Enkele weken geleden kreeg ik een briefje in de bus. Zaterdag 7 februari was er bij het Nijlanderveentje een natuurwerkdag. Ik ben niet zo’n tuinier maar een beetje raggen,
plaggen, zagen en slepen, o.l.v. deskundigen ligt me wel. Zaterdag stond ik om 9 uur bij de toegangsweg naar het veentje. Daar stonden de IVN-ers van Aa en Hunze alsmede enkele deskundigen van het Drents Landschap en Natuurmonumenten klaar om de opslag rond het veentje aan te pakken. Gelukkig complementeerden vier Nijlanders
de vrijwilligers van de natuurwerkploeg. Wel een beetje krap, maar met vijftien man waaronder drie energieke dames pakten we de wildgroei aan. Iemand legde uit wat de bedoeling was en wees en passant op de schoonheid van dit gebiedje. Tja wie wil niet
lekker raggen en sjouwen om onze natuur “natuurlijk†te houden. Een bont gezelschap
waar binnen de kortste keren eendrachtig werd samengewerkt, het kost energie maar geeft nog veel meer energie terug. Contacten met wildvreemden, elkaar helpen, spontaan samenwerken, het is de manier om te onthaasten. Iedereen is gelijk, iedereen roept wat en doet wat. Na ruim een uur is het koffie pauze. De koffiekannen gaan rond en de gesprekken worden geanimeerd. De echte natuur freaken herken je aan hun taalgebruik door de enthousiaste en gedreven wijze waarop zij over het landschap praten. Anderen houden het bij de actualiteit van alledag. Of honden wel of niet aangelijnd moeten, dat rokers in een café zichzelf en anderen kanker mogen bezorgen en dat er misschien eindelijk iets gebeurt aan de hypotheekrente aftrek. Ook word het recht om te sterven besproken. Dat Berlusconi met het Vaticaan achter zich, zich roomser dan de Paus opstelt dat soort politiek ten koste van mensen vindt bij deze natuurwerkers geen genade. Kortom alles wat des werelds en des hemels is suiste rond bij een bak koffie. Er werd na de pauze hard doorgewerkt om een dammetje van plaggen te bouwen en de opslag van bomen en struiken weg te werken. Van de opslag werden wallen van hout gemaakt. Iemand noemde het de verdedigingswerken om bij een mogelijke aanval van Rolde de heerlijkheid Nijlande te verdedigen. Officieel heet dit gebied de Nijlanderesch, hier liepen in het verleden vaak de pony ‘s van Rieks Ebbinge. Rieks is kort geleden overleden en toen ik daar zo mijn gedachten over liet gaan zei ik tegen enkele mede sjouwers “Ik zou hier wel begraven willen wordenâ€. Dan spitst zich de discussie toe op:Waarom begraven en waarom hier ? Tja het lijkt me schitterend onderdeel te zijn van de natuur.
Aan het eind van de ochtend werden de bonussen uitgedeeld. Die was voor iedereen gelijk
een heerlijke met liefde bereidt dampende kop snert . Fluitend ging ik dan ook naar huis met de bonus in mijn maag. Met de bonussen van ABN-AMRO zit Wouter Bos in zijn maag een
kop snert lijkt me voor deze bankiers meer dan voldoende. Bij een snertbank hoort een snertbonus.
.
