Twee kaarsjes
Er zijn veel mooie streken in ons eigen land. Een van die streken waar ik met liefde heen ga
is Twente. Toen een vriend van mij aanbood twee dagen Twente met de fiets te doorkruisen
was ik daar meteen voor in. Op een camping bij Weerselo stond zijn caravan. Het was nog
vroeg in het seizoen desondanks was de camping behoorlijk bezet . De grijze golf had deze
camping “bezetâ€. Omdat we overdag toch aan het fietsen waren hadden we daar geen last van.
Lekker “op fietse†door Twente. De eerste dag volgden we een route die ons door dorpjes
als Azeloo , Reutum brachten maar ook Oldenzaal werd aangedaan. Het was 55 jaar geleden
dat ik daar had gelogeerd bij een oom en tante. Waar zij ooit woonden was alles plat en stond er
nieuwbouw. Wat nog wel fier overeind stond was de Plechelmus, ook in deze kerk was ik toen
geweest. Door de hoge onderhoudskosten wilde het bisdom de kerk sluiten maar door acties van
gelovigen, aangewakkerd door niemand minder dan Herman Finkers, is deze basiliek open ge-
bleven. Hij was dus open toen we er langs kwamen lopen. Natuurlijk moest ik naar binnen,
bij de ingang stonden enkele vriendelijke vrijwilligers die ons een beschrijving meegaven over alles wat er te zien was in de basiliek. Het interieur gaf me meer warmte dan de buitenkant van deze basiliek. Aan het eind van de rondgang stak ik twee kaarsjes op. Een voor een zieke broer en een voor alle vriendschappen die ik in mijn leven heb mogen genieten. Mijn vriend, geen kerkganger maar wel een man die solidariteit hoog in het vaandel heeft staan, zette het ene door mij opgestoken kaarsje nog even op een andere plek, links in de kaarsenstandaard. Hierna dronken we koffie op een terras naast de kerk dat werd gerund door een Chinees. Waarschijnlijk was het Chinese koffie, er zat geen smaak aan. We vervolgden onze route en moesten zo nu en dan even de regenkleding aan. In de buurt van Rossum was het droog en konden we de plakkerige kleding weer in de fietstas doen.
We genoten met volle teugen fietsend over mooie stille wegen van het glooiende landschap.
In Ootmarsum werd alles in gereedheid gebracht voor het Nederlands Kampioenschap
wielrennen wat dat weekend zou plaats vinden. Het was wel glibberig over de steentjes
in dat van kunst uitpuilende stadje. Omdat het steeds dreigde naar regen besloten we in een
redelijk tempo richting de camping te fietsen. Op een gegeven moment raakte ik in gedachten
verzonken toen ik dacht aan een oud-wethouder die uit deze regio kwam. Wat me bezig hield
was vooral dat ik hem in een flits uit een boom zag vallen. Dat in zo’n prachtige omgeving
er zulke rampen konden gebeuren. Intussen was het zachtjes gaan regenen, maar omdat ik in
gedachten was had ik mijn blik niet gericht op mijn omgeving, maar op mijn voorwiel. Mijn
vriend was van de fiets gestapt om zijn regenkleding aan te doen. Hij zag mij in volle vaart op
hem af komen sjezen en dacht voordat hij bij me is stuurt hij wel bij. Helaas ik keek niet op of
om en knalde in volle vaart tegen hem op. Zijn fiets vloog de sloot in ik suisde over het asfalt
en hij stond als een standbeeld recht overeind. Hij was wit van schrik en dacht minimaal dat ik
iets gebroken had. Maar wonder o wonder ik mankeerde niets, hij mankeerde niets, de fietsen
mankeerden niets. Het was echt een Gods wonder, het opsteken van twee kaarsjes gaf ons
de dagen erna genoeg stof tot nadenken … en dankbaarheid. Die dankbaarheid werd nog groter
toen echt nog geen week later de oud-wethouder die ik in een flits voorbij had zien komen echt
uit een boom viel .. en hij mankeerde bijna niets… groeten uit Twente met dank aan Plechelmus.
