Month: December 2009

Mijn vrouw en ik waren weg geweest en toen we toen we thuiskwamen knipperde het verklikkerslichtje van de voice-mail.
Mijn vrouw luisterde het nieuw bericht af: “Ha mam”. De stem van mijn dochter is ternauwernood hoorbaar in het stadsverkeer. Zo belt ze de laatste tijd als ze van haar werk komt altijd vanaf de fiets.
Bellen vanaf de fiets vinden wij gevaarlijk, maar zij wuift het weg , “Dat doet iedereen “.
Ze heeft het druk met teveel en op deze manier hebben we, en vooral mijn vrouw, toch nog bijna dagelijks contact.
“Mam we hebben een kerstboom met kluit gekocht. Nu ga ik ballen kopen roze en paarse”
En nu vraag ik me af waar de kerststal van oma is gebleven. Weet je nog waar het terecht is gekomen toen jullie het huis van oma uitruimden?
Wat is dit, vragen we ons af. Nostalgie naar wat eens was, weemoed of hernieuwde belangstelling voor het geloof. Ik zie het voor me onder hun kerstboom een kerststal. Maar ja waarom niet? Wat is er mis mee?
Kerstmis vieren we al vele jaren samen met drie gezinnen uit onze familie, dat is altijd bij ons thuis en zij is er natuurlijk ook altijd bij, de laatste jaren met haar vriend. Een echte kerststal hebben we al jaren niet meer, hooguit een engeltje in de kerstboom en een schaapje eronder. We denken na waar oma haar kerststal is gebleven. We weten bijna zeker dat de kerststal naar de kringloop is gegaan samen met de platenspeler, de koffiemolen en andere spullen.
Mijn vrouw belt haar terug op haar vaste telefoon. “Hallo lieve schat, de kerststal is er niet meer. Toen we oma ’s huis uitruimden dachten we dat niemand belang had bij die oude al zo vaak gelijmde beeldjes uit de kerststal”. Het is weg, het spijt me. “Hoe hebben jullie dat kunnen doen ?” Haar stem klinkt verontwaardigd. “Wat denk je zo’n oude kerststal is echt hip.” Nu moet ik gaan zoeken bij de kringloopwinkel of anders op marktplaats. … en weet je wat ze daarvoor vragen”? “Dat geld krijg je dan wel van ons “ probeert mijn vrouw het goed te maken. Ze zwijgt en zegt dan ik weet nog precies hoe lief Maria keek”. Mijn vrouw zegt: “Maria, wat heb jij ineens met Maria”? “ Maar ik ben toch een paar weken geleden in Rome geweest en we hebben daar achter in de St Pieter, -de pièta van Michel Angelo – Maria met het lichaam van Jezus op haar schoot, gezien”. Tja waar een reis naar Rome al niet toe leidt.

“Wat had u voor ontbijt voordat u aan de Elfstedentocht begon ?” Dat was een van de vragen
van een journalist aan de winnaar Reinier Paping “Een bord Brinta” was zijn antwoord.
Er is een film gemaakt over de meest helse tocht ooit. De rijders die de film mochten zien voordat hij in roulatie ging waren tot in tranen over de echtheid van deze rolprent. Ik herinner me nog precies die dag, de koudste dag ooit in mijn beleving. In januari 1963 was ik bij mijn vader in de zaak we hadden de eerste rijdende zelfbediening aan huis op de Veluwe. Met een oude Bedford bus uit 1948 ging ik langs onze klanten.
