Gerard Koopman

Ooit zat Herman Finkers in de wachtkamer bij het UMC. Bij hem was een vorm van leukemie ontdekt. Dus kwam hij daar voor controle. Op het glazen dak kletterde de regen met bakken uit de lucht. Iemand zei “Je zult nu maar in een tentje zitten”, Herman antwoordde gevat met “Nee dan kun je beter hier in deze wachtkamer zitten”.
Hier moest ik aan denken toen de arts mij mededeelde dat ik naast prostaatkanker ook uitzaaiingen in de lymfeklieren van het bekken had. Ik zat toen in een spreekkamer van het Scheperziekenhuis in
Emmen. De mededeling kwam niet geheel onverwacht omdat ik al drie keer een negatieve uitslag had gehad en er een kijkoperatie voor nodig was om dit definitief vast te kunnen stellen.
Dokter Knipscheer, de chirurg (what’s in a name?) was de boodschapper van dit voor mij toch wel fatale nieuws. Hij zei er meteen achteraan dat ik misschien nog wel 8 jaar zou kunnen leven, maar ook minder, hij kon geen garanties geven. Garanties zijn er niet in dit leven. De laatste keer dat ik dichter bij de hemel was is negen jaar geleden toen ik samen met mijn broer de Pyreneeën over fietste op weg naar Santiago de Compostela. Dat is een metafoor en leuk voor in een liedje, maar als je een termijn van leven krijgt is dat toch andere koek. Accepteren is dan de boodschap en hopen en bidden dat je nog lang niet bij Petrus hoeft aan te kloppen. We weten wel dat ons hele leven eigenlijk de wachtkamer voor de dood is maar als je zo’n bericht krijgt is het wel erg concreet. Hoe ga je daar mee om? Je hebt nog nooit kanker gehad en al helemaal geen ongeneeslijke vorm van kanker. Het is even slikken en dan is er maar een remedie: proberen zo te leven dat het voor jezelf en je omgeving aangenaam blijft. Heel veel lieve mensen hebben in allerlei vormen iets van zich laten horen en dat voelt goed. Daarom alleen al probeer je zo gewoon mogelijk door te leven en ik mag zeggen dat dit me aardig lukt. Kracht naar kruis zou mijn moeder zeggen. Bezig blijven met de dingen die je al deed maar dat alles wel op een rustigere manier.

Ik kan zeggen dat ik me dat in zes weken behoorlijk eigen heb gemaakt. De momenten koesteren met de mensen die je lief zijn en oog en oor voor alle mooie dingen die dit leven te bieden heeft.
Deze “wachtkamer” geeft mij een rust die ik lang niet gekend heb, alles is mogelijk niets hoeft en wat belangrijk is selecteert zich vanzelf. Rustig wandelen, lekker fietsen, bezig in de tuin en de politiek op een lager pitje dat bevalt me prima. Och de wachtkamer is zo gek nog niet.

“Daor gaot ze” zei mijn nicht uit de Zandbelt bij Lettele. Drie blonde levenslustige tienermeiden fietsten met hun sporttas achterop naar de sporthal in het nabijgelegen Lettele.

Ik had ze al gezien op een foto waar al hun kleinkinderen op stonden. Ze zijn de trots van de grootouders en terecht. Mijn nicht en haar man genieten van een wel verdiende rust naar een leven van hard werken. Hoewel rust?

Elke ochtend om half acht worden er nog enkele kleinkinderen bij hen achter de deur gedumpt. Maar dat vinden ze als kwieke zeventigers geen punt. Ze doen het graag en met liefde. Hun kleinkinderen zijn ook hun naaste buren, liefst twee dochters wonen als het ware bij hun op het erf. In dat “daor gaot ze” zat alles in – trots,liefde maar bovenal het familiegevoel van – ze horen bij ons -.

Dat bij ons horen kwam ook terug in de gesprekken die we voerden over haar broers en zussen en zijn familie. Letterlijk alles kwam op tafel; ook de minder goede relaties en de oorzaken daarvan. Maar dit alles werd verteld op een betrokken wijze.
Niet veroordelend maar met schroom en getuigend van wijsheid.

In hun oude smederij hebben ze nu een museum ingericht. Een museum waarin de jeugd van tegenwoordig nog kan zien hoe een smid vanuit het tijdperk van paard en wagen evolueerde naar technisch installateur.

Er hangen nog schitterende emaille reclameborden. Op een van de borden “benzine 0,04 cent per liter “… echt
andere tijden dus.

