Category: De schakel

Ingeklemd tussen Nieuw en Oud-Annerveen ligt het idyllische dorpje Spijkerboor.
Een prachtige aanlegsteiger voor kano’s, een parkeerplaats voor vissers en wandelaars kortom
Spijkerboor “heeft het”. Tijd om op een mooie dag te genieten van deze omgeving aan de Hunze. De zaterdag voor Pinksteren is er een natuur wandeltocht met als klapstuk “de onthulling” van het kunstwerk bij gemaal de Bulten. Mijn vrouw vind deze combinatie, een wandeling in de natuur en kunst ,de moeite waard dus rijden we naar Spijkerboor. Bij Willem “café het Keerpunt” is de parkeerplaats al helemaal vol. Zo ‘n 45 belangstellenden staan al te trappelen van ongeduld. Ondertussen worden er routebeschrijvingen en flesjes water uitgereikt. Na enkele honderden meters wordt de groep in tweeën gesplitst. De begeleider, iemand van het waterschap, geeft uitstekend uitleg over de flora en fauna die we passeren. We hebben geluk drie – vier reeën rennen in ons zicht door de Breevenen. Ook zien we waar de Hunze ooit meanderde en een richel van stuifzand uit de ijstijd in het veen. Bij het gemaal mag de altijd enthousiaste kunstenares Geke Hoogstins uitleg geven over het kunstwerk. Het is heel origineel met allerlei, door kinderen en volwassenen, nageschilderde planten en veldbloemen uit het landschap dat we net zijn door gewandeld. Op een plantje wijst Geke in het bijzonder, die is door de burgemeester geschilderd. Het is dat ze het zei maar ik zag het direct, duidelijk een EvO-tje. De ondergrond waarop de planten zijn geschilderd verbeelden het landschap in mooie kleuren. Ja het leven inkleuren daar zijn sommige mensen goed in. Dat ervoeren we ook op het terras bij Het Keerpunt waar een stel sportieve toerfietsers net de tocht van 175 kilometer aan het evalueren waren. Deze tocht wordt jaarlijks om deze tijd gehouden als herinnering aan een veel te vroeg overleden fietsvriend uit Rolde.
Schitterend deze kameraadschap over grenzen van leven en dood en heen. Bij mooi weer op een terras zitten met leuke mensen om je heen zijn “hemelse” momenten.
Een heel ander “hemels moment” van geheel andere orde had de dominee die in 1780 in deze contreien werd vermoord. Nog dichterbij was het aandenken in de muur van het café – de ring- waaraan de moordenaar was vastgemaakt. Op zo’n vredig terras op een zonnige middag zit je daar dan in de geschiedenis van leven en dood, tja zelfs moord en doodslag. Gelukkig zijn er in ons gezelschap genoeg andere meer profane zaken te bespreken. Dus nemen we nog een glas Gerhardusbier . Op zo’n moment denk ik aan de plotseling overleden dichter Driek van Wissen. Hij was getuige en ceremoniemeester op het huwelijk van mijn broer en vorig jaar kwam ik hem nog tegen bij de opening van de Roldermarkt. Een echte Grunninger, hij woonde er dan ook zijn leven lang. Ik eindig dan ook als eerbetoon aan hem met een gedicht van zijn hand.
ONSTERFELIJKHEID –

Onsterfelijk’heid is dat wat ik begeer?
Ja. Als mijn verskunst menig een bekoort,
dan leef ik vast in boekenkasten voort
Als ik tot stof tenslotte wederkeer

