Mijn buurman belde me of ik zin had mee te gaan naar een concert van de Golden Earring in de Oosterpoort. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken, graag ja heel graag was mijn antwoord.
Ik had zakelijk wel iets anders op het programma staan, maar nu even niet. Dus afgelopen woensdagavond richting Groningen. De oudste rockband van Nederland die in 1961 in een Haagse arbeidersbuurt van start ging en al sinds 1970 in dezelfde formatie speelt. Deze zestigers uit de sixties speelden overrompelend vooral met de hits Radar Love en Twilight Zone speelden ze de enthousiaste zaal plat. Deze zestigers hebben aan energie nog niets ingeboet en gingen tekeer als schaatsers in een marathon.
Indrukwekkend zei mijn buurman bijna een religieuze ervaring, een Hoogmis in de Oosterpoort vulde ik aan.
Toen When the Lady Smiles werd ingezet ging er een golf van herkenning door de zaal.
Even voor de pauze gaf Cesar Zuiderwijk een drumsolo waarvan je alleen maar dromen kunt, de lichteffecten deden de rest in een woord fantastisch , kippenvel gevoel. Een staande ovatie van het tweeduizend koppig publiek was dan ook meer dan verdiend.
Barry Hay de alleskunner op gitaar en dwarsfluit was tevens spreekstalmeester, hoewel deze groep laat meer de instrumenten spreken. Barry vertelde dat ze de avond ervoor in Hoogeveen in de kleedkamer erover hadden gehad waar gaan we morgen heen? “Groningenâ€, was het antwoord, uit een keel hadden ze geroepen “Groningen ….Yes“… Ja, dan kun je niet meer stuk in de Oosterpoort.
De perfecte lichtshow, het decor en de muzikanten in combinatie met de muziek bezorgden je bij tijden een paradijselijk gevoel. Rinus Gerritsen die op een geheel eigen wijze liet zien dat hij zowel als basgitarist als toetsenist nog niets aan perfectie had ingeboet evenals George Kooymans die weer scherp was als zanger en gitarist, ze speelden als jonge goden en kregen dan ook tegen het eind het publiek letterlijk en figuurlijk op de banken.
Vooral met het rock opera-achtige nummer Paradise in Distress kwamen de emoties los. De leeftijd van de bezoekers was meest veertig plus. In de jaren ’70 en ’80 zag ik maandelijks een band passeren in het jongerencentrum Plein 2 met groepen als Fungus, AA en de Doctors, Odeon, So What en ook Stampei met o.a. Huub van de Lubbe en dat het gevoel voor swingende rockmuziek is altijd gebleven.
De muziek raakt mij nu echter meer dan toen, nostalgie speelt mee maar ook het gevoel dat vooral deze muziek echt een verrijking is en je boven het alledaagse uittilt.
In de pauze zag ik een ingetogen publiek, geen bier gooiers maar wel allemaal met een smile van dit is hét waar we voor gekomen zijn. Iemand vroeg nog of er ook iets over dit optreden in de Schakel kwam, bij deze.
Voor mij was deze avond “ het gezegde†beter een goede buur dan een verre vriend helemaal op zijn plaats, hoewel ik wel kwijt wil dat deze buurman ondertussen wel een vriend geworden is en dat voelt goed.