Ook het verhaal en dat is nog niet eens zolang geleden over de schoonvader van mijn nicht,die bij hen inwoonde, hij woonde boven. Op zondagmorgen ging hij in zijn daagse kleren de kippen voeren en maakte hij een rondje door de tuin. Tegen half tien ging hij naar boven en kwam tegen tien uur weer in zijn beste pak beneden om dan op de fiets te stappen en naar de kerk te gaan. Na kerktijd wisselde hij zijn pak weer voor daagse kleren met de opmerking dat vooral als je zit het pak (de broek) het meeste slijt. Een wijsheid als een koe, maar kom er maar op.

Maar naast het genieten van zijn kleinkinderen en het bij ‘de tijd’ houden van het museum is de echtgenoot van mijn nicht actief bij de plaatselijk sportvereniging .. waar altijd wel iets te repareren valt aan de gebouwen en ook als elftalleider heeft hij zijn sporen verdiend in deze gemeenschap.

Daarom vind ik de uitspraak van mijn nicht van “daor gaot ze” dan ook van een ongelooflijke lading.. en helemaal passend bij deze kwieke en wijze oma. Ik ben trots deel uit te maken van zo’n warme en in veel opzichten “rijke” familie, waar je altijd welkom bent.

Afscheidsconcert

Ze was doodziek maar stond op en liep in haar pijama stijlvol en rechtop naar de piano.
We hadden een uur met elkaar gesproken en omdat ze duidelijk vermoeidheid vertoonde,
zeiden we weg te willen gaan. Dat vond ze prima maar niet voor dat ze een stuk van Mozart
op haar piano had gespeeld. Ze zei “Ik wil nog een keer mijn leven “muzikaal” aan jullie laten
horen. Onder gepaste stilte hoorden we haar “afscheidsconcert” aan. Op het eind tingelde ze het
leven weg. Het was niet gepast en toch applaudiseerde ik. Haar laatste applaus. We namen af-
scheid,kusten elkaar voor de laatste keer en zeiden “Veel sterkte”. Ze liet ons uit met haar man
en wuifde ons na, ik toeterde het klonk als een misthoorn en toen was ze voorgoed uit ons zicht.

Mauro

Mauro is de inzet geworden van de vraag wie regeert ? Wilders of Leers.
Het moge duidelijk zijn dat Leers met allerlei wetsartikelen probeert zijn gelijk
te halen. De echte reden is dat hij van Geert Wilders niet de ruimte krijgt zijn
discretionaire bevoegdheid in de zaak Mauro te mogen gebruiken. Daarom houdt
de christen-democraat een juridisch technisch verhaal vanwaar de uitkomst is: de
situatie van Mauro is niet schrijnend genoeg. Hij kan wettisch gezien gelijk hebben
dat hadden de schriftgeleerden in de tempel in het begin van onze jaartelling waarschijnlijk ook.
Maar Jezus moest niets van deze kamergeleerden met het opgeheven vingertje hebben.
Het is duidelijk als een zich Christen Democratische noemende partij zich niet in het spoor van Jezus Christus voegt dan is haar bestaansrecht verdwenen. Een partij die haar eigen afkomst
verloochent verliest haar bestaansrecht. De rechtse pers – Telegraaf en Elsevier hoeven zich niet
te storen aan menselijke waarden als barmhartigheid en naastenliefde want voor hen geldt er maar Ä—Ä—n waarheid en dat is geld Dat kun je hen dat ook niet kwalijk nemen….. maar een partij als het CDA wel.. kortom hoe dan ook Mauro en met hem alle jonge asielzoekers die hier langer dan acht jaar zijn moeten blijven. In een rijk land als Nederland moet het woord gastvrijheid en het helpen en voeden van vreemdelingen vanzelfsprekend zijn. Hoe heeft het zover kunnen komen ? Puur egoïsme en angst lijken mij de drijfveer van deze normvervaging.
.. Ikke ikke ikke en de rest kan stikken -VVD beleid dus- met aan hun zijde de buitenland haters van de PVV .. en het CDA zingt mee .. ze zijn hard-Leers.
Als je kind bent mag blijven en met 18 krijg je een schop onder je kont .. wegwezen jij !. Het doet mij herinneren aan een wel heel zwarte bladzijde in onze geschiedenis, bij de
Hongaarse opstand in 1956 werden opstandelingen gearresteerd en later geexecuteerd. Er was een
uitzondering de jongens van 16 en 17 jaar die kregen wel de doodstraf maar werden pas geexecuteerd toen ze 18 jaar werden … hetzelfde maar dan in een andere vorm overkomt Mauro ook. Hoe ver kan een “beschaafd land” afzakken ?

