Month: August 2009

De afgelopen week was Drenthe een beetje een kopie van Spanje. Waar je ook kwam het werd je rood en geel voor de ogen. Paëlla, Tapas, Sangria en de onovertroffen wijnen uit de Rioja werden de afgelopen week te kust en te keur aangeboden. Veel dorpen waren versierd en in Gieten stonden de geel rode banieren prachtig in het gelid in het centrum van dit dorp aan de Hondsrug. Maar ook het meest beroemde bouwwerk van Gaudi de Sagrada Familia werd als zandsculptuur daar ook nagebouwd in Gieten, zij het wel iets kleiner maar desondanks schitterend. Dit haalde dan ook terecht het NOS journaal. Het dorp Westerbork verdiend een dikke pluim voor de wijze waarop het zich heeft gemanifesteerd, “Hasta la vista”stond er als je Westerbork uit reed.
Evenals in Frankrijk spanden de boeren zich in creatieve zin in om in beeld te komen en dat is goed gelukt. In Rolde en bij Grolloo stonden stro kunstwerken, die dankzij de medewerking van de boeren en het LTO niet onder deden voor de kunstwerken die we tijdens de Tour de France op het Franse platteland zagen. Ik zag een spandoek dat alles zegt over boer zijn vandaag “Als boer moet je sterk zijn als een stier om te overleven hier”.
Tienduizend recreatieve sportievelingen flitsten zaterdagmorgen, regen en wind trotserend, door de mooie Drentse dreven. De meesten op ranke race fietsen maar ook enkele tientallen op gewone fietsen het was geweldig deze mannen en vrouwen langs te zien komen. Later zag ik ze hun wel verdiende medaille in ontvangst nemen in de grote Entree Hal op het TT circuit.
Het applaus klaterde van de tribunes tijdens de proloog op het TT circuit waar we, mijn zoon en ik dankzij Univé op een prima plek zaten. De proloog was indrukwekkend,de start vanaf
een verhoog met achter elke renner een volgauto. De snelheid waarmee de renners vervolgens over het circuit raasden ook toen het regende ging met een snelheid van over de vijftig kilometer per uur. De grote favoriet Cancalara won ondanks het natte wegdek.
Dat wielrennen een katholieke sport is was goed in beeld toen de eerste renner aan het vertrek drie kruisjes sloeg voor hij vertrok en dat de enige Nederlandse winnaars van Vuelta en ook van de Tour de France Jan Jansen en Joop Zoetemelk ook uit die hoek komen kan geen toeval zijn. Wat wel toeval is eigenlijk een klein wonder, is dat een onvervalste sociaal democraat als Relus ter Beek dit “roomse zaakje”graag op zijn grondgebied wilde verwelkomen.
In Rolde was het een groot feest tijdens de doorkomsten van de Vuelta. Er waren veel mensen op de been en in het centrum waren optredens met muziek en dans.
Dat niet alleen jongeren het geweldig vonden bleek toen ik op de hoek bij het winkelcentrum in Rolde drie oude dames achter de rollater tegen kwam en waarvan een zei: “Dat we zo iets nog mee mogen maken wat was dit mooi” de andere twee knikten instemmend. Laat u niets wijsmaken sport en politiek hebben alles met elkaar te maken, zonder de politieke inzet van de provincie, de gemeente Assen en bovenal wijlen Relus ter Beek was de Vuelta nooit naar Drenthe gekomen. Het spandoek met maar twee woorden bij de rotonde in Rolde “ Relus Bedankt “ sprak dan ook boekdelen.