Die dag had ik een schop en zakken meegenomen. De jachtsneeuw produceerde geweldige
bulten op de smalle zandweggetjes. Als ik een poosje stil had gestaan bij enkele klanten , moest ik eerst in de ijzige kou de sneeuw voor de banden van de bus wegscheppen. Dan zakken ervoor tegen het slippen en rijden maar tot de volgende bult sneeuw, weer scheppen en ga zo maar door. Ondertussen kreeg ik van mijn klanten de stand van zaken door over de Elfstedentocht. Op een gegeven moment ging de naam Reinier Paping rondzingen. Het zal tussen vijf en zes uur zijn geweest dat ik me bij een klant zat op te warmen voor de kachel en ik op de televisie die toen nog zwart-wit was de finish meemaakte. Daar kwam tussen een massa volk de held uit Dedemsvaart Reinier Paping over de finish . Pas meer dan een half uur erna de Groninger Jan Uitham en de Fries Jeen van de Berg. Wat ik mij nog herinner was de schaatsmuts van Paping die met bandjes onder zijn kin was dichtgeknoopt. De volgende dag sprak ik mijn oom die ook uit Dedemsvaart afkomstig was. Hij vond het heel normaal dat Reinier Paping, met wie hij nog op de lagere school had gezeten, deze helse tocht had gewonnen. Reinier Paping was volgens hem een echte doorzetter, waar anderen stopten ging hij altijd door en die mentaliteit was die dag beslissend. Terwijl ik dit stukje aan het tikken ben is de wereld buiten prachtig wit. Ineens gaat de telefoon het is de buurvrouw van het Noordeinde van Nijlande. Ze is niet alleen een charmante verschijning maar nog aardig ook. Nu haar kinderen op een na de deur uit zijn wil ze zich inzetten voor de samenleving. Ze heeft zich aangemeld bij de partij die het best bij haar past en staat op plek 2, een felicitatie waard. Ik denk de komende maanden tijdens de campagne de vonken er van af zullen vliegen om de gunst van de kiezer te verwerven. De naam van de partij ? Het is ongeveer de AOW leeftijd en dan nog een letter ervoor, ik ben het even kwijt. Pech toch. Het is net als de man die vroeg wat is de voornaam van Alzheimer, degene die antwoordde zei dat weet ik niet, “Ja” zei de vragensteller ad rem “Zo begint het”. … Bij de wereld draait door was zoals wel vaker weer een lichtpuntje. Herman Finkers heeft met zijn actieve inzet tegen vliegveld Twente een succesje geboekt de provincie stemde in meerderheid tegen , eind goed al goed. Nog een kijktip voor de Finkers-fans, 2e Kerstdag is zijn programma “Na de pauze” op tv te zien.
Ik wens U allen Prettige Kerstdagen met of zonder Brinta als ontbijt..

Op de Rolderkerstmarkt werd ik verwelkomd door een voor mij tot op dat moment onbekende Roldenaar. De OVVR organiseerde deze markt die rond de kerk werd gehouden met weer tientallen vrijwilligers en het liep gesmeerd. Samen met de onbekende man, een jongeman en een aardige vrouw gingen we op de markt over de kinderactiviteiten, wat inhield dat we zowel het kerstkrans happen als brood bakken begeleiden.
Als ex-bakker was mij het onderdeel deeg aan stokken wikkelen toebedeeld, waardoor de kinderen boven een winters vuurtje hun “stokbroodje” konden bakken. Het zag er allemaal
Dickensachtig uit – vuurtjes – vuurkorven – gluhwein warm gestookt in een ouderwetse ketel boven een houtvuurtje. Nee enige creativiteit kun je de mensen van de OVVR niet ontzeggen. De kramen met soep, braadworst en zopie naast de vele kerstartikelen maakten de markt de moeite waard. In de Jacobuskerk trad elk half uur een muziek ensemble of zangkoor op. Steeds nieuwe groepen mensen verschenen dan ook op deze markt rond de statafels. Ik zag steeds een man glimlachend sjouwen met brandhout om de vuurtjes brandend te houden maar een pyromaan leek het me niet. Na afloop van ons vrijwilligerscorvee ben ik nog even met een vrijwilligers collega bij de wijnproeverij langs gegaan. Het kon minder qua gezelschap en de kwaliteit van de wijn. Hierna wipte ik even de kerk in om het popkoor Roll the Voices, te horen en te zien zij gaven een schitterende performance.. Omdat mijn vrouw hierna moest optreden met de Jacobuscantory bleef ik nog even zitten en ik heb met anderen genoten van hun ingetogen uitvoering. Buiten bleven de vuurtjes branden en zo nu en dan schoof de Kerstman aan bij de brood bakkende kinderen.
Op vrijdagmiddag was de Kerstmarkt in de kerk voor goede doelen. Deze keer was de Boerhoorn weer van stal gehaald omdat het de 20e Kerstmarkt in Rolde was. De eerste kerstmarkt was in de Boerhoorn en het goede doel was toen “Help de Russen de winter door” men ging toen s’avonds als Kerstmannen verkleed naar de studio in Veenendaal. Daar nam Peter Jan Rens de opbrengst uit Rolde in ontvangst. Gewapend met de Boerhoorn legde wijlen Jans Kruit uit wat de functie van de Boerhoorn was; mensen oproepen voor werkzaamheden of voor het dorp belangrijke zaken aankondigen. Deze 20e keer reden de burgemeester met Jans Stoffers als omroeper met de Boerhoorn vanaf het Hof van Saksen door Rolde in een koets. Dat de Rolder kerstmarkt ook tot ver in de regio een goede naam heeft bleek aan de mensen die van Dalen tot Borgercompagnie hier hun kerstartikelen halen.
