Sport & Politiek

Sport & politiek

Met de voetbaltas op het fietsstuur reed ik bij huis weg naar sportpark Boerbos.
Ik had mij als wisselspeler opgegeven voor een sponsortoernooi. Het toernooi bestond uit sponsorelftallen van Rolder Boys, VAKO uit Vries en een elftal van de gemeente Aa en Hunze waarin o.a. een wethouder en twee raadsleden acteerden. Op mijn leeftijd ken ik mijn plek, zoveel mogelijk – langs de lijn -. Bij binnenkomst op het sportpark werd ik aangesproken door Rolf Veneboer. Hij vroeg of ik mijn notitie blok in mijn tas had, hij ziet mij terecht méér als columnist dan voetballer. Ik was door de wethouder Bert Wassink gevraagd mee te spelen, hij voetbalde op de oude schoenen van, zijn oud buurman, Ron Jans en ik op die van mijn buurman, verschil moet er zijn nietwaar. De sfeer rond het veld was gezellig, ik zag twee leuke meisjes die het drukker hadden met koppeltje duikelen dan dat ze geïnteresseerd waren in de voetbalkunsten van hun vader
Het was een avondje sport vermengd met commercie en politiek. Geert Bos, de voorzitter van Rolder Boys, memoreerde dat op de Boerbos in eendrachtige samenwerking met het Hof van Saksen en de gemeente hier komend jaar eredivisieploegen komen trainen.
Na drie wedstrijden had elk elftal een wedstrijd gewonnen, dus penalty’s zou je denken,
maar nee, het doelgemiddelde besliste en op basis van het doelgemiddelde zou VAKO de winnaar zijn, maar vandaag was niet het doelgemiddelde de norm maar de ploeg die het vaakst had gescoord en dat was … Rolder Boys. Ze hadden vijf keer gescoord waaronder twee fraaie kopballen van de tasjesman Koos Hoving. Er werd aan mijn tafel zeer kritisch gereageerd op het feit dat er geen penalty’s werden genomen, vooral omdat we als ploeg speciaal op penalty’s hadden getraind. De kritiek verstomde toen er nog snel een paar biermuntjes onze kant uitkwamen. Eerlijk is eerlijk maar net als twintig jaar geleden was de derde helft weer het gezelligst. Ik raad jongelui dan ook aan om (prof)voetballer te worden en geen politicus. Enkele talenten heb ik al waargenomen .. Tim en Remco ze zullen het ongetwijfeld ver schoppen. Het saamhorigheidsgevoel en de kameraadschap bij het voetballen staat dan ook in schril contrast met wat we avond aan avond over politiek op het tv. scherm zien. Dus Rutte, Verhagen en Wilders ga voetballen want daar telt iedereen mee ongeacht zijn/haar kwaliteiten of afkomst.

.

Het Paradijs

“Ik werd wakker met in mijn hoofd het woord Santiago de Compostella, omdat het woord niet meer uit mijn hoofd verdween besloot ik op pelgrimage te gaan”. “Ïk ben niet gelovig, ik vond het gewoon een mooi woord om naar toe te lopen”, aldus de actrice Annet Malherbe in zomergasten. Schitterend toch om op een dag zo wakker te worden. Niet verder nadenken – gewoon doen. Doen wat je hart je ingeeft zoals nu met de watersnoodramp in Pakistan. Stort geld wat je missen kunt op 555 en wacht niet op de tranen trekkende actie op de tv. Leven en laten leven Het leven kan soms mooi zijn bij ons op het buurtje . Een echtpaar is 50 jaar getrouwd , tegenwoordig toch voorwaar een prestatie . Het is prachtig weer op deze zaterdag, op het grote gazon (sta) tafels en een catering waar u U tegen zegt. Als dan ook nog de buurt het echtpaar toezingt en een buurman welgemeende uit het hart gegrepen woorden zegt kan het feest niet meer stuk. De genodigden zijn naast de buren en familie mensen waar het echtpaar “iets”mee heeft. In verschillende groepjes worden dan ook geanimeerde gesprekken gevoerd. Je moet doen wat je hart je ingeeft en dan is het altijd goed Buren die bijkletsen in goede sfeer, de lach is op ieders gezicht kortom hier wordt het leven beleefd zoals het bedoeld is. Het paradijs is soms dichterbij dan je denkt . De dag na het feest heb ik weer een stukje geluksgevoel mogen herbeleven. Toen ik wakker werd speelde in mijn hoofd het woord – tuinfeest – Hoewel ik ook besef dat voor velen dat geluksgevoel er zelden is. Het is zoals Lukas Koops het eens in een gedicht verwoordde: “Om mijn geweten te sussen drink ik wijn uit de wereldwinkel”, positief drinken noem ik dat.

