Rokjesdag

De titel van deze column is gestolen van Martin Bril, de veel te vroeg overleden columnist, van de Volkskrant. Hij ontlokte de naam “rokjesdag” aan de eerste lentedag dat je kunt genieten van de zon op een terras. Dan zie je dames en jonge meiden van alle leeftijden aan je voorbij trekken in een rokje. En wat is er mooier dan sierlijke vrouwenbenen ? Laatst zag ik een foto van een volleybalteam waar dames geen broekjes aan hadden maar rokjes, naar mijn indruk veel sierlijker. Schoonheid gepaard aan sierlijkheid is het mooiste waarvan je op een vroege voorjaarsdag kunt genieten. Voorjaar en dan lekker in het zonnetje op een terrasje dat is het ultieme verlangen na een lange winter. Dit verlangen werd vorige week donderdag bewaarheid. Ik heb dan wel niet op een terras gezeten maar ook op de fiets voelde het zo. Fietsend langs de hoog opgetaste boomstammen bij de Boerdennen- aan de weg naar het voormalige zwembad- zie je niet alleen het hout maar ruik je het ook. En door die kaalslag kun je door de bomen het bos weer zien.
Diepe sporen van het rupsvoertuig dat de bomen vervoerde zijn de stille getuigen van dit geweld . Ook was ik getuige van de begrafenis van de paardenman uit Marwijksoord Henk Emmens die door zijn eigen paarden naar het graf werd gebracht. Ook hier veel rokjes maar dan wel decent zwart. Er is blijdschap en droefenis in het leven en de kleding wordt daarop aangepast. Aangepast was ook de kleding zondagmiddag op het voetbalveld bij de derby Rolder Boys – Achilles. Iedereen had weer een jas aan, vandaag geen rokjesdag, een strakke wind woei dwars over het veld. Bij rust stond Achilles met 2-0 voor. Omdat mijn maat en ik iets te lang in de kantine bleven hangen misten we twee doelpunten .Tien minuten later scoorde Janko Dekker en stond het 2-3. Rolder Boys ging er na rust vol in en kreeg ook de beste kansen maar doelpunten vielen er niet. Gelukkig was er “langs de lijn “ genoeg te zien en te horen. De jonge moeders met kinderen die met het palmhaantje hadden gelopen gaven nog wat kleur aan deze dag. Maar ook het bekvechten van Achilles-supporters met “onze grensrechter” over vermeend buitenspel was vermakelijk . In de laatste minuut van de blessuretijd had Rolder Boys de stand gelijk kunnen trekken maar de strafschop werd door Tim van Huffelen te slap ingeschoten, dus gingen de punten het Deurzerdiep over. Terugfietsend moest ik constateren dat er tot nu toe maar “ één rokjesdag” is geweest. Maar ja rokjes of niet, de lente is overal en ik ga met u de weddenschap aan dat er nog veel rokjesdagen komen in april en mei.

