Wijhe

Wijhe was in de jaren 60 van de vorige eeuw een slaperig dorpje langs de IJssel…
Met wat vleesverwerkende industrie van o.a. Meester maar sinds het boek van Joris van Casteren over “Het been in de IJssel” uit is, is Wijhe een toeristische trekpleister van jewelste. Het kan veranderen, dat is andere koek dan in de jaren 60 toen het dorp nog 2 voetbalclubs kende, een neutrale en een katholieke. Ze speelden ook nog allebei op zondag, ze zijn dan ook in de jaren 80 samengegaan. Enkele namen uit die tijd herinner ik me nog: de vertegenwoordiger van Meester, Gait v.d. Bend en de jongens Beltman.
Henk was een begenadigd schaatser die net de top niet haalde en Wim een zeer aimabele kameraad op de Mulo die ook nog eens goed voetbalde. Wij, de jongens van de R.K. Jongens MULO voetbalden elke pauze op de parkeerplaats van de Veemarkt, waar nu de IJsselhallen staan. Toen we eens tegen IJssel Boys voetbalden deelde Olyhoek alle eetbare spullen uit bij de kiosk op dat voetbalveld. “Alstjeblieft jongens, eet maar op.” Chips en marsen werden ons deel.
Nee het Wijhe van nu is bekend van de Snackwagen van Elles, de doodgraver Loozeman, gemeente-ambtenaar Erna Flierman en de dames Hulleman en Krijgsman van de VVV. Zij hebben dankzij hun medewerking die elke Sallander op ongedwongen wijze geeft, Wijhe voorgoed in positieve zin op de kaart gezet. Waar een been in de IJssel al niet toe kan leiden. Hier in Salland spreekt men het Neder-Saksisch dialect waarbij de ie veelal als ee wordt uitgesproken breef i.p.v brief en de ij als een ie (ciefer i.p.v. cijfer) en als ze alstublieft bedoelen zeggen de Wijhenaren astoebleef, als ze zeggen ” t Is mie kaatje egaal” bedoelen ze zo iets van “Het maakt mij niet uit”.

Wat wel uitmaakt in het boek “Been in de IJssel” is de vinder van het been. In het boek staat dat iemand anoniem had gebeld dat hij het been had gevonden, maar er verder niets over kwijt wilde. Bij een boeken signering door de schrijver in Wijhe liep het storm, aan het eind van de sessie kwam er een man naar Joris van Casteren en zei ” Wat er op blz 37 staat klopt niet, want ik ben de man die het been gevonden heeft en ik heb u nooit gebeld. Deze man Joop Mekers had het been gevonden, hij kwam oorspronkelijk uit de Nul maar woonde nu in Wijhe. De schrijver beloofde dit in de volgende druk recht te zetten. Veel plaatsen in Nederland zouden ook graag op deze wijze in het nieuws willen komen… want soms is een been of een man van eminent belang voor een dorp, het dorp Grolloo in Drenthe zou nooit die roep hebben als daar niet een tijdje Harry Muskee met zijn band had gerepeteerd in een boerenschuur. Van nu af hoort ook Wijhe dankzij de schrijver Joris van Casteren in dat rijtje thuis. Wijhe aan de IJssel het dorp waar het station “een reep beton” is volgens de schrijver, op zijn Sallands – Wieje – het gao je goed!