La Vuelta

De afgelopen week was Drenthe een beetje een kopie van Spanje. Waar je ook kwam het werd je rood en geel voor de ogen. Paëlla, Tapas, Sangria en de onovertroffen wijnen uit de Rioja werden de afgelopen week te kust en te keur aangeboden. Veel dorpen waren versierd en in Gieten stonden de geel rode banieren prachtig in het gelid in het centrum van dit dorp aan de Hondsrug. Maar ook het meest beroemde bouwwerk van Gaudi de Sagrada Familia werd als zandsculptuur daar ook nagebouwd in Gieten, zij het wel iets kleiner maar desondanks schitterend. Dit haalde dan ook terecht het NOS journaal. Het dorp Westerbork verdiend een dikke pluim voor de wijze waarop het zich heeft gemanifesteerd, “Hasta la vista”stond er als je Westerbork uit reed.
Evenals in Frankrijk spanden de boeren zich in creatieve zin in om in beeld te komen en dat is goed gelukt. In Rolde en bij Grolloo stonden stro kunstwerken, die dankzij de medewerking van de boeren en het LTO niet onder deden voor de kunstwerken die we tijdens de Tour de France op het Franse platteland zagen. Ik zag een spandoek dat alles zegt over boer zijn vandaag “Als boer moet je sterk zijn als een stier om te overleven hier”.
Tienduizend recreatieve sportievelingen flitsten zaterdagmorgen, regen en wind trotserend, door de mooie Drentse dreven. De meesten op ranke race fietsen maar ook enkele tientallen op gewone fietsen het was geweldig deze mannen en vrouwen langs te zien komen. Later zag ik ze hun wel verdiende medaille in ontvangst nemen in de grote Entree Hal op het TT circuit.
Het applaus klaterde van de tribunes tijdens de proloog op het TT circuit waar we, mijn zoon en ik dankzij Univé op een prima plek zaten. De proloog was indrukwekkend,de start vanaf
een verhoog met achter elke renner een volgauto. De snelheid waarmee de renners vervolgens over het circuit raasden ook toen het regende ging met een snelheid van over de vijftig kilometer per uur. De grote favoriet Cancalara won ondanks het natte wegdek.
Dat wielrennen een katholieke sport is was goed in beeld toen de eerste renner aan het vertrek drie kruisjes sloeg voor hij vertrok en dat de enige Nederlandse winnaars van Vuelta en ook van de Tour de France Jan Jansen en Joop Zoetemelk ook uit die hoek komen kan geen toeval zijn. Wat wel toeval is eigenlijk een klein wonder, is dat een onvervalste sociaal democraat als Relus ter Beek dit “roomse zaakje”graag op zijn grondgebied wilde verwelkomen.
In Rolde was het een groot feest tijdens de doorkomsten van de Vuelta. Er waren veel mensen op de been en in het centrum waren optredens met muziek en dans.
Dat niet alleen jongeren het geweldig vonden bleek toen ik op de hoek bij het winkelcentrum in Rolde drie oude dames achter de rollater tegen kwam en waarvan een zei: “Dat we zo iets nog mee mogen maken wat was dit mooi” de andere twee knikten instemmend. Laat u niets wijsmaken sport en politiek hebben alles met elkaar te maken, zonder de politieke inzet van de provincie, de gemeente Assen en bovenal wijlen Relus ter Beek was de Vuelta nooit naar Drenthe gekomen. Het spandoek met maar twee woorden bij de rotonde in Rolde “ Relus Bedankt “ sprak dan ook boekdelen.

Als er niemand thuis is zet ik altijd de WC deur wijd open. Dat geeft me een meer ruimtelijk gevoel en voelt ontspannen. Vanuit de WC kijk ik onder de boog van de brandmuur de hal in , het is eigenlijk een korte gang die leidt naar de voordeur. Aan de wand hangen de door juf Ria geknipte silhouetten van onze kinderen. Bij het verlaten van de Jan Thiesschool is het een mooie traditie dat de kinderen, op de slotavond van groep acht, hun silhouet meekrijgen. Onder hun portretten staat op de radiator een uitvergrote foto van mijn vrouw en ik op onze huwelijksdag, op de achtergrond staat onze rode eend, het statussymbool van de jaren ’70.
Iets naar links staat een groot koffieblik van Kanis & Gunnink, gered uit de inventaris van mijn vaders kruidenierszaak. Kortom de nostalgie is in volle hevigheid aanwezig in de hal. Als de bel gaat ben ik weer helemaal terug in de actualiteit. Snel de broek aan en naar de voordeur. De kaasboer staat voor de deur. Tja vroeger kwamen de bakker,de kruidenier,de slager, de groenteboer en de melkboer aan de deur. Naast de kaasboer komt er bij ons nog de groenteboer aan de deur en dat is het, naast de collectanten. O ja, die jongens van Wolters
uit Emmen komen ook nog weleens langs om te vragen of er nog “old iezer”is. Over doorkijkjes gesproken, deze zomer ben ik op diverse zomeractiviteiten geweest. Het is altijd weer geweldig om te zien hoeveel mensen zich onbaatzuchtig inzetten om iets van sport, spel of cultuur te organiseren. Zo was ik in Anloo bij de Etstoel daar ruikt alles naar cultuur uit de middeleeuwen, geweldig wat een inzet en dat allemaal voor het goede doel. In Eext is de
motor GP ook zo ‘n onvervalste kraker. Wat hebben die organisatoren er keihard aan gewerkt
om deze GP door te kunnen laten gaan. De geur van benzinedampen en olie en de slierten rookwolken met het authentieke geluid van de oude motoren horen bij dit spektakel. Wie hier niet tegen kan of er niets mee heeft kan gewoon thuis blijven.
Een prachtig doorkijkje is er in Rolde a.s. zondag daar passeert de Vuelta twee keer.
Dit grootse evenement in Drenthe werpt reeds zijn schaduw vooruit. Het centrum van Rolde is reeds geheel versiert met rode en gele vlaggetjes. Centraal in Rolde staat de Jacobuskerk, het vertrekpunt naar Santiago de Compostella (Santiago betekend in het Spaans Sint Jacobus).
Sommigen denken bij deze Vuelta dat van Rolde naar Spanje fietsen apart is. Ik ken mensen
die gewoon zonder spektakel naar Spanje fietsen of zelfs lopen vanaf de Rolder Jacobuskerk.
De Vuelta- de ronde van Spanje- krijgt wel veel aandacht maar apart? Nee, hoewel er komt wel veel gratis publiciteit voor Drenthe. Zo las ik zaterdag een pagina groot artikel in de Volkskrant met de kop “De wereld zal weten waar Drenthe ligt”. Toen ik zondag een fietstochtje maakte nam ik files en opstoppngen waar op het Balloërveld en bij Schipborg. Nog nooit zag ik zoveel mensen fietsen op zondag….de Vuelta zet echt mensen op de fiets en Drenthe op de kaart..
Het Dagblad had zelfs een extra bijlage waarin o.a. de beste Nederlandse wielrenner Robert Gesink zegt, “Wielrennen is eigenlijk gewoon een vak dat helemaal nergens op slaat”. Een vak dat helemaal nergens op slaat? Ko Pots de bakker of Roel Barelds en Jan Abbas beiden van C 1000 mochten willen dat zij zoveel aandacht kregen… wielrennen een gewoon vak ?

