en milieu zijn vaak bepalend of iets lukt en soms zijn er beperkingen. Zij moest daar even over nadenken en kwam toen zelf tot de conclusie dat zij ook wel vanuit een luxe optiek tot deze gedachtegang was gekomen.
Ondanks het Yes we can gaan de poorten van alle functies nog niet open voor Jan en Alleman. Maar lekker meedeinen op de golven van het succes geeft ook al een goed gevoel en dat zagen we vanuit Chicago live op tv. Nu de euforie over de overwinning van Barack Obama aan het wegebben is toch nog even terug naar dat historische moment, want dat is en blijft een onvergetelijk moment in onze wereldgeschiedenis.
Een explosie van vreugde ging door Amerika en de wereld in de nacht van dinsdag op woensdag vorige week. Nooit eerder zoveel mensen gezien die huilden van vreugde. De tranen van Jesse Jackson in de menigte tijdens de zinderende toespraak van Barack Obama, maar ook oud minister Colin Powell, Oprah Winfrey en zelfs het ijskonijn Maarten van Rossem onze Amerika deskundige waren allen in tranen. De opkomst van het gezin Obama op het podium in Chicago en de kus voor zijn vrouw Michelle ontroerde mij nog meer dan zijn fantastische speech. We are all Americans, rich and poor, black and white, republicans and democrats en dan het verhaal over de 106 jarige zwarte vrouw die voor het eerst van haar leven had gestemd. Vijfenveertig jaar geleden sprak Martin Luther King de historische woorden” Ï have a dream”,die droom was nu werkelijkheid geworden.
Felix Rottenberg verklaarde in die nacht tijdens een nachtmerrie gesproken te hebben met zijn vader en met Joop den Uijl, er is kennelijk meer tussen hemel en aarde. Waar winnaars zijn, zijn ook verliezers, de speech van verliezer Mc Cain was zeer indrukwekkend , waarin hij zijn tegenstander prees en hij zijn teleurgestelde kiezers tot tweemaal toe met armgebaren tot rust moest manen. Na de Hollanditis in de jaren “80 heerst hier nu de Obamaritis, een foto in de Volkskant van zaterdag illustreert dat beter dan alle gesproken woorden.
Wat een contrast met sommige reacties in Nederland die emotieloos en zuur waren over de verkiezing van de eerste zwarte president van Amerika. Ik vond dat onze premier Jan Peter Balkenende wel heel erg zuinigjes was met zijn felicitatie. Ook mijn eigen krant Trouw had op de dag na de verkiezing een zure kop “ Wie betaald Obama”s New Deal ”? Eens in een mensenleven wordt daar een charismatische en briljant iemand tot president gekozen en dan zo’n emotieloze calvinistische kop. Tot slot was er ook nog goed nieuws voor de gemeente Aa en Hunze, uit onderzoek bleek dat ze op Borger-Odoorn na de veiligste gemeente van Drenthe is , ik hoor onze burgemeester al roepen Yes we can.

Herfst in Drenthe

Over het best verlichte fietspad van Aa en Hunze begeef ik me naar Rolde.
In het schijnsel van de lantaarns zijn de verschillende tinten van de bladeren prachtig
zichtbaar, het is duidelijk herfst. Op de es dendert een aardappelrooimachine met groot licht, bij nacht en ontij proberen de boeren hun producten op “de bult” te krijgen. Bij de afslag naar het Geuzenpad staat de loopgroep Rolde te rekken en te strekken, om zichtbaar te zijn hebben ze allen een fluoriserend hesje aan. Ik stop even en zie tot mijn vreugde dat er meer vrouwen dan mannen zichzelf pijnigen om lichamelijk in goede conditie te blijven. Ik denk dat deze mannen het geheim houden dat er zulke leuke vrouwen bij de loopgroep zijn . Niemand heeft immers belang bij concurrentie. Wat is er mooier dan als macho in het donker legaal achter mooie vrouwen aan te rennen? Ik wenste ze nog veel loopplezier en vervolgde mijn weg, ik was onderweg naar cafe Hofsteenge waar de thema avond “Veilig uitgaan in Rolde” werd gehouden. Aangekomen bij Hofsteenge bleek dat ik wat laat was want de politie was al aan het woord, hierna kwamen nog sprekers van de Horeca, Welzijn en van het Bureau Drugs en Alcohol aan het woord. Daarna werd op commando van de burgemeester de zaal in drie groepen verdeeld om stellingen onder de loep te nemen. De groep waar ik bij zat, was erg gemeleerd met o.a. twee jongeren, een journalist van het Dagblad en de uitsmijter van cafe Hofsteenge. De discussie ging eigenlijk alle kanten op en de beleving van “uitgaan, drank en rotzooi schoppen” was zeer verschillend. Ouders die meededen aan het kringgesprek gaven hoog op hoe ze grenzen stelden en eventueel beloningen in het vooruitzicht stelden als men alcoholvrij uitging, ouders van indrinkende jongeren zaten er niet bij. Duidelijk werd dat het indrinken twee redenen had, het overbruggen van de avond want pas om twaalf uur wordt het druk in de disco en de prijs die men voor een pilsje betaald in de disco. Samengevat kwam het erop neer dat de jeugd graag goedkoop dronken wil worden. Hoewel een van de jongeren aangaf dat hij na zijn eerste dronkenschap nu de grens wel wist. Zoals altijd ligt natuurlijk de verantwoordelijkheid en de voorbeeldfunctie bij de ouders. Zij maken daarover afspraken en controleren die, maar ook de uitbater draagt in deze een gedeelde verantwoordelijkheid. De kreet “Drank maak meer kapot dan je lief is”, geldt altijd en overal. Als ouders het gevoel hebben dat een uitgaansgelegenheid haar verantwoordelijkheid over de hele breedte neemt,
sturen ze hun kinderen daar met een gerust hart heen.
In de herfst begint het schaatsen op de kunstijsbaan en de TV geeft beelden uit Heerenveen van het nationaal kampioenschap.
Allemaal opgetogen gezichten op enkele schaatsers na die onder hun kunnen presteerden.
Frank Vreugdenhil uit Eldersloo werd 10e op de vijf kilometer en ik dacht die komt dus ook op het podium. Want naast de gebruikelijke drie heeft het programma “man bijt hond” ook een speciaal podiumstuk voor nr. 10 … echter niet in Thialf, jammer voor Frankie en voor de kijkers. Ter compensatie ging ik maar weer blad harken, de herfst is nu echt begonnen.