In de nazit met de vrijwilligers bleek naast de multifunctionele vooral de historische functie van de Jacobuskerk. Zittend op het graf van de in 1793 overleden freule van Balloo tot de Slokkert dronken de vrijwilligers hun pilsje, wijntje of glaasje fris en dat kon allemaal omdat het doel de middelen heiligt.
Vorige week had ik het over de rol van de media, ze kunnen je maken en breken. Alleen als het de waarheid is kun je er mee leven. Ik denk ook dat de beide mannen die ik ontmoette op de kerstmarkt kunnen leven met de opmerkingen die provinciaal politiek columnist Martin de Bruin over hen maakte in zijn column “Zij die opvielen”. Ik citeer :Zo de wind waait, waait mijn rokje – Arie Fonk, voorheen VVD en Actief Drenthe. Nu van D’66. ….En over Eric van Oosterhout onze burgemeester: Rijzende ster……

“Ga achter de tafel staan steun dan met je handen op tafel kijk me recht aan
en doe de kin een beetje naar beneden”. Dat was één van de commando’s van onze fotograaf
die mij samen met anderen op een groepsfoto wilde zetten . Ik heb liever dat ze me tijdens een activiteit fotograferen want als ik op foto moet verkrampt alles in mij. Deze zaterdagochtend moest ik dus op foto. Het resultaat kunt u in februari in uw brievenbus verwachten. Waar de folder over gaat daarover houdt ik mijn lippen stijf op elkaar . Sommige zaken in het leven moet je gewoon een poosje geheim kunnen houden. Wat ik u wel wil verklappen is dat sommige mensen en met name de dames er gekleurd op staan.
Tegenwoordig kun je met een fototoestel gewoon raak knippen, alleen de goede resultaten
laat je afdrukken . Dat was vroeger wel anders. Als je geluk had was er een buurman die een fototoestel had en op een zondagmiddag als we allemaal keurig netjes gekleed waren wel even langs wilde komen. Het waren toen wel gouden tijden voor de beroepsfotografen vele familiekiekjes getuigen hiervan. Tijdens mijn schooltijd kwam er om de zoveel jaar een schoolfotograaf langs. Daar zit je dan samen met je zus in die bank met de inktpot in het midden met je mooiste trui aan.. Die foto’s waren toen naar verhouding duur er waren toen kinderen die met tranen in de ogen de foto teruggaven aan de meester , “Mijn moeder vond de foto wel mooi maar ze heeft het geld nodig voor andere dingen”. Tegenwoordig hebben de meeste gezinnen wel een of meer fototoestellen, tijden veranderen. Vooral in materieel opzicht hebben de meeste mensen het goed. Uit een recent onderzoek blijkt dan ook dat 80% zich gelukkig voelt. Dan verbaast mij het geklaag en gezeur over alles en nog wat, lees de kranten er maar op na en hoor de media. Sommige kranten hebben speciale klaag en zeur rubrieken. Als de regering maatregelen moet nemen, voor een beter milieu (minder autorijden) of iets doet aan de recessie, is het geweeklaag op de voorpagina van de meest gelezen krant van Nederland niet van de lucht. Stemmingmakerij noem ik zoiets. Bij veel mensen leeft de vrees dat ze “iets” van hun welvaart moeten inleveren .Echte rijkdom heeft niets te maken met geld maar met je goed voelen met de mensen om je heen. Dat mensen vaak niet in staat zijn om op een fatsoenlijke wijze met elkaar te communiceren zie je bij het programma van “De rijdende rechter”. Tja in deze tijd sleep je gewoon de rechter erbij , gewoon met elkaar praten om tot een goede afspraak te komen dat doe je toch niet meer. Mijn wereld van toen we nog “ op foto” gingen bestaat niet meer. Toen was geluk nog heel gewoon ondanks de soberheid. Hadden we die foto’s nog maar… konden ze misschien op de voorpagina van de Wakkere Krant. .. hoewel goed nieuws over geluk en tevredenheid haalt zelden de voorpagina. Daarom is het goed dat er zelf ontworpen folders zijn met foto’s die de brievenbussen wel halen … maar of ze gelezen worden ?“Op foto” blijft altijd spannend, zowel vroeger als nu.
.