Super en prestige twee dikke woorden achter elkaar. Als je iets zo noemt moet het wel van uitzonderlijke klasse zijn. Het is het uithangbord van hét wielerspektakel in Gieten, een naam die een bepaalde status aangeeft.
Maar echte status ontleen je volgens mij aan het gevoel iets voor anderen te betekenen en daar loop je niet mee te koop. Iets waarvan je een goed gevoel van krijgt .Dit gevoel zie ik terug bij de vele vrijwilligers van de Super Prestige die deze keer op de Hondsrug in Gieten wordt gehouden en niet bij het gat van Homan Free. Voor degene die niet weten wat Super Prestige is, dit is de aanduiding voor de Formule 1 van wielrennen in de modder. In het Noorden heeft alléén Gieten deze sportieve Michelin ster en die komt vooral toe aan de vrijwilligers. Deze vrijwilligers staan er elk jaar wéér, bij de parkeerplaatsen, de kaartenverkoop, in de Vip tent en langs het parcours om het publiek veilig over te laten steken. Het mooie van deze wedstrijden is dat er ondanks de vele verschillende supportersgroepen er nooit geen incidenten zijn. Politie is dan ook in geen velden of modder te bespeuren . De ranke lichamen van de jonge coureurs staan in stil contrast met die van enkele jonge politici die ik zaterdag op een workshop in Meppel ontmoette. Deze jongens waren corpulent en zeer van zichzelf overtuigd, maar zowel sporters als politici willen graag winnaars zijn.
Toen ik daar op de flanken van Hondsrug stond en de sporthelden aan me voorbij zag trekken zag ik in een flits de beelden uit de roman “Familievleesâ€. Een prachtig geschreven historische roman over Gieten en Udema geschreven door Martin Hendriksma.
In een drieluik schrijft hij over een familiebedrijf in een klein Drents dorp, over drie mannen,
hun liefdes en hun grenzeloze ambities. Even later zie ik de drie mannen van het college van B & W staan aan een statafel in de VIP-tent. Zal in de toekomst over deze mannen, hun liefdes en ambities ook een boek worden geschreven? Ik sluit het niet uit.
Vandaag hadden ze de leden van het college, net als de gemeentesecretaris, voor iederéén een luisterend oor. Ik voel me helemaal thuis in de VIP tent omdat deze in mijn beleving de enige VIP tent is waar Jan en Alleman welkom is. Het is gewoon een feesttent zonder poeha. Na een bak koffie en een jägermeister gingen mijn maat en ik langs het parcours. Op dat moment was de juniorenrace aan de gang, de torenhoge Drentse favoriet Tijmen Eising moest het hoofd buigen in de sprint. Op hetzelfde moment zagen we pa Eising teleurstellend een sprintje trekken naar de uitgang op weg naar zijn speeltje de BVO Emmen. Ik zie verschillende bekenden en maak hier en daar een praatje terwijl de omgeving steeds grijzer werd door de natte sneeuw. Even later kwamen we terecht bij een groep supporters van Bart Wellens. Elke Belgische renner beschikt over een eigen supportersschare toen “onze Bart†aansluiting vond bij koploper Klaas Vantornout straalden deze supporters van trots. “Ge weet dat Vantornhout sneller is in de spurt dus hij zal in de modder afstand moeten nemen, anders is het gedaanâ€, was hun commentaar. Ook Sven Nijs kwam nog in de buurt van dit koppel. Het draaide uit op een sprint en jawel hoor Vantornout won close, tot grote spijt van de Wellens aanhang. Voor Vantornout was dit de eerste overwinning en hij toonde zich dan ook zeer content .
In de steppe van Drenthe op de Hondsrug dus drie Belgen op het podium . Gieten was voor een dag een Belgische enclave met gele wapperende vlaggen. Wat mij betreft blijft dit rondje rond de kerk, waarbij men letterlijk en figuurlijk door de achtertuinen van de inwoners fietste.
De naam Super Prestige mag wat mij betreft veranderd worden in Warners Moek cyclecross.
.