Rood aangelopen belt hij met de columnist. De mening die hij weergeeft is niet de zijne en dat zal hij weten ook.
Wat is een columnist ? Hij of zij zet beelden scherper neer, maakt prikkelende opmerkingen of neemt stelling. Verslagen van gebeurtenissen gelardeerd met de eigen opinie en zaken die anderen niet opmerken een plaats geven. Kortom de werkelijkheid kleur geven. Een column kun je daarom ook niet letterlijk nemen , je vind het wat of je vind het niks. Dat mag.
Elke columnist heeft zijn eigen referentiekader, van daaruit bekijkt hij de wereld .
In een gemeentelijk blad als deze moet je als columnist op eieren lopen. Ik waarschuw u als u zich ergert aan deze column gewoon niet lezen –punt – Ik lees de Telegraaf niet omdat
ze bepaalde partijen alleen maar afkraakt en geld en naakte vrouwen belangrijker vinden dan zaken waar het werkelijk omgaat . Een vriend van mij zegt dan: “ Dan sluit je je ogen voor wat anderen vinden”. Dat mag dan zo zijn maar wat zij te berde brengen raakt vaak kant noch wal en is alleen maar stemmingmakerij. Zolang als ik over koetjes en kalfjes schrijf zal niemand de telefoon pakken of een dreigbrief schrijven. Maar dan worden het wel erg saaie columns en gaat de Schakel regelrecht naar de papierbak. Dus een beetje jennen,prikkelen en stelling nemen hoort er gewoon bij. Het is om een Engelse uitdrukking te gebruiken de core-bussines van een columnist. Om dichtbij huis te blijven, ik ga niet in de vuilnisbakken van mijn collega-raadsleden, de wethouders of de burgemeester zitten graaien. Wat daarin zit is ongeschikt voor mijn columns. Wat zij zeggen is vaak wel “voer voor psychologen” en daar zou ik wel regelmatig iets over willen opmerken. Ik ben echter geen cabaretier maar zelf onderdeel van het circus dat gemeenteraad heet … dus laat maar. Hoewel ik vrees dat er genoeg politici zijn die s”nachts hun vrouw of man wakker maken met de opmerking : “ Lieve schat ze hebben nog steeds niet in onze vuilnisbak gekeken , stellen wij eigenlijk wel wat voor ? “ Of je nu wel of geen vuilnisbakken leeg haalt de mening van een columnist is de mening van één persoon die toevallig een column schrijft , méér is het niet. Een column vind je leuk of niet – een columnist is gewoon een mens die het leven wat kleur wil geven.
Soms lukt het, soms niet. Maar wees gerust in vuilnisbakken graaien is niet mijn stijl.

Het dorp waar ik woon telt 27 huizen. Er is geen dorpshuis, geen school, geen winkels en toch is het een leefbare gemeenschap. 45 jaar geleden woonden er 25 boeren en er zijn er nu nog 2 van over. Verder is er een atelier waar prachtige bronzen hazen en andere dierenbeelden worden gemaakt en zelfs een adres voor bed en breakfast.
Ons dorp bestaat eigenlijk uit drie delen – voor het viaduct – achter het viaduct en het Noordeinde. Maar toch zijn we één gemeenschap.
Maar wel een gemeenschap die vergrijst, de gemiddelde leeftijd is 52 jaar. De meeste huizen hebben wel een bel maar bekenden komen altijd achterom. Vooral zomers, want wie wil niet als het mooi weer is, aanschouwen hoe bruin de buurvrouw al is, en dat heet bij ons gewoon belangstelling. Tot voor kort kwamen de kinderen nog rond met palmpasen, maar aangezien het aantal kinderen drastisch is gekrompen is deze folklore verleden tijd. Gelukkig worden op Sint Maarten nog wel de lampions getoond,dat gaat dan gepaard met prachtige door de kinderen gezongen liederen.
Natuurlijk zijn er buurtactiviteiten zoals: Oudejaarsdagbijeenkomsten – klootschieten met barbecue – fiets en wandeltochten. Een actieve buurtvereniging waarin ook het belendende dorp aan meedoet. Zo was er afgelopen week de finale van het klaverjastoernooi. Bij het ingaan van de laatste ronde konden alle paren nog winnen. Het werd een bloedstollende finale want wie wil er niet met een vleespakket thuiskomen? Op het eind van de avond bleken de gedoodverfde winnaars van vorig jaar naast de hoofdprijs te grijpen. In een ijzingwekkende eindsprint bleek het koppel op nummer 2 te sterk voor de winnaars van het vorig jaar. Een bijna nog grotere verrassing waren degenen die de poedelprijs in ontvangst mochten nemen, dit koppel ging met een fles “Lekker Fris” op de fiets naar huis.
Ons dorp is vooral s’avonds vanaf de N33 een bezienswaardigheid, badend in een lint van licht. Tja wel veel lantaarnpalen voor de sociale veiligheid maar voor een andere openbare sociale functie ging het licht uit in de jaren”80 – het zwembad , een prachtig bosbad werd vanwege een gemeentelijke bezuiniging voorgoed gesloten.
Op die plaats is nu een manege. Op de zandweg tegen de bosrand staan deze zaterdag tientallen auto’s met paardentrailers, er is een concours van de Markeruiters. In mijn hoofd kwam spontaan een strofe van de Zuiderzee ballade op “ Eens ging de zee ( het water van het zwembad) hier te keer – waar nu paarden draven en aan de horizon ligt Emmeloord” In plaats van Emmeloord moet het dan Nijlande zijn. In het zand lopen de paarden hun rondjes,langs de lijn slaan ouders de verrichtingen van hun kinderen gaande. Uiteraard zijn er party tenten geplaatst om het geheel op te fleuren. De sfeer is rustgevend geen geluidsinstallatie zelfs geen hoedjes parade van de aanwezige dames. Nee een concours in Rolde is mooi dankzij zijn eenvoud. Over het paardenvolk van mij geen kwaad woord. Het enige lawaai wat je hoort is als de paarden in en uit de trailer komen. De organisatie is prima – petje af – de enige die een petje op had was de jeugdige parkeerwacht.

