Barmhartigheid is er in vele soorten maar soms raakt een gebeurtenis je diep daarom in deze column het verhaal dat ik afgelopen week las in Trouw.
Op de vroege ochtend van Tweede Paasdag 2008 raakte Maya Legebeke uit Spanbroek in een slip en belandde op haar kop in de vaart. Terwijl ijskoud water de auto binnenstroomde wist ze haar vriend Michel te bellen en te roepen dat ze bekneld zat. Toen Michel minuten later kwam aanracen, trof hij Maya ongedeerd aan de kant. Vier mannen stonden bij haar. Het verhaal van Maya was dat er net op tijd een auto was gestopt met vier mannen, ze sprongen het water in en haalden Maya eruit. “Eentje had een jas bij zich en die kreeg Maya ook nog†vertelde Michel. Daarna keken ze of het goed met Maya ging en sprongen ze verkleumd van kou weer in de auto. Ze zeiden allen maar, we moeten werken, we moeten werken. Maya en Michel kregen niet eens de kans de vier te bedanken. Wat bleek? Het waren Polen, enkele van de duizenden die in West Friesland de weinig begeerde baantjes in de tuinbouw opknappen. De betrokken werkgevers zijn niet erg soepel met de arbeidsvoorwaarden vandaar die haast. Dit waar gebeurde verhaal is van Herman Vuijsje, de man die een prachtig boek schreef over de pelgrimage naar Santiago de Compostela in omgekeerde richting.
Maar dit verhaal is nog niet af, want eerder in die week voor Pasen was er een bijeenkomst
geweest over de huisvesting van 160 Polen in een hotel in Spanbroek. Daar waren ook Maya en Michel geweest omdat ze er fel op tegen waren. Daar denken ze nu heel anders over: Michel zei “ Kijk als er mensen zijn die dat doen, die te water springen en een meisje redden,dan ben ik sprakeloos dan mogen ze desnoods bij mij in de tuin slapenâ€. Het lijkt wel of ze het erom deden deze vier mensenredders.
Bij een nationaal tv-spelletje â€Wie is de Samaritaan ?†zouden ze glansrijk winnen. Net als in de bijbelse parabel hielpen ze een onbekende in nood op onbaatzuchtige wijze en in anonimiteit. En passant deden ze er ook nog een vleugje Sint Maarten bij –met de jas. Maar de opmerkelijkste gelijkenis zat hem in hun eigen positie.
Ook de Samaritanen waren destijds outsiders. In de Joodse wereld werden ze veracht als allochtonen en afvalligen. Met zijn barmhartigheid stak de Samaritaan de grens van zijn eigen volk over, net als die vier Polen daarbij Spanbroek. Je eigen grenzen durven en willen oversteken en daardoor je vooroordelen over boord zetten dat getuigd niet alleen van edelmoedigheid maar vooral van wijsheid.