Voor het eerst in zeven jaar werd er weer gekoerst door de straten van Rolde met dank aan de RAS. Gezinus Jansen weet altijd wel iets te bedenken om Rolde bruisend te houden
Waarom hard fietsen op racefietsen – wielrennen – heet, weet ik niet.
“Die fietst met het snot voor haar ogen”, “de dood of de gladiolen” en “die fietst wel zo alle Jezus hard” dit zijn allemaal uitspraken van microfonist Rikus Bartol tijdens de koers voor dames in Rolde.
Zonder de spraakwaterval van de speaker is het wielrennen eigenlijk een doods gebeuren.
Ik heb genoten van de adequate informatie maar vooral van de gedrevenheid van deze speaker. Het mini interview met de ronde missen Ilse en Geke en het gesprek met de winnares Lysbeth Bakker en de zusjes Bekkering die 2e en 3e werden, het ging hem allemaal even gemakkelijk af. Lysbeth is een kleine kordate goed uitziende dame en ze diende hem goed van repliek en je zag en hoorde dat Rikus Bartol daar uitstekend op in speelde.
Geinspireerd door het harde rijden van de dames in Rolde sjeesde ik als recreant een paar dagen later met mijn fietsmaat vanaf het klooster in Ter Apel over de Ruiten A route. Vanaf Ter Apel voert de route door het prachtige gebied van Westerwolde. Terborg is een van de pareltjes die we op deze zomerse dag mogen bewonderen. Maar er is meer zo is het klinkerpadje om het kerkhof in Sellingen van een ongekende schoonheid in combinatie met de directe omgeving. De tocht gaat door begrazingsweiden waar uitheemse koeien o.a. de nu in bloei staande paarse heide begrazen. Op een daaldersplekje aan de Ruiten A houden we lunchtijd. Enkele kano’s met jongelui peddelen op dit romantische doorkijkje voorbij.
Via een waterwingebied bereiken we Jipsinghuizen, enkele huizen en een brug, een standbeeld -Atlas voorstellend -zijn het decor van dit dorpje. Even later fietsen we in Duitsland. Het eerste dorpje dat we binnenrijden is Hasselbrock. Naast een vrachtwagenonderneming, een voetbalveld, een kerk, een school en twee café’s zien we
hooguit veertig huizen in de lome middagzon. Het meeste graan is er al af en overal zien we de koeien buiten lopen , zo hoort het. De boerderijen, evenals de erfen, zien er over het algemeen pünktlich uit. Na de tocht van 43 kilometer, bleek dat we met een gemiddelde van 22,5 de route hadden gefietst.
De wielrenners halen dan wel het dubbele, maar wij zijn van de grijze golf, rijden niet op racefietsen en willen ook nog genieten van de natuur. Om het record van 22,5 km per uur te vieren trakteerden we ons zelf op een pilsje Het terras gaf ons een prima uitzicht op het Klooster. Omdat het tegen sluitingstijd liep spraken we af een volgende keer het klooster en een stukje geschiedenis mee te pakken.
Naast ons op het terras zat een schitterende jongedame met haar vriend aan het tafeltje. Schoonheid zit van binnen maar zij straalde het ook naar buiten uit. Op zulke momenten gaat het bloed in je lichaam sneller stromen en mijn maat voelde hetzelfde. Dit stel werd door de jonge ober gewoon genegeerd, uit ervaring weet ik dat zo iets niet lekker voelt en daarom voelde ik me geroepen om me er mee te bemoeien , ik maakte een opmerking in de richting van het stel. Het antwoord was “ de ober denkt zeker dat we geen geld bij ons hebben en hier op het terras komen uitrusten”. De jongevrouw vertelde nog dat ze net veertig kilometer hadden gefietst en dus wel een een ijsthee hadden verdiend, ze vertelde ook nog dat zij ook getroffen waren door de schoonheid van de Ruiten A route. Ik dacht, haar natuurlijke schoonheid daarbij opgeteld hebben we vandaag over “schoonheid”niet te klagen.