Ameland

Twee dagen op Ameland geven je het gevoel er helemaal “uit” te zijn.
Een mooie aanbieding van een drie sterren hotel lokte mijn vriend en mij op
zomerse september dagen naar Ameland. Het feest begint eigenlijk al op de boot.
Lekker met de je kop in de zon en in de wind je bent al bijna bruin als je aankomt.
Omdat we onze eigen fietsen bij ons hadden knalden we meteen naar Nes. Het was
op deze dinsdagochtend nog rustig in het dorp. Op het terras bij bakker de Jong
aan de koffie met appelgebak gaf ons direct al een vakantiegevoel. Via Ballum
en op mooie fietspaden door het polderlandschap arriveerden we in Hollum.
In Hollum waren veel jongelui ( schoolklassen) van Duitse orgine de voertaal
was duits. Hollum is het dorp waar de vuurtoren staat maar ook veel uitnodigende
terrasjes op een van deze gebruikten we onze lunch. Een uitsmijter ham ging er
goed in… drie eieren op bruin brood. Hiermee konden we de eerste uren vooruit.
Via de duinen over mooie brede schelpenpaden bereikten we voor de 2e keer Nes.
We brachten onze bagage naar het hotel en besloten onze weg te vervolgen naar
Buren. Tussen Nes en Buren aan het kardinaal de Jong pad is het sportveld van
Geel-Wit … deze combinatie geeft al aan dat we hier te maken hadden met een
van oorsprong katholieke voetbalclub.. Onze tocht door Buren en over camping “Klein Vaerwater” bracht ons bij het strand. Na een wandeling langs de zee op het prachtige strand
vleiden we ons neer bij de strandtent waar we een prachtig uitzicht hadden over
de Noordzee. Naast ons zaten jongelui die gezien hun taalgebruik uit de z.g.
“betere milieus”kwamen , dat moet gezegd ze zagen er ook goed uit. Even later
kwam een ouderpaar aan een belendend tafeltje zitten .. het was duidelijk ze
hoorden bij elkaar en spraken over tennis – dus dat publiek –
Terug in het dorp gingen we ons verfrissen in het hotel om daarna al wandelend
naar het dorp een ons passende eet gelegenheid op te zoeken. Dat lukte wonderwel
op een overdekt buiten terras werden we vlot bediend en kwaliteit en prijs klopten.
Met nog een waardebon in onze achterzak voor een gratis Nobeltje belanden we
op een verwarmd terras en met een bak koffie en het Nobeltje – een eilander likeur –
sloten we onze eerste dag af Er was nog voetbal op de tv.. maar omdat Ajax binnen de
kortste keren met 3-0 achter stond besloten we al ver voor tienen het bed op te zoeken.
Na een goede nacht en een uitgebreid en uitstekend ontbijt fietsten we al voor 9 uur
in alle rust richting het Oerd. Wat is een mooie nevelige ochtend waar de zon op door-
breken staat dan wonderschoon en puur in deze eiland natuur. Wat minder puur was
waren de vele dode konijnen die we onderweg zagen liggen, geveld door myxamatose.
Bij het hoogste punt op het Oerd de Blinkert hadden we een geweldig uitzicht over
de Noord en Waddenzee … in deze rust slechts doorbroken door het gekraai van
spreeuwen waanden we ons in het paradijs. Van dit punt op het Oerd naar café de Klok
ontmoeten we de eerste andere natuur liefhebbers die gewapend met verrekijkers al
dit schoons van nog dichterbij bekeken. Bij café de Klok werd door een groothandel
de voorraad aangevuld en op dit mooie terras was het voor ons koffietijd. Wat ons opviel op Ameland is dat naast de Jong , de naam Metz veelvuldig voorkomt. We waren het er over eens
Ameland met mooi weer doe je in twee dagen .. en bij slecht weer hou je het denk ik snel
voor gezien. Toen we op de boot stapten hadden we een voldaan gevoel met 90 kilometer
op de teller. Ameland is mooi en de mensen zijn er vriendelijk ik was er in geen twintig jaar geweest .. alles was er nog de prachtige Vuurtoren en het wonderschone natuurgebied het Oerd en alles wat er tussen ligt met bakker de Jong en café de Klok als ijzersterke merken van deze parel in de Waddenzee. Deze keer was mijn vriend het roerend met me eens.

Fietsen rond Zevenaar.