Lente

Mijn fiets hoef ik niet uit het vet te halen. De afgerlopen winter fietste ik wel voor een boodschapje, maar geen verre afstanden. Wel heeft Rikus “de fietsprofessor” uit Ekehaar mijn fiets voorzien van een nieuwe derailleur, nieuwe banden en ketting. Ik trap op deze voorjaarsdag, samen met mijn buurman, dan ook bijna freewheelend over het Balloërveld. Ik ervaar het voorjaar, dankzij het gedartel van de lammetjes , de reuk van de uitgereden mest en het gezang van vogels .
Aan de Lunsenhof in Anloo heb ik nog even een boodschap. Tegenover het kerkhof is een mooie open groene plek en de zichtlijnen naar de kerk blijven zo in stand en dat moet volgens de bewoners zo blijven. Ik ben het hartgrondig met hen eens. We fietsen verder door het Kniphorstbos en passeren op een driesprong de plaats waar eens de galg stond. Dat die galg er niet meer staat en ook al bijna 200 jaar niet in bedrijf is doet me goed. De onheilsplek en de historie er over wordt aangegeven door een ronde kunststoffenplaat op een afgezaagde stam. Bij een landhuis waar een vlag wappert in de voorjaarszon ligt nog ijs op de vijver. We zijn in Schipborg en slaan af bij de Kiemelberg vanwaar je een grandioos uitzicht hebt over de meanderende Drentse Aa . We komen op het fietspad naar Gasteren een stel jongens en meiden tegen die in een straf tempo lopen, het blijken agenten in opleiding. Hopelijk zijn het allemaal gezonde geesten in een gezond lichaam. Een agent in Dordrecht heeft voor deze beroepsgroep meer schade aangericht dan duizend inspirerende en gemotiveerde agenten ooit kunnen goed maken. Een zwaluw maakt nog geen zomer, maar de ooievaars die weer teruggekeerd zijn op hun nest in Taarloo en daar de trots zijn van het dorp de maken mijn dag helemaal goed. Het voorjaar lokt ook de boeren naar het land. Er moet gemest, geploegd en gezaaid worden. De super brede en zware landbouwvoertuigen en de onwaarschijnlijk grote tankwagens met mest kraken de wegen . Gelukkig zijn er nog de fietspaden waar je niet alleen veilig voelt, maar ook nog kunt genieten van al het moois om je heen. Over een van deze fietspaden fietsen we als we via de Smalbroeken waar het monument van Harry de Vroome staat, naar Balloo gaan. Hier en daar een kievit en grutto in de weilanden vertellen me dat de lente in aantocht is. Met de fiets geniet je dubbel in ons eigen vijfsterrengebied . Met hier en daar een schaftkeet in het landschap waar de mannen en vrouwen van van Boeyen die hier het landschap onderhouden hun koffiepauzes hebben. Winter is voor mij ook afscheid nemen van de volksverlakkers van de PVV, de priesters die vuiligheid uithaalden met jongetjes, de brandstichters en de zuurpruimen die de wereld kan missen als kiespijn. Met de komst van de lente hoop ik dat al deze ellende voorbij zal zijn. Zoals de vader die met twee jonge kinderen op het talud van een zandheuvel zit te genieten van het voorjaar,en hoor hem zeggen “Zin in een paaseitje, jongens”. Het is weer Lente …. en het wordt altijd weer Pasen.

Met de trein

Lekker gratis reizen met de trein kon je op zondag 14 maart als je het boekenweek geschenk kon tonen aan de conducteur. Dat kon ik en het kwam prima uit, we hadden de zogenaamde warme kantdag met broers en zussen bij mijn oudste zus in Zevenaar. Lekker vanaf Assen met de trein.

Bij Staphorst keek ik vanuit de trein naar het industrieterrein. Aan de kant waar ik zat viel weinig te genieten het enige wat ik onthouden heb was “van Elp bouwbedrijf”. Iets verder richting de Lichtmis zag ik enkele windmolens, ik vond dit niet misstaan in dit landschap. Ik hoor wel eens mensen die vinden dat windmolens lelijk zijn maar wat ik echt horizonvervuilend vind, zijn de honderden elektriciteitsmasten en daar hoor ik niemand over.

In Zwolle stapten nog drie broers van mij in de trein en konden we lekker bijpraten. We treinden langs Wijhe en Olst aan de IJssel. Dorpen waar we vroeger tegen voetbalden en waar ik nog weleens een blauwe maandag verkering had . In Deventer denk ik aan Bussink’s koek en mijn oom Gerrit die daar woonde.

Kortom nostalgie viert hoogtij als we nog steeds langs de IJssel treinen en stadjes als Zutphen, Dieren en Brummen passeren. Op deze zondag liggen deze steden er slaperig bij of er in eeuwen niets is veranderd … op afstand dan. In Zevenaar worden we met open armen ontvangen door mijn drie zussen en mijn broer uit Woerden. Mijn broer uit Oss voelde zich niet fit en was er niet, jammer.

Na de actuele zaken doorgenomen te hebben van van Mierlo tot Bos maakten we op deze druilerige zondagmiddag een wandeling door Zevenaar. Er was een supermarkt open de rest was gelukkig dicht. Tjonge ik denk altijd als je het in zes dagen niet kunt verdienen dan kun je het ook niet in zeven .

Op onze wandeling liepen we bij het VVV kantoor tegen een expositie aan over sigaretten. Tot enkele jaren geleden was hier een bloeiende sigarettenindustrie van BAT. Dit werd in beeld en geluid getoond. Wat ik wel leuk vond waren de vele sigarettenmerken uit de oude doos die hier ten toon werden gesteld. Golden Fiction , Laurens, Dr. Dushkind, Old Mac , Roxy maar ook Peter Stuyvesant. Tja, pas vanaf 1981 werd op de sigaretten vermeld dat ze dodelijk konden zijn. Voor die tijd was je geen vent als je niet roken kon.