De 4e mei , een avond die anders is dan alle andere avonden. De vlaggen hangen op deze avond halfstok. De 4e mei is stilstaan bij de ellende van de 2e wereldoorlog. Waar “voel”je die intenser dan op Kamp Westerbork.
Toen een vriend uit Rolde mij belde of ik mee wilde naar de herdenking in Westerbork
was mijn keus niet moeilijk. Om half zeven fietsten we via Ekehaar en Amen naar het kamp.
Toen we onze fietsen stalden in de buurt van de voormalige houten woning van de kamp-
commandant zagen we enkele bekenden uit Ekehaar en Beilen (oud-Roldenaren).
We sloten aan in de lange rij. Opvallend veel jonge gezinnen met kinderen. Toen de slagboom omhoog ging werden de kleinste kinderen op de sterke schouders van de vaders gezet. Dat ziende zag ik een backflash van de kinderen die aan de hand van hun ouders hier ruim 65 jaar geleden in de trein stapten. Treinwagons ? Nee in veewagens. Zonder sanitair in het donker staande – drie dagen en nachten lang – op weg naar het einde. Toen we onder de klanken van sacrale muziek aankwamen bij het spoorrails – die aan het begin -opgekruld naar de hemel wezen begon een oude vrouw haar verhaal. Ze had het transport naar Theresienstadt overleeft. Ze verhaalde van de ellende onderweg en de afschuwelijkheden in dat kamp
Even later kwamen haar dochter en kleindochter ook aan het woord “overlevenden” dankzij hun moeder en oma . De verhalen van hun moeder resp. oma stonden in hun hart
gekerfd. Hierna kwam nog een Joodse man aan het woord die een gedicht uitsprak en daarna nog een gebed in het Hebreeuws. Hierna speelde een zigeunerorkest voordat de Last Post de
twee minuten stilte inluidde. Alleen de vogels hoorde je in de stilte van deze ijskoude mei-avond. Na de stilte legden ruim honderd schoolkinderen een rode roos op de rails. Daarna traden ze terug en bleven nog een minuut doodstil staan. Waarna ze afmarcheerden en allen
zich naast de rails begaven om naar het monument te lopen of er bloemen neer te leggen… Het was een waardig gebeuren waar gelukkig geen idioot het in zijn hoofd haalde dit ritueel te doorbreken.
In stilte liepen we diep onder de indruk terug naar de fietsen. We keken elkaar aan en zonder woorden wisten we .. volgend jaar zijn we hier bij leven en welzijn weer. Westerbork zo dichtbij en toch in onze gedachten vaak ver weg, ongemerkt rijden we hier te vaak gedachtenloos voorbij. De les van de Holocaust is: “ Toon geen angst blijf waakzaam tegen autoritaire politici die minderheden en alles wat hen onwelgevallig is willen uitsluiten”.. Het is dan ook onze dure plicht de zwaarbevochten vrijheid in woord en gebaar te verdedigen. Elke dag weer pal staan voor een samenleving waarin voor iedereen plaats is. Een avond als deze in Kamp Westerbork herinnerd er ons niet alleen aan maar geeft ook inspiratie om
te blijven werken aan een betere wereld, dat is terugfietsend onze conclusie.

