De meeste mensen zijn dol op prijzen. Ik ben hartstikke blij als ik bij een verloting een blik gehaktballen win. Laat staan als je veel geld wint. Heel veel mensen doen mee aan loterijen waarvan de Staatsloterij de bekendste is. Vooral de Jackpot is populair. Maar vaak komt het er op neer dat mensen een “eigen geldjeâ€al als een prijs beschouwen . Daardoor sta je weer even met beide benen op de grond. Want laten we wel wezen. De kans is groter door de bliksem getroffen te worden dan de Jackpot te winnen. Maar toch blijft er iets aantrekkelijks aan de droom de jackpot te winnen. Laatst stond de Jackpot bijvoorbeeld op 15 miljoen. Dan denk ik, deel die 15 miljoen door 15 dan hebben we 14 extra blije mensen die allemaal een miljoen hebben gewonnen. Persoonlijk vind ik een miljoen nog een ongelooflijk hoog bedrag dus als we dat bedrag delen dan zouden 30 mensen een half miljoen winnen of nog een stapje minder, 600 mensen 25.000 euro. Een prachtig overzichtelijk bedrag, waarbij in ieder geval meer inzichtelijk is wat je ermee kunt doen en hoe blij de staat je dus eigenlijk heeft gemaakt. En dan te bedenken dankzij de recessie je dit geld ook nog beter kunt besteden gezien de dalende prijzen. Eigenlijk zijn deze “kleinereâ€prijzen leuker want dan worden er elke maand gemiddeld twee mensen gelukkig in elke gemeente .Of, blijft toch de Jackpot de grote droom?
Na deze overpeinzingen ga ik maar weer over op de orde van de dag. Toen ik zaterdag mijn krantje uit Rolde haalde zag ik rijen trotse ouders en nog trotsere opa’s en oma’s toen de kar van Rudie Smit vanaf de Boerbos vertrok met de kampioensvoetballertjes van F2 – F5 en C2 om een ereronde door Rolde te maken. Als je een prijs gewonnen hebt moet je dat met plezier kunnen tonen.
Zo gaat het ook bij Awards – onderscheidingen – voor een bepaalde prestatie.
Laatst was ik een paar dagen in Maastricht en toen ik daar wat rondwandelend richting het MVV –stadion “De Geusselt†door een doorsnee woonwijk vlak achter het station kwam hoorde ik daar van een lofwaardig initiatief. In een gewoon woonhuis was het buurthuis gevestigd. Ik zag een vergadertafel met daaromheen stoelen in een kale ruimte. Dat was het.
Op het raam waren twee affiches geplakt. De een ging over huishoudelijk geweld, de ander was een oproep om mensen te nomineren voor de Vonkie-Vonkie Awards.
Hier wilde ik meer van weten, alleen de naam al maakte mij nieuwsgierig. Er was niemand aanwezig in het buurthuis op dat moment, dus belde ik aan bij de buren. Ik kreeg van een enthousiaste buurvrouw in rap Limburgs te horen dat het hier ging om de prijs voor wat wij in Drenthe “goed Naoberschap†noemen. Tot een bepaalde datum konden drie buren een van hun buren nomineren als een â€goede buurâ€. Deze nominatie moest aan drie voorwaarden voldoen: het mocht geen familie zijn – er moest een lijst bij van minimaal tien handtekeningen van andere buurtbewoners – en waarom men ze goede buren vond.
De naam Vonkie-Vonkie Awards was bedacht omdat er van de buren “vonken†moesten
overslaan. Ik vind dit een leuke manier om mensen in het zonnetje te zetten die iets betekenen voor hun directe leefomgeving. Een initiatief die in Aa en Hunze zo kan worden overgenomen. Het is niet hetzelfde als een dikke prijs winnen, maar wel iets waar je een buurt sterker en vriendelijker mee maakt. Een win-win situatie zou onze burgervader zeggen. Ericie-Awards vindt ik daarom voor Aa en Hunze wel een inspirerende naam.
