Een stoplicht springt op rood, een ander springt op groen, in Almelo is altijd wat te doen.
Deze uitspraak van Herman Finkers kwam bij me boven toen dat in de praktijk in Almelo
gebeurde. Eens per jaar komen hebben we een broers en zussendag, deze keer in Almelo.
Mijn zus woont en werkt daar in het pastoraat , zij is kloosterlinge en leeft daar in een splinternieuwe flat met haar collega’s. Trots liet ze het gebouw van de Karmel annex
kapel en kerkzaal zien. Tja voor mij zijn kloosters en kerken oude rustgevende gebouwen,
maar hier in Almelo is alles anders, Herman Finkers zei het al. Na een uitgebreide excursie
van keuken tot washok reden we via Zenderen over smalle weggetjes naar de in het groen gelegen dorpje Hertme, niet groter dan Anloo met ook een kerk een school en twee caféâ€s. Vanaf hier maakten we een wandeling door het Twentse land.
Geen verkeersgeraas of tankwagens die met geld toe mestsilo’s vullen, behalve het geluid van een trekker en het getimmer van enkele bouwvakkers is het stil in het dorp. Na een fikse wandeling in het gebied van Regge en Dinkel komen we terug in het dorp. In restaurant ‘t Oale Bakkershoes dronken we een wijntje of een pilsje en belandden daarna aan tafel.
Onze plek is in de oude winkel dat nu een aaneengesloten ruimte vormt met de oude bakkerij.
In de winkel van de VIVO staan nog koffie en theeblikken, een koffiemolen een oude Berkel
weegschaal en ook de etalage is nog intact maar nu als kinderhoek. Kortom we proeven de sfeer van vijftig jaar geleden. Al gauw bleek de gang naar deze uitspanning de moeite meer dan waard. We kregen een driegangen menu wat echt voortreffelijk was, de serveerster was erg plezierig en had een “leuk†Twentse accent. Deze eetgelegenheid zat dan ook helemaal vol met gezellig publiek, niet luidruchtig, maar wel met voldane gezichten.
Dezelfde voldane gezichten zag ik in Anloo in het kader van het Veldnamenfestival. Samen met een landschaps- en cultuurkenner nam ik deel aan een tocht langs de akkers rond Anloo die door vier artiesten werd verzorgd. Zo ’n vijftig liefhebbers namen deel aan deze cultuur- tocht, waar onder een heel aardige vrouw in een rolstoel,over zandwegen en dwars door de heidevelden kon zij dankzij de vrijwillige trekploeg meegenieten . Iedereen kreeg bij de start vanaf de Magnuskerk een verrekijker. De groep hield stil bij een weiland waar je op vijftig meter afstand twee nimfen zag spelen, door de verrekijker kreeg dit een extra dimensie, later werden ze verjaagd door een man met een vlindernetje. Heel komisch, toen zij uit het zicht verdwenen kwam er op een aanhanger achter een trekker een violist aan, die een kort concert gaf. Toen we verder wandelden zaten de acteurs op een hek en ze vertelden over de akkers en hun namen, op het moment dat ze “Reeakker†riepen, schoten er twee reeën achter hen langs, afgesproken werk? Er waren nog witte wieven in het koren en een engel op een paard, met een tochtje op een kar beleefden we de apotheose in de Gasterense Duinen. De acteurs stelden zichzelf een voor een voor, als laatste Judith Lodewijks, zij gaf aan waarschijnlijk van koninklijken bloede te zijn afstammend van Lodewijk waar later voor het gemak een s is achter gezet. Vandaar dat er in de buurt ook een Koningsberg en Koningsherberg was waar haar voorvader zou hebben vertoeft en het zaad gelegd waarvan zij nu afstamde. En Judith betekende horizon en zij wees in de rondte “Overal horizon , dus overal Judithâ€â€¦ hierna vertrokken de drie in het wit gestoken acteurs onder de klanken van vioolmuziek over de duinen naar de einder. Omdat ze vijftig meter van elkaar liepen was dit een prachtig gezicht ter afscheid van deze cultuur-rijke en natuur-rijke avond. Conclusie: Hertme en Anloo , twee heerlijkheden in het groen waar het goed toeven is.