Een vriend(in) is jarig, wat geef je? Een boekenbon? Fijn om te krijgen, saai om te geven.. VVV bon? Te simpel. Een boek? Risico dat hij/zij het boek heeft is te groot. Mand(je) met streekproducten, lekker maar ook al gewoon. Een etentje? Tja maar stel dat het tegenvalt. Kortom het is moeilijk. Gelukkig heeft de HEMA er iets op gevonden. Zij hebben een uitgaanspasje waar je uit zeer verschillende arrangementen er een kunt kiezen. Hartstikke mooi, je laat de keuze aan de ontvanger zelf. Zo kregen we ook zo’n boekje, mijn vrouw zag een waddentocht per boot vanaf Lauwersoog, dat leek haar wel wat. Omdat een van haar vriendinnen jarig was kocht ze als cadeau ook een boekje voor haar, dan konden we er gezellig met z’n vieren een dagje uit van maken. Datum geprikt en toen samen vorige week woensdag op weg naar Lauwersoog. Mijn vrouw, Groningse van origine, wilde eerst nog nostalgisch toeren door het Groningerland. Via Stad naar de daaraan gelieerde nieuwbouw van Dorkwerd en langs het kerkje van Oostum naar Garnwerd. In het pittoreske Garnwerd met zijn smalle straatjes en zijn kerkje waan je je even terug in de “goede oude” tijd. Maar voor mij is Garnwerd toch vooral café Hamming en jawel het terras zat vol en op deze zomerse dag lagen daar in het gras, bij het Reitdiep, veel mensen te zonnen en de jongelui zwommen . Helaas heeft de moderne tijd ook hier zijn sporen achtergelaten want aan de kant van de molen was een terras met daarnaast een nieuw aangelegde jachthaven verrezen, met op de dijk een camping. Een handige zakenman ziet hier brood in, maar het vloekt met alles in dit pure Groninger landschap. Dus zochten we maar snel een plek op het nog authentieke en vertrouwde terras van Hamming, er was nog net een tafeltje onbezet. Aan het belendende tafeltje een woest uitziende rocker met een weelderige baard en een dito lichaamsomvang,die zaken deed met een uitbater van een Gronings muziekcafé. Aan de andere kant enkele dames die duidelijk niet uit de regio kwamen. Na een verversing togen we via binnenweggetjes naar Wehe den Hoorn en vandaar naar de industriehaven van Lauwersoog. Onze boot lag naast de Albatros een boot die word gebruikt voor recreatief zeevissen. Via een soort wildrooster moesten we via deze Albatros op onze boot naar het Wad komen. Voor ons geen probleem, maar voor een oude man met baard en stok wel, tenminste dit werd door een luid roepende vrouw die me deed denken aan een “boos wijf” steeds geroepen. Ze riep steeds “als opa niet op de boot kan komen zijn er vast wel een paar sterke mannen die hem erop kunnen tillen”. Die mannen waren er wel,maar opa redde wonder boven wonder zichzelf en in zijn ogen las ik “Och mijn schoondochter wil altijd hulp organiseren en dat waardeer ik, maar ik regel het liever zelf”. De tocht voer langs een zandplaat waarop zeehonden te zien waren en van dolle vreugde het water indoken toen wij er langs kwamen.
Het schip legde aan bij een andere zandplaat waar we via een trap van boord konden en een
stuk konden wadlopen. We hebben daar wat gelopen langs slenken , zagen vele schelpen , zandpieren en krabben en hier en daar zakten we tot aan de knieën in de blubber heerlijk.
Op de terugweg was er een uitgelaten stemming aan boord enkele kleine schattige meisjes
zongen opa Bakkebaard en de hele bootpopulatie ook opa zong mee, geweldig. Op zeer korte afstand passeerden we weer zeehonden en iedereen stond boven op de banken om deze leuke
dieren te zien. Tegen half negen waren we terug in de haven , wij hadden zin in een visje maar alle drie visrestaurants hadden de keuken al gesloten. Gelukkig was er op de nabij gelegen camping restaurant “Het Booze Wijf” en daar was het goed toeven.

