Vorig jaar op een zomerse zondagmiddag fietste ik in mijn eentje wat rond, mijn vrouw was met mijn dochter naar een zomerfair, en ik belandde op mijn fietstocht in Westerbork.
Elke zondagmiddag is daar wel iets te doen op het van Weezelplein, het is er nu echter zo stil dat je de bladeren van de bomen kunt horen vallen, dit duurt echter niet lang meer want ik zie een groep line-dancers compleet in cowboykleding en met pistolen aankomen. Kortom het is weer zomer in Drenthe en de gasten moeten worden vermaakt nietwaar ? Ik wil met alle respect,absoluut niet door deze “cowboys†worden vermaakt en fiets door.
Gelukkig is een eindje verder een leuk terras en daar speelt op straat een folk band die Ierse
liederen ten gehore brengt, ik vind het schitterend. Naast mij is een tafeltje waar twee aardige vrouwen zitten, in hun nabijheid spelen twee kinderen , de een is een jongen van een jaar of vijf en de ander een meisje van een jaar of dertien, ze stoeien intensief met elkaar . Ik schat in dat de twee vrouwen (schoon)zussen met hun kinderen zijn. Het jongetje schuifelt mijn richting op en vraagt of ik voor hem een ballon wil opblazen , dat wil ik wel.
Als de ballon is opgeblazen leg ik er een knoop in en geef hem aan het jongetje, het meisje komt erbij en ze zoeken ruimte op de parkeerplaats om te “ballenâ€. Als de folkband stopt kijk ik nog even bij straattheater en dan fiets ik verder, iets voorbij Zwiggelte kom ik op het Brummelpad en daar zitten lekker veel bramen. Ik ga van de fiets en sla aan het plukken, lekker wat inslaan dan kan mijn vrouw er jam van maken. Na tien minuten hoor ik vanachter het bramenbosje een bekende kinderstem, deze is van het jongetje waarvan ik de ballon op heb geblazen. De dames gaan ook van de fiets en slaan aan het plukken. Een van de vrouwen wendt zich nu tot mij en zegt : “Nu ik je weer zie wil ik nog even kwijt dat ik het aardig van je vond om mijn zoon te helpen, hij trekt altijd naar mannen, ik antwoord: “ Ja, als jezelf vader bent en veel met kinderen te maken hebt gehad,vind je dat normaalâ€. Ik vraag de vrouwen of ze zussen zijn, “nee, vriendinnen†is het antwoord en eigenlijk zijn we vriendinnen geworden door de kinderen. Ik kijk in de richting van de kinderen, waarbij het leeftijdsverschil nu ze daar zo samen aan het plukken zijn nog meer opvalt. De vrouw raadt mijn gedachten en zegt “ Het lijkt misschien vreemd,omdat de kinderen nogal van leeftijd verschillen en toch zijn zij de aanleidingâ€.Ik kijk nog verbaasder dan ik al keek, de vrouw ziet dat en begint haar verhaal en wat ze dan verteld zal me nog lang bijblijven. De oorzaak dat ze vriendinnen zijn komt omdat hun kinderen de zelfde vader hebben. Toen het meisje zes jaar was verliet de vader de moeder voor een nieuwe vriendin ( de moeder van het zoontje). Tijdens de zwangerschap van het zoontje verliet de vader ook zijn nieuwe vriendin.
Deze vader liet zo zijn “stempel†achter, maar liet beide vrouwen met de opvoeding van de kinderen zitten. Ik constateer dat ze na eerst rivalen geweest te zijn nu door hun kinderen vriendinnen of anders gezegd lotgenoten zijn geworden. Ze knikken en moeten mij gelijk geven maar prefereren toch de term vriendinnen boven lotgenoten, al zijn ze dat wel. Dat je tijdens het bramen plukken dergelijke ontboezemingen van eigenlijk wildvreemden hoort is toch wel heel apart. De vrouw die heel naturel overkomt, verklaarde ook nog waarom ze dit verhaal aan mij verteld heeft: “ De wijze waarop jij spontaan aanbood de ballon op te blazen, raakte mij zó dat ik mijn verhaal aan jou wel kwijt wildeâ€
Samenvattend een ongelooflijk verhaal in het bramenbosje en dat alleen omdat je een (proef)ballon hebt opgeblazen.
