Ik zat een paar weken geleden in de trein van Hilversum naar Assen. In Amersfoort kwam een leuke jonge vrouw tegenover mij zitten en we raakten algauw in gesprek. Het bleek een studente te zijn, ze studeerde Godsdienstwetenschappen in Groningen. Gaandeweg het gesprek kwamen we in discussie over de religie en haar marginale rol in de samenleving. Krimp dus hoewel we het over eens waren dat mensen uit hun geloof onnoemelijk veel inspiratie kunnen putten. Het gesprek kwam op Fatima Morero de Melo met wie ze nog had gehockeyd en zij stelde dat, als je het echt wilde, je kon bereiken wat je wilde. Tja vanuit het milieu, waarin zij is opgegroeid geredeneerd, is dat inderdaad een haalbare optie. Ik merkte op dat er hele groepen in onze samenleving zijn die van huis uit met minder hersens zijn gezegend en ook nooit aan de bak zullen komen in het milieu waarin zij verkeerd. Natuurlijk moet iedereen zijn talenten benutten maar afkomst en milieu zijn vaak bepalend of iets lukt en soms zijn er beperkingen. Zij moest daar even over nadenken en kwam toen zelf tot de conclusie dat zij ook wel vanuit een luxe optiek tot deze gedachtegang was gekomen.
Ondanks het Yes we can gaan de poorten van alle functies nog niet open voor Jan en Alleman. Maar lekker meedeinen op de golven van het succes geeft ook al een goed gevoel en dat zagen we vanuit Chicago live op tv. Nu de euforie over de overwinning van Barack Obama aan het wegebben is toch nog even terug naar dat historische moment, want dat is en blijft een onvergetelijk moment in onze wereldgeschiedenis.
Een explosie van vreugde ging door Amerika en de wereld in de nacht van dinsdag op woensdag vorige week. Nooit eerder zoveel mensen gezien die huilden van vreugde. De tranen van Jesse Jackson in de menigte tijdens de zinderende toespraak van Barack Obama, maar ook oud minister Colin Powell, Oprah Winfrey en zelfs het ijskonijn Maarten van Rossem onze Amerika deskundige waren allen in tranen. De opkomst van het gezin Obama op het podium in Chicago en de kus voor zijn vrouw Michelle ontroerde mij nog meer dan zijn fantastische speech. We are all Americans, rich and poor, black and white, republicans and democrats en dan het verhaal over de 106 jarige zwarte vrouw die voor het eerst van haar leven had gestemd. Vijfenveertig jaar geleden sprak Martin Luther King de historische woorden†à have a dreamâ€,die droom was nu werkelijkheid geworden.
Felix Rottenberg verklaarde in die nacht tijdens een nachtmerrie gesproken te hebben met zijn vader en met Joop den Uijl, er is kennelijk meer tussen hemel en aarde. Waar winnaars zijn, zijn ook verliezers, de speech van verliezer Mc Cain was zeer indrukwekkend , waarin hij zijn tegenstander prees en hij zijn teleurgestelde kiezers tot tweemaal toe met armgebaren tot rust moest manen. Na de Hollanditis in de jaren “80 heerst hier nu de Obamaritis, een foto in de Volkskant van zaterdag illustreert dat beter dan alle gesproken woorden.
Wat een contrast met sommige reacties in Nederland die emotieloos en zuur waren over de verkiezing van de eerste zwarte president van Amerika. Ik vond dat onze premier Jan Peter Balkenende wel heel erg zuinigjes was met zijn felicitatie. Ook mijn eigen krant Trouw had op de dag na de verkiezing een zure kop “ Wie betaald Obamaâ€s New Deal â€? Eens in een mensenleven wordt daar een charismatische en briljant iemand tot president gekozen en dan zo’n emotieloze calvinistische kop. Tot slot was er ook nog goed nieuws voor de gemeente Aa en Hunze, uit onderzoek bleek dat ze op Borger-Odoorn na de veiligste gemeente van Drenthe is , ik hoor onze burgemeester al roepen Yes we can.