Na deze jeugdimpressies over de tobacco gingen we over tot een ander verslavend middel; een pilsje of een wijntje. Hierna serveerde mijn oudste zus een voortreffelijke maaltijd bestaande uit zuurkool of hartige taart. Gelukkig was er geen worst bij want dan hadden we net als vroeger thuis, wel even gekeken op welk bord de meeste worst lag. Onvoorstelbaar: toen hadden we een worst voor 11 personen.

We leven nu in andere tijden maar dat er desondanks jongeren zijn met fatsoenlijke manieren, merkte ik in de trein op de terugweg. In Zwolle nam ik afscheid van mijn broers en perste me in de trein naar Groningen die meer dan stampvol was. Alle gangen stonden vol . Een jongen van een jaar of 15 ging staan en bood mij zijn zitplaats aan. Dankbaar verrast ging ik zitten en las verder in het Duel het boekenweek geschenk. Dit boek gaat over een museum directeur en zijn belevenissen, leuk en vlot geschreven door Joost Zwagerman.

Ik denk niet dat de moraalridders van de Brink en Knevel dit boek omarmen, het begint met een vloek. Als je daarover heen leest valt het best mee. Wat ook meeviel was dat Ajax van PSV won, waardoor Twente fier bovenaan staat.

Hendrik Kokhuis

Ze liep steunend op haar rollater door de brede gangen van het Hendrik Kokhuis.
Haar benen hadden niet meer de kwaliteit van weleer maar haar hersenen waren nog dik in orde. Ze was al jaren blind, maar “zag” meer dan menig ziende. Niemand hoefde haar te vertellen hoe de wereld in elkaar stak, haar oren hoorden alles. Naast de radio was ook het geluid van de tv haar informatiebron. Als ze een wandeling rond de dierenwei had gemaakt liep ze naar de hal. Voorin de hal dicht bij het winkeltje, waren een paar zitplaatsen, daar ging ze zitten want er zaten ook altijd wel een paar mannen. En dat vond ze leuk, praten met mannen want mannen hebben in haar beleving toch leukere praat dan vrouwen … en meer humor. Het ging haar om de aangename ontspannen gesprekken. Politiek hoefde niet zo nodig voor haar. Als er verkiezingen waren ging ze wel stemmen. Of liever ze liet voor zich stemmen. Ineens zag ik haar op de tv. Grote donkere bril op en daar rollaterde ze het stembureau binnen. Een verslaggever van RTV Drenthe vroeg haar waar ze op stemde. “Altijd op dezelfde partij of ze nu hoog of laag staan ik stem al mijn hele leven PvdA “, en daar ging ze met het stembiljet in haar handen met een hulp in haar nabijheid richting het stemhokje. Ondanks dat tijden veranderen blijven er mensen die blind vertrouwen hebben in hun partij. De dag na de verkiezingen ging ik op bezoek bij een van de bewoners Ze vroeg aan mij hoe de uitslag was geweest in Aa en Hunze. Ik kon haar vertellen dat de PvdA verloren had en Gemeentebelangen en het CDA gewonnen. “Gelukkig dat die rooien niet gewonnen hebben” zei ze als rechtgeaarde CDA-er. De grijze golf stemt traditioneel maar wel kleurrijk. Voor de bewoners is het ontvangen van bezoek iets waar ze naar uitkijken. Dikwijls hoef je als bezoeker alleen maar hun verhaal aan te horen . Na een uurtje luisteren hoor je dan: “Nou wat hebben we weer een goed gesprek gehad” er is dan echt maar een persoon aan het woord geweest. Mensen willen hun verhaal kwijt, ik ook, daarom schrijf ik elke week met plezier deze column. Terugfietsend in alweer een sneeuwbui denk ik nog even terug aan de werkers en de vrijwilligers die ik tegen gekomen ben in het Hendrik Kokhuis. Het is best moeilijk om mensen die ziek, blind, slecht ter been of eenzaam zijn op de juiste wijze tegemoet te treden. Daarom alle lof voor allen die zich inzetten voor onze ouderen of dat nu in het Holthuis, Dekelhem, het Maandhoes, de Wenning of Hendrik Kokhuis is.