Koffers

Maar liefst vier koffers haalde mijn dochter van zolder. Koffers die door een jonge vrouw
van zeven en twintig van zolder worden gehaald,klopt dat wel ? “Wat zit erin”vroeg ik,
een domme vraag want ik wist dat ze op vakantie ging. Mijn dochter ook niet van gisteren
zei: “Kinderlijkjes” en barstte meteen in tranen uit.. Waarom stelde ik de vraag eigenlijk, ik had toch ook even in die koffers kunnen kijken. In de koffers kijken van je dochter doe je niet
want als man snap je toch niet waarom al die kleren mee moeten , bovendien stel je voor dat er sexy ondergoed in zit , dat wil je als vader toch niet weten. Zo moet die vader in Nij Beets ook gedacht hebben. Aan de koffers van je dochter kom je niet – punt uit –
Aan de ogen van deze tandarts-assistente heeft het niet gelegen, ze was kansrijk bij de jongens
en dook dan ook regelmatig met hen de koffer in. Was het bij “die koffer “ gebleven dan hadden wij nooit van Nij Beets gehoord, nu is dit nieuws groter dan – de koffer – van de minister van financiën
In welke eenzaamheid moet deze jonge vrouw dit afschuwelijke geheim moeten hebben gedragen,naast haar zwangerschappen. Na acht jaar valt een buurvrouw iets op en belt de politie . De tandarts,de ouders, de broer en de zus zij hebben nooit iets gezien noch gemerkt.. Wat er nu allemaal uit de “koffers” komt van z.g. deskundigen kan er beter “in” blijven , deze koffers kunnen voor mij dicht blijven. Wijsheid achteraf is wel erg goedkoop.Voor mij geldt vanaf nu dat koffers niet ongezien blijven. Ik kijk uit het raam op deze zondagochtend en zie een man met een koffer aankomen . Hij belt aan. Ik doe de deur open en gelukkig doet hij meteen de koffer open , “Ontwaakt” lees ik, hij is van Jehova .

Het Hogeland

Fietsen doe je op mooie plekken. Fietsen in Twenthe, de IJsselvallei, de Veluwe en de Weerribben is bijna goddelijk. Natuurlijk is Drenthe het mooist maar eigenlijk ook te bekend, dan wordt het “mooie” wat je ziet bijna gewoon. Bij fietsen gaat het ook om de verrassingen in het landschap zoals na elke bocht weer een nieuw vergezicht. Mijn vrouw zei “Ga nou maar eens fietsen op het Hogeland in Groningen, het is daar zo mooi”. Zij heeft gemakkelijk praten ze komt er uit de buurt en idealiseert het. Voor mij is het een kaal en vlak landschap met hier en daar aan de einder een dorpje omzoomd met wat hoge bomen. Ik heb er weleens stukken van het Pieterpad gewandeld dus ik weet wel iets van dit landschap. Mijn vrouw had een route, die ze met een vriendin gefietst had, die startte in Winsum, dus dacht ik och ja het kan eigenlijk alleen maar mee vallen. Samen met mijn maat gingen we op pad. We fietsten door dorpjes en gehuchten waar ik nog nooit van gehoord had. Dorpen waar hooguit een brievenbus en glasbak aangaven dat er ook mensen woonden, op straat kwamen we echt niemand tegen. Dorpen met namen als Schouwerzijl – Saaxumhuizen en Lutje Saaxum waar zelfs babyhuisjes te koop waren, dus zit er toekomst. Ook grotere dorpen als Wehe den Hoorn en Baflo lagen op de route. Vooral in Wehe den Hoorn door de Hoofdstraat fietsend waande ik me in twee werelden. Tussen regentesk aandoende patriciërshuizen zag je vervallen leegstaande kanjers van gebouwen wat eens aan welvarende Groningers had toe behoort. Maar er is méér, dwars door de graanvelden heen liggen sinds kort aaneengeregen betonblokken waar je al slingerend naast het Reitdiep of een aftakking ervan, je op de fiets als een cowboy te paard door de velden waant. Koeien en weilanden zie je in dit deel van Groningen weinig. Hier en daar wat Lakenvelders, paarden en schapen daar moet je het mee doen. Wel zagen we korenschoven die nog prachtig net als vroeger in tentvorm op het land stonden te drogen. We kwamen over veel Til’s ( bruggetjes) en zagen hier en daar een bootje of een kano passeren. Het is er nog heerlijk rustig.,bijna de rust van het graf. Een van de hoogtepunten op het Hogeland is het historisch kerkhof bij Maarslag. Op een terpje – wierde genoemd – is een oud kerkhof als monument te bewonderen. De laatste die hier begraven is was geboren in de tijd van Napoleon en begraven in 1886. Onherkenbare familiewapens sierden de grafstenen. Gelukkig was er ook actueler nieuws te lezen op een bankje bij Mensingeweer. “Dit bankje is een herinnering aan Pieter en Klaas die zo genoten van het Hogeland.” Vanaf dit bankje had je een prachtig doorkijkje naar een glooiende weide waarop schapen liepen. Dat we na onze fikse fietstocht op het terras bij Hammingh verzeild raakten was de room in de koffie.. Op het idylisch terras bij Hammingh in Garnwerd is het goed toeven. Dan denk je ook ver genoeg van huis te zijn om bekenden tegen te komen. Niet dus, twee tafeltjes verder zit een stel uit Rolde bij te komen van hun wandeling vanaf Pieterburen. Even later passeert een van de meest gedreven ambtenaren van onze gemeente ons tafeltje en stelt zijn symphatiek ogende wederhelft voor.
“‘t Kon minder” was mijn welgemeend compliment. ”Nou jij durft “ sprak iemand van een belendend tafeltje .. wist hij veel dat -“t kon minder”- een regelrecht compliment is in Groningen en Drenthe…