Sommige inwoners van Grolloo worden spontaan onwel als ze het woord landgoed horen.

Omdat op zo ’n splinternieuw landgoed de rijken dezer aarde zich nestelen in hun woonomgeving en ook nog in staat zijn vele regels die gelden voor “de gewone man” te omzeilen, wordt het woongenot voor de autochtonen in een klap veranderd. De buren van Landgoed de Dodshoorn zijn dan ook op zijn zachts gezegd not amused. Gelukkig is er één Landgoed in Grolloo waar de inwoners wel blij mee zijn, camping de Berenkuil.

Op een mooie zomeravond en die zijn er veel deze zomer fietsten mijn vrouw en ik langs het Amerdiep via Vredenheim naar de camping. Vrienden van ons uit Rolde waren daar met de kleinkinderen aan het kamperen. Toen we via de achterkant over het zandpaadje binnen fietsten zagen we veel mensen op het terras en kinderen in het zwembad.
Maar onze vrienden waren niet bij hun camper , terwijl hun fietsen er wel stonden. We hoorden op enige afstand het geluid van lachende en klappende kinderen en ja hoor achter het terras in het Openlucht Theater was een kindervoorstelling aan de gang.

Enthousiaste jeugdige amateur artiesten geven daar elke avond live een soort Sesamstraat voorstelling genaamd “de Berenboot”. Het is echt schitterend dit mee te maken, deze avond moesten de kinderen allemaal komen met een zelfgemaakt hoofddeksel op. De volgende avond moesten ze smerig van het spelen komen, ja eigenlijk moesten ze stinken… en pas na de voorstelling mochten ze dan douchen.

Een poosje later sta ik in de rij om cappuccino te halen. In de rij voor mij veel kinderen die een ijsje mogen halen. Er staat een moeder met een geel T-shirt met het opschrift ” I love only” met twee schattige meisjes in een rood T-shirt met daarop “Toffe beer”. Alles is op de Berenkuil in berenstijl, zelfs de speelplaatsen. Veel plezier uitstralende jongelui werken op deze camping en dat is dan ook meteen het visitekaartje van deze gezinscamping.

Nadat we de cappuccino op hebben, fietsen we over de camping, die bomvol staat. Volwassenen staan op een volleybalveldje een balletje te slaan en kinderen met ontbloot bovenlichaam hebben het grootste plezier op een zeephelling. De creativiteit waarop deze helling is aangelegd getuigt van vernuft en eenvoud. Een twintig meter lang stuk landbouwplastic, sop erop en dat op een aflopend stuk talud, succes verzekerd.

Verderop fietsend komen we over een stuk natuur op de camping die haar gelijke niet kent. Ik snap nu waarom deze gezinnen met kinderen verslaafd zijn aan de Berenkuil. Alles is er en je hoeft er de camping niet voor af. Echt een landgoed zoals het bedoeld is, een paradijs in Grolloo .

Over paradijs gesproken, Grolloo heeft nog een paradijs waar ze er ook paradijselijk bijlopen “De Moere”. Maar over dit landgoed lopen de gemoederen in Grolloo vaak hoog op. Waarom? Omdat men daar niets om het lijf heeft.
Landgoed de Berenkuil, Landgoed de Moere en Landgoed De Dodshoorn zijn allemaal verschillend, alle drie spraakmakend. Als nieuwe landgoederen een meerwaarde hebben zal niemand er iets op tegen hebben, maar als ze alleen maar dienen als belegging voor de eigenaars laat dan het land het land en is het land goed zoals het is.