IJdeltuiten je hebt ze in soorten en maten. Ik wil best toegeven dat ik dat ook wel in zekere mate ben. Daar is meestal niets mis mee het is ook een vorm van zelfbehoud, want als je niet van jezelf houdt van wie dan wel? Maar er zijn ook mensen die roepen van de daken dat ze zo geweldig zijn. Kijk als anderen je geweldig vinden is dat altijd leuk. Maar beter dan dat ze je geweldig vinden is dat men vind dat je deugd. Die man of die vrouw deugd dat is een bijna hemelse betiteling. Zo las ik in de Volkskrant dat columnist Bert Vuistje vond dat Lodewijk Asscher de lijsttrekker van de PvdA in Amsterdam deugde. Hij gaf daarbij de volgende kwalificaties, hij is altruïstisch,
betrouwbaar en benaderbaar voor iedereen. Deze man had de afgelopen jaren altijd op de persoon Roel van Duijn gestemd voor welke partij hij ook in de raad zat. Kortom de kiezer hecht aan geloofwaardigheid. Geloofwaardig is ook een van de slogans van het nieuwe college van Aa en Hunze. Met de nieuwe wethouders heb ik als persoon geen enkele moeite,
het zijn prima mensen. Deze “Henk Heijerman-express” gaat de kar trekken in Aa en Hunze
de komende vier jaar. De eerste echte raadsvergadering is alleen Jur Wiersum aan het woord
geweest die kende ik al als wethouder. Ik ben benieuwd hoe Bert Wassink en Harry Dijkstra
“reuring” gaan brengen. Nieuwe sterren zijn uiteraard de vrouwelijke fractievoorzitters van PvdA en CDA. De eerste indrukken zijn positief “kittig en pittig” is de benaming die bij hen past. En dan de eenmansfractie van Arie Fonk ? Hij doet zijn best en zal dat ook hem kennende – in alle bescheidenheid blijven doen – hij zet daar nu al zijn alpino voor af in de raadszaal -chapeau-. Ondanks dat twee grote partijen niet meer in het college
zitten zijn de persoonlijke verhoudingen goed gebleven Dat kan anders worden als er over de bezuinigingen beraadslaagd gaat worden binnenkort.
De politiek in Aa en Hunze kabbelde wat voort omdat er niet echt principiële keuzes hoefden te worden gemaakt. Het kan dus leuker en spannender worden in de raadszaal maar dat geldt niet voor sommige groepen en mensen in onze gemeente die daar het slachtoffer van zullen worden. Waar veel mensen in de gemeente zich over opwinden is de dienstverlening en de burocratie waardoor men “te vaak” het gevoel heeft niet serieus te worden genomen. Mijn advies aan het nieuwe college maak hier een speerpunt van … en die ijdeltuiterij ? Doe het zo onopvallend mogelijk. Het mooiste compliment dat je kunt krijgen: “hij/zij is zo gewoon“.

