Op de radio hoor je dat er hoog water komt door een op handen zijnde storm. Elk zichzelf respecterende omroep stuurt dan verslaggevers naar die bedreigde gebieden. Langs de kust staan her en der de camera’s, ze zijn zodanig opgesteld dat ook het tegen de basaltblokken opspuitende water in beeld komt.
In regenpak en laarzen doen de door het water bedreigde journalisten verslag. Het is steeds hetzelfde verhaal: deze nacht zullen de dijken worden bewaakt. Als het echt zo ernstig is verwacht je vrachtwagens met zandzakken en militairen achter de hand, maar nee er zijn alleen dijkbewakers die toezicht houden. Er wordt paniek gezaaid, er is veel verbaal geweld, maar in de praktijk worden er alleen wat zeeweringen gesloten en lopen er wat ambtenaren met laarzen over de dijk. In een land waar alles veertig keer gecheckt is op veiligheid, slaat men door met een media-spektakel als er een storm op komst is. Iemand die geen angst kent en niet doorslaat maar gewoon zichzelf blijft is de cabaretier Herman Finkers. “Na de pauze†heet zijn nieuwe programma. Hoe deze mens humor en religie aan elkaar koppelt, is van een klasse waarin niet alleen Pauw en Witteman, maar ook Job Cohen als verdoolde geesten achterblijven. Op een prettige manier blijven geloven en daar op een humorvolle wijze mee omgaan, maakt een mens alleen maar rijker. Ik denk dat hij behoort tot dat soort mensen die zich koesteren aan het mysterie en er zelf ook veel voldoening aan beleven. Deze mens is de angst voorbij en geeft mensen weer het broodnodige plezier in het alledaagse. In de geest van Herman zou ik zeggen bevrijdt u van angsten en leef met plezier.
In de krant las ik dat het Noorden woedend is omdat de Zuiderzeelijn niet doorgaat. Vandaag (zaterdag) ben ik de buurt doorgeweest met contributiekaarten van de Oranjevereniging. Ik ben niemand tegengekomen die woedend was over het niet doorgaan van de Zuiderzeelijn, dus de krant schrijft maar wat. Het leuke is, als je bij mensen aan de deur komt, men bijna altijd blij verrast is . Ik snap dat wel. Vroeger kwamen de slager, de bakker, de groenteboer, de kruidenier en de visboer aan de deur. Heden ten dage is dat hooguit een collectant of de post als hij een pakketje heeft. Bij de meeste mensen bij ons op het streekje ga je via de achterdeur, dat heeft zo zijn charme om via de keuken binnen te komen. Je ruikt wat ze gegeten hebben of gaan eten, het is de geur van thuiskomen.
Ook komen alle kwalen en geestesgesteldheden op zo’n zaterdag langs. Als je thuis komt heb je dan ook twee mogelijkheden: je verteld je wederwaardigheden of denkt wat maakt het uit.
Wat wel iets uitmaakt is dat mensen met respect met elkaar omgaan. Je kunt en hoeft het niet met iedereen eens te zijn, maar geef je medemens de ruimte om dat te zeggen wat hij of zij er van vindt.
Sommige mensen vinden altijd en overal dat je respect moet hebben . Zo zag ik onze premier J.P. -in de week van het respect- tot vervelens toe roepen dat je respect moet hebben. Maar zelf steunt hij minister Donner om werknemers-arbeiders dus- als dozen over de heg te gooien. Wat hier respectvol aan is, ontgaat mij . Kennelijk is onze premier meer begaan met de bazen, dan met het werkend deel van onze natie.
Tot slot heb ik een tip, waar je zonder angst heen kunt . Volgende week woensdag is er een forumavond over sport bij Henk Hofsteenge in Rolde met de messcherpe voetbaljournalist Johan Derksen en verder Riemer van de Velde van Heerenveen , Egbert Streuer de oud motorkampioen en ons aller Harry Muskee, dit lijkt me echt een avond waar iedereen met respect wordt behandeld, hen goan dus.
