Blijdschap

We fietsten in Limburg door het heuvel landschap, het begon zachtjes te regenen en we schuilden onder een soort baander in een dorp. In dat dorp Bruiserbosch waren mannen ijzeren staven in de grond langs de weg aan het
zetten. Ik vroeg aan een gezette jongeman wat voor evenement hier plaats zou gaan vinden, hij zei: “Morgen is hier processie, de schutterij en de fanfare gaan dan het Allerheiligste naar Sint Geertruid brengen 4 kilometer verder
om te bidden voor een goede oogst.” “Een eeuwen oud gebruik.”

Ja, Limburg en processies, je weet dat het bestaat, maar hoe en wat, je hebt het nooit meegemaakt, en deze optochten staan ook in geen enkele VVV folder… Het zou toeristen in deze moderne tijden kunnen afschrikken. We fietsten verder en maakten een mooie tocht over het plateau van Margraten met op elke hoek wel een kruis en in elk gehucht waar geen kerk stond was altijd nog een Maria-Kapel of iets van dien aard. De volgende morgen overlegden we met mijn broer en schoonzus wat te doen op deze zondag. Die jongen in Bruiserbosch had gezegd dat de Processie na de open lucht mis tegen 12 uur vandaar zou vertrekken naar Sint Geertruid. Dus eerst op naar Bruiserbosch een gehucht met amper 100 inwoners, Sint Geertruid heeft er 1000. Na de auto ergens in de berm geparkeerd te hebben lopen we naar het dorp. Precies op dat moment hoorden we de fanfare, even later stonden we naast de inwoners om de processie aan ons voorbij te laten gaan. Je weet niet wat je ziet… Voorop de schutterij met in hun midden de koning en koningin van dit jaar, hierna heel veel groepen kinderen in allerlei religieus getinte uitdossingen… dan de Fanfare met wel zo’n 100 muzikanten. Dan gewone mensen en dan een hele schare jongeren in de leeftijd van 16 tot 25 jaar. Deze jongeren straalden uit dat ze trots en blij waren tot deze gemeenschap te behoren zichtbare blijdschap alom en bij elke groep een voorbidder, die hardop afwisselend het eerste deel van het Wees Gegroet bad, waarna allen ook de toeschouwers het tweede deel uitspraken. Ongekend het christelijk gebed op straat, dat dit nog bestaat en dat deze mensen de katholieke cultuur hoog houd ontroerde mijn schoonzus tot tranen toe. En eerlijk gezegd mijn vrouw en mij ook. Nee, zo iets zullen we in Rolde nooit meemaken. Het maakte deze zondag tot iets speciaals en van binnen blij.