Wij waren op een 40 jarige bruiloft van bekenden bij ons uit de buurt en daar trad de energieke band “Lekker Fris”op. “Oerend hard …” van Normaal maar ook songs van Fleetwood Mac en Status Quo schetterden door zalencentrum Hofsteenge.
Al bijna 25 jaar repeteert de band “Lekker Fris” in de ruimten van het sociaal kultureel werk
in Rolde. Deze band bestaat uit vijf man en ze brengen vooral muziek uit de zeventiger jaren ten gehore. Vooral het enthousiasme waarmee deze band van muzikale“zwaargewichten”
voor het voetlicht treedt werkt aanstekelijk.
Voordat de band begon te spelen hadden we een uitstekend buffet. Met andere buren en een voor ons onbekend echtpaar deelden we de tafel en ook een fietsvriend van de bruidegom schoof aan met zijn vrouw. Het onbekende stel bleek in Haren te wonen en de man was wiskundeleraar. De Rolder fietsvriend die op een humorvolle wijze een discussie op gang weet te brengen, vroeg aan de vrouw van de wiskundeleraar of ze in Haren voor of over het spoor woonde. Tja dit zijn in ieder geval gevaarloze openingen voor een gesprek die al heel snel heel geanimeerd werd. Er bleken meer overeenkomsten dan van te voren werd ingeschat en natuurlijk gingen de gesprekken al gauw over politiek en woonomgeving
Gesprekken konden we voeren totdat iedereen werd uitgenodigd in de belendende zaal
waar “Lekker Fris” de rest van de avond invulde. Drinken, muziek luisteren, dansen en elkaar keihard iets zeggen in het oor waren nu de activiteiten die ontplooid konden worden. Maar een non-verbale uitdrukking van instemming of afkeuring zegt vaak veel meer dan woorden.
De enige mogelijkheid om toch te communiceren was een gang naar het urinoir of even de rokers gezelschap gaan houden die buiten stonden .Op een avond als deze gaat het ook over inhoud, zoals de enveloppen die de bruid en bruidegom kregen en die ze besteden aan het goede doel en de gepassioneerde toespraak van een buurvrouw. Omdat de gastheer een voetballiefhebber is en de Duitsers bij iedere doelpunt van Arjan Robben zingen “Tulips from Amsterdam”, werd een song ingezet over tulpen uit Nijlande. Hiermee werden de buurmeisjes in het zonnetje gezet omdat zij zich zo jong al beijveren voor Kika het kinderkankerfonds. Feest, nostalgische live muziek en een pilsje wat wil je nog meer? Ondertussen was het spitsuur op de dansvloer en bleef het nog lang gezellig. Achteraf denk ik dat ik beter lekker fris had kunnen drinken, maar ja dat ontdekte ik pas de volgende ochtend . Er komt een herkansing. Op 5 mei op het bevrijdingsfestival en tijdens de Roldermarkt speelt “Lekker Fris”weer in Rolde en dan ga ik net als de muzikanten aan het mineraalwater…lekker fris.

