Amen is af

In de regen langs aardappel en bietenbulten onder wit zeil of plastic aanschouw ik het landschap. Grote plassen op de es en overal zachte bermen die je beter kunt mijden.
Het is herfst , nog even en dan zijn alle kleurrijke bomen met de bladeren kaal.
Waar het dit weekend gevoelsmatig niet kaal was maar cultureel warm ,was in Amen.
De Peergroup had hier een cultureel parcours over asfalt en door modder uitgezet die zijn weerga niet kent. Vanaf de boerderij van Rudy Smit die tegenwoordig meer campinghouder dan boer is liepen we met zeventig anderen, een natte sneeuwbui trotserend naar Amen-Zuid. Hier was een station ‘nagebouwd”
Vanaf het perron van dit station keken we naar een aardappelveld waar twee zingende kinderen met een mand liepen. “Ik ben Vincent en ik ben Nienke”, zo stelden ze zich voor na een circusact. Een vrijend paartje en een zangeres speelden daar een act waarin ze op een originele wijze het platteland verheerlijkten. Hierna werden we in vier groepen verdeeld en
liepen we onder een kraam op wielen verlicht met fietslampen een “rondje Amen”. Onderweg
werd door mensen “oet Aomen” het een en ander via een geluidscassette verteld over dit dorp.
Het begon te waaien, te sneeuwen en later ketste de hagelstenen op het zeil van de kraam op
wielen. Bij café de Amer zong op het terras het Amerkoor het refrein van liederen die een gitariste met een geweldige authentieke uitstraling ten gehore bracht , in één woord schitterend. Hierna kwamen we op de heiligste plaats van Amen de kalverstal van boer Harm. Op een onnavolgbare wijze wist hier een jongeman het publiek dat gezeten was op pakjes hooi te vermaken door zijn pure verhaal over het leven van Harm. Verder waren er “historische bouwputten” die hilariteit opwekten door de simpele uitleg. Om de kou te trotseren kregen we bij een van de bouwputten warme glühwein in dit decor leek het of we door kerstkaarten liepen en er zelf deel van uitmaakten. In een oude schuur schuilden we net op het moment dat er hagelstenen als duiveneieren op de asbestplaten klaterden. De laatste aanleg was bij een onoverdekte arena waar grote lampen Amen in miniatuur belichten. Bijna op het eind mocht de oudste man van Amen mijnheer Dekker – hij werd geïntroduceerd als de burgemeester- laten zien hoe een haas geslacht diende te worden. In zijn jeugd was de jacht de grootste bron van inkomsten voor Amen. Hierna kregen een twintigtal bezoekers een speelgoedgeweer, als een soort executie peleton richten ze de loop op een vijftal hazen, de eikels misten hun doel en dankzij dit gepaf was Amen terug bij af. Een plattelandsdorp waar het leven goed is en de mensen elkaar waar nodig bijstaan. Ploeterend door de modder werden de kramen op wielen bij boer Koekoek gestald. Het was een cultureel avondje waar de bezoekers niet alleen genoten hebben van de cultuur maar ook de natuurelementen die hen geselden tijdens deze tocht Het was historie,cultuur en natuur zo puur en natuurlijk dat allen die hier geweest zijn dit nog lang zal heugen.
Het mooie aan dit gebeuren was dat het publiek deze keer niet bestond uit cultuuraanbidders maar uit doorsnee Drenten met in hun midden twee Rotterdammers en een Brabantse dame.
Naast de beroepsacteurs verdienen ook de deelnemende amateurs van Amen hulde,evenals
degenen die als vrijwilligers dit spektakel in goede banen wisten te leiden. Er is een vraag die blijft “ Van wie waren die prachtige benen in de hooischuur ?”

Author: Gerard

Tijdens zijn fietstocht naar Santiago de Compostela kreeg hij de smaak van het schrijven te pakken. Hij schreef jarenlang columns voor de Schakel en had veel trouwe lezers. Begin maart 2014 bracht hij deze columns in een prachtige bundel uit. U kunt deze kopen op: www.uitgeverijkoopmaninvorm.nlVeel leesplezier!

Leave a Reply