Obama

Toen ik zaterdagmorgen de krant uit de bus haalde zat er een folder bij over een boek van Jans Stoffers “Roefie en ik “.Daar staan vast smeuiige verhalen in over Drenten en hun (eigen)aardigheden. Even later fiets ik naar Rolde en wie staat er in de bocht bij Roefie als bochtcommissaris om de wintertriathlon in goede banen te leiden? Jans Stoffers. Hij staat er samen met Aart Brinkman, die zijn trekker heeft meegenomen om bij mist het zwaailicht te kunnen gebruiken Zij verdienen vandaag een paar centen bij voor hun sportclub SVDB. De triathlon moet het hebben van deze vrijwilligers. Jans weet in vijf minuten tijd de wereldproblematiek in een notendop terug te brengen tot het cultuurgebeuren van de Peergroup over het project “Amen is… af”.Geweldig. Waarom begin ik een column over Obama met Jans Stoffers ?Omdat hij voor mij een soort Obama van de Broekstreek is
De overgang van Amen naar ”God bless Amerika” is dan ook maar een kleine stap
Met ” God bless Amerika” sluiten de presidentskandidaten hun speeches af. Wanneer beeindigen Wouter Bos en Jan Peter Balkenende hun speeches met God zegene Nederland ? Dat dacht ik toen ik Barack Obama op tournee in Virginia tot twee keer toe voor een publiek van meer dan dertig duizend kiezers deze zin hoorde uitspreken. Al meent hij er geen bliksem van hij zal wel moeten want zijn tegenstander John Mc Cain doet het ook. Ik zou liever als uitsmijter horen “No more war” of “Death penalty no more”. Dat zou Onze Lieve Heer denk ik meer waarderen dan dat geslijm naar de kiezers met gebruikmaking van zijn naam. Als Obama afhankelijk zou zijn van Nederlandse kiezers dan wordt hij de volgende president, ik ken maar twee politici die en public hebben gezegd dat ze voor Mc Cain zijn :Henk Kamp die nu vertrekt naar Bonaire en Hans van Baalen die naar Brussel gaat. Het zou fantastisch zijn als Amerikanen het lef hebben te kiezen voor “Change”. De incarnatie van de vermoorde John .F. Kennedy en Maarten Luther King in een persoon. Toch is het nog geen gelopen race want wat doet de blanke Amerikaan in het stemhokje ? In Italie zei bijna niemand in het openbaar dat hij of zij voor Berlusconi was en toch won hij de verkiezingen. Ik smul trouwens wel van de reportages over de verkiezingen. Wat een circus , wat een ondermaatse smeerpijperij en wat een geld kosten die campagnes. Alleen al de garderobe van Sarah Palin meer dan een ton, dat is zes keer het jaarsalaris van iemand met een minimumloon. Voor niet ingewijden een kleine schets van de partijen, de Republikeinen zijn conservatief en de Democraten liberaal. In het spectrum van de Nederlandse politiek zouden ze beiden thuishoren bij de VVD. De conservatieve vleugel met Hans van Baalen en de liberale vleugel met Laetitia Griffith . Dan is het verbazingwekkend maar ook beangstigend dat aanhangers van Mc Cain , Obama zien als een crimineel ,terrorist of moslim en wat in hun ogen nog erger is ….een socialist. Het zullen je kiezers maar zijn , laatst moest Mc Cain aan zijn opgewonden kiezers uitleggen dat Obama best een goede president zou kunnen zijn. Boe geroep was zijn loon. Ik ben mijn leven lang niet gecharmeerd geweest van de American way of life en ben daarin na de kredietcrisis veroorzaakt door de maffia van Wall Street en de penose van banken en hypotheekverschaffers alleen maar in bevestigd. Het enige lichtpuntje komt van “de zwarte” Barack Obama , hoewel waarom wordt je zwart genoemd als je moeder en oma blank zijn ? Kiest Amerika na Kennedy, de eerste katholieke president, de eerste zwarte president ? Ik steek deze week nog even een kaarsje op want een kandidaat van het formaat Barack Obama komt maar een keer in een mensenleven voorbij.