Vrouwen, jonge meiden op het voetbalveld zijn als voorjaarsbloemen in de wei , een genot om naar te kijken. Ik had rokjes verwacht maar de dames van Eext hadden gewoon een broek aan tijdens hun kampioenswedstrijd tegen Tolbert. Zonder broek was natuurlijk ook geen gezicht geweest, bovendien was er dan ook geen kip op deze wedstrijd afgekomen …
Ik heb hier vaker langs de lijn gestaan in Eext en het is elke keer weer een feest op “t Veld te zijn. Er heerst hier een gemoedelijke en ontspannen sfeer. Ik ben nog niet van de fiets af, of krijg al een kop koffie aangeboden van de voorzitter himself. Een sfeer waarin ook de nieuwe shirt sponsors snel tot een positieve beslissing kwamen.. Zij hadden de moed om het eens anders te doen, twee shirt-sponsors voor één elftal met op de even getallen de ene en op de oneven getallen de andere sponsor. Volgens de voorzitter was dit nog nooit eerder vertoond bij de KNVB dus had Eext een primeur.
Het eerste half uur golfde het spel op en neer met veel corners voor Eext maar echte kansen
werden niet gecreëerd. Na een half uur wist de midvoor van Tolbert op handige wijze de laatste “man” de verkeerde kant op te sturen en haar strakke schot deed het net trillen 0-1.
Kort hierna werden twee verdedigingsfouten van Eext koelbloedig afgestraft. De rust ging in met een 3-0 achterstand voor de Eexter dames. Niemand gaf op dat moment nog een cent voor hun kansen. Tijdens de eerste helft had ik een gesprek over de sociale context in Eext met de voorzitter, daar kunnen veel dorpen nog iets van leren was mijn indruk. Dat er een kampioenschap zou worden gevierd daarvan was bij de rust eigenlijk geen sprake meer . Ondanks dat en het mooie weer bleven de supporters de dames steunen. Na rust begon Eext aan een indrukwekkende inhaalrace achtereenvolgens wisten Anja Jansen, Esmée Lammerts en good old Fennie Warring het net te vinden Zou het onmogelijke dan toch nog kunnen gebeuren ? Het wonder van Eext werd werkelijkheid toen Henrieke Sloots even voor tijd een aan Eext toegekende strafschop feilloos benutte.Hiermee werden de dames na een zenuwslopende 2e helft kampioen. Er waren bloemen en tranen van blijdschap.
Voor het eerst in hun 25 jarig bestaan waren ze kampioen , Fennie Warring was er al die tijd bij geweest … en scoorde nu een van de beslissende doelpunten. Chapeau ! Na afloop fietste ik door Anderen en zag een bord staan met “Perenbomen te koop”, ik dacht wat kunnen mij die perenbomen toch schelen.de dames van Eext zijn kampioen. Het schijnt nog lang onrustig in Eext te zijn geweest die avond…en of ze toen rokjes aan hadden ? Ik denk het wel.
.

“Gek toch maar elke keer als ik jou zie denk ik aan de PvdA… terwijl ik niet weet wie je bent” Dit zei een mij onbekende dame achter de kassa bij de Welkoop. Tja ik moest toegeven dat ze het bij het rechte eind had, de PvdA is mijn partij. Ik was een Wouter Bos man en aan Job Cohen moet ik nog wennen. De slogan van de PvdA “iedereen telt mee”spreekt me erg aan en dat de PvdA in Aa en Hunze deze slogan ter harte neemt is duidelijk want ze gunden de veel kleinere partijen CDA en Groen Links een plek in het college ten koste van zichzelf. Niemand kan nu meer ontkennen dat de slogan “Iedereen telt mee” door de PvdA niet serieus wordt genomen. Maar of de kiezers die op de PvdA gestemd hebben daar ook zo over denken betwijfel ik. Ik had even genoeg van de politiek en was afgelopen zaterdag op de Brink in Rolde waar verschillende activiteiten waren georganiseerd in de kader van “Rolde 65 jaar bevrijdt” en Rolde werd afgelopen zaterdag opnieuw symbolisch bevrijdt. Precies 65 jaar na dato rolden de mannen van “Keep them rolling” Rolde binnen. Het was een prachtig gezicht al deze authentieke voertuigen die je alleen van foto’s kent, nu in werkelijkheid te aanschouwen. Jeeps en vrachtwagens uitgedost met Canadese , Amerikaanse en Engelse vlaggen. Alleen de Fransen ontbraken maar die waren dan ook per parachute afgedaald rond Schoonloo en Amen. Op een podium bij de molen danste men in kleding van die tijd.
Ook de muzieknummers van Vera Lynn uit die tijd van Lily Marleen tot Pensylvennia knalden over de Brink. Vrijwilligers van “ Keep them rolling” konden hier op deze Liberty Tour die ‘s ochtends al om acht uur van start was gegaan in Balkbrug in Rolde genieten van een warme hap Een expositie bij het Touristisch Informatiepunt completeerde deze dag. Foto’s op de expositie herinneren er ons aan dat je altijd waakzaam moet blijven deze vrijheid te bewerkstelligen dat gaat niet vanzelf.. De landdagen die in de oorlogsjaren door de NSB in de zandverstuiving van de Boerbos werden gehouden zijn een zwarte bladzijde in de . geschiedenis van Rolde. Het Rolder Historische Gezelschap kan door deze presentatie van de geschiedenis dan ook terugzien op een geslaagde dag. Dat deze dag een schot in de roos was
om in militaire termen te blijven bleek toen ik een man sprak die de intocht in Rolde in 1945 had meegemaakt. Door de sluier van herinneringen die bij hem opkwamen biggelden de tranen hem uit de ogen, stamelend zei hij “ Dat ik dit nog meemaak doet me echt goed en naar ik hoop is dit een wijze les voor de jeugd, deze voertuigen zijn prachtig maar oorlog is verschrikkelijk “ Zulke feesten kunnen ook alleen maar slagen dankzij de inzet van de vele vrijwilligers En er zijn mensen in Rolde die je altijd en overal tegenkomt als vrijwilliger, ook aan hun een eresaluut. Diezelfde aanpak hadden onze bevrijders -de zorg voor de toekomst-, velen hebben deze toekomst nooit zelf mee mogen maken omdat ze stierven voor onze vrijheid. Laten wij deze vrijheid op een wijze vorm geven die past in hun geest.

“A-B-C-D-E-F-G” tot Z speelde hij op zijn gitaartje in de zandbak toen hij drie jaar was. Vanavond belde hij op “Pa ik kom direct naar mijn dienst naar Nijlande, jullie hoeven niet op te blijven want het kan wel ‘n uur of twee worden”. Dat was mijn zoon, hij is nu bijna dertig en werkt bij de politie in Amersfoort.

Mijn gedachten gaan terug naar zijn kindertijd toen we nog aan de Reeakker in Rolde woonden. Een onbezorgde jeugd had hij zoals veel kinderen uit die buurt die nu allemaal uitgevlogen zijn en waarvan velen nu zelf kinderen hebben. Deze buurt vergrijst en dat is logisch als je bedenkt dat de meeste mensen die er eind jaren ’70 kwamen wonen er nu nog wonen. Daardoor is de zandbak verdwenen en zijn er plannen zijn voor een jeu de boulesbaan op die plek. Zo zie je maar de tijd staat niet stil. Daardoor kom je veel zaken tegen waarvan je denkt heb ik dit al niet eerder meegemaakt.

Zoals het stemmen met rood potlood; in dit computertijdperk wordt dit als veiliger beschouwd dan de geavanceerde apparatuur. Wat ook gebleven is, is het geschreven woord zoals in deze gratis krant. Voor velen een onmisbare informatiebron om te kijken waar deze week het bier en andere levensmiddelen het goedkoopst zijn.

Maar ja, als je gaat voor kwaliteit en duurzaamheid gaat maak je weer een andere afweging en dan ga je op de fiets naar Karwij. Hier word je nog echt, van achter de toonbank met een blij gemoed geholpen.

Voorjaar… huppelende lammetjes mooi om te zien, maar nog enkele weken en ze liggen op je bord bij de gerenommeerde restaurants. Bij huppelende lammetjes denk ik vaak: “Waarom word ik eigenlijk geen vegetariër?”. Een kip slachten ik doe het niet, vroeger wel veel zien gebeuren, maar zelf een kip de kop afhakken, ik pieker er niet over.

Als vakantiewerker bij Friki in Wezep zag ik dat duizenden kippen gedood werden. Er was een man die met een elektrisch mes alle kippen die met hun kop naar beneden hangend aan een rail met een klap doodde, hij werd de beul genoemd.

Als je het ABC van het leven wilt begrijpen heb je zelf geen gitaar nodig. Maar het is wel de muziek die de toon zet. Luisteren naar mooie muziek maakt je een ander mens en geeft vreugde. Muziek verbindt en nodigt uit tot luisteren.

Door muziek kom je in een andere en mooiere werkelijkheid. Luisteren naar de stilte is trouwens ook schitterend.