Zomer 2011, tijd voor jezelf tijd voor anderen. Als het weer dan ook nog meewerkt
is het prachtig om buiten te zijn. Op een van deze zomerse dagen waren mijn vrouw en
ik te gast bij mijn zus en zwager in Zevenaar. We zijn er twee dagen geweest en zoals altijd
worden we daar gastvrij ontvangen. Mijn zus is een uitstekende gastvrouw en mijn zwager
een aangenaam causeur. Op een van deze dagen zijn we over de dijk langs de Rijn gefietst,
slaperige maar mooie dorpjes als Oud-Zevenaar , Pannerden, Aerd, Herwen, Lobith en
Tolkamer verrasten ons. Fietsend over deze dijk waande ik mij terug in mijn jeugd, die ik
beleefde langs de IJssel. Het was of ik tussen Hattemerbroek en Zalk fietste , veel weiland,
prachtige knotwilgen, de uiterwaarden en her en der een boerderij. Het verschil was dat de paarden
waren ingeruild voor trekkers en hier en daar de schuren groter waren. Maar de rust van toen
ervaarde ik er nog, vooral de stilte deed mij goed. In Tolkamer staan prachtige appartementen
met uitzicht op de Rijn , de nieuwe rijken kunnen daar hun oude dag slijten. Voor de liefhebbers er
staan er nog een aantal te koop en gezien de recessie misschien ook nog betaalbaar denk ik. Maar
ja om op je oude dag te verkassen alleen om een fraai uitzicht te hebben is voor mij een brug-rivier te ver.
Waar in deze tijd alles om draait is de contacten. Niet de vluchtige sociale media, maar
gesprekken waar diepgang in zit. Wat voel je echt , wat ervaar je ? Zo’n fietstocht langs de Rijn
en het lekker genieten op de terrasjes, vandaag pakten we er twee, maakt een mens blij en gelukkig. Het gevoel van dat je dit hebt verdiend doet de rest. Geen schuldgevoel en als die er
wel is, is er nog altijd giro 555 om je geweten te sussen. Kijkend over de uiterwaarden zien we
de rijnaken en de duwboten voorbij varen bestemming het Ruhrgebied of andersom naar Rotterdam.
Onze bestemming blijkt later is met de auto naar Emmerich. Hier weten mijn zus en zwager een
uitstekende gelegenheid aan de Rijnkade. We zijn te vroeg, de gelegenheid waar we gaan eten is
pas om 6 uur open. Dus pantoffelen we over de Rijnkade en zoeken een mooie plekje op om een
pilsje/wijntje te drinken. De gemütlichkeit van het bedienend personeel valt echt op . Onze gesprekken krijgen hierdoor ook een andere dimensie en gaan al gauw over de verharding van het leefklimaat in Nederland dit in vergelijking met het Duitsland van nu.. Tja in 40-45 dachten we daar anders over toen waren ze onze vijanden, de vijand zit nu in Nederland zelf. In Nederland kraaien schreeuwerige haat zaaiende types victorie… Maar deze dag “Ist es am Rhein so schðn” dat ik me zorgeloos koester in der Heimat – Zumwohl –
Met dank aan mijn zus en zwager blijven we nog een nachtje over en rijden de volgende dag via
Doesburg aan de IJssel , een prachtig oud stadje met een mosterd museum en een veel te grote kerk,
weer naar Drenthe , als we bij Zwolle de IJssel overgaan voelen we ons toch al weer bijna thuis. .

Noorwegen 1 augustus 2011

In deze dagen waarin rouwstoet na rouwstoet in Noorwegen de jongeren, nog vaak kinderen
van 14-15 jaar naar hun graf brengt, blijkt dat volgens een enquête 52% in Nederland vind dat Geert Wilders zijn taalgebruik niet hoeft te matigen. De veroorzaker van de slachtpartij in Noorwegen was een fan van Geert Wilders en diens gedachtegoed. Haat zaaien mag naar moslims en “linksen” wat daarvan dan de gevolgen kunnen zijn moeten we dan maar voor lief nemen? Hoe ver kun je als een volk dat altijd als tolerant bekend stond zakken. Zo ver dus. Wat mij verbaast is dat politieke partijen die altijd op de bres staan voor hun medemens van welk geloof of culturele afkomst ook, nauwelijks hun mond open durven te doen uit angst dat Geert Wilders de zielepoot uit gaat hangen wat hem dan kennelijk weer stemmen oplevert. Ik prijs de moed , de waardigheid
en de koelbloedigheid van de Noorse socialisten. Het blijft wel erg stil in Nederland , waarom ?. Om met Daniël Lohues te spreken “Wat moeten die buitenlanders wel van ons denken “?

Positivisme

“Ik zal voor je bidden” zei een onbekende man tegen een andere man die aangaf
dat hij deze week voor een onderzoek voor de slokdarm naar het ziekenhuis moest.
Omdat ik er getuige van was kan ik zeggen dat de authenticiteit en de troost die hier
van mens tot mens gegeven werd een was om in te lijsten. Waar hoorde ik dat ?
Achter in de kerk onder de toren. Deze zondag vervingen mijn vrouw en ik de vaste
wereldwinkel vrouw. De vrouw van de man kocht wat artikelen en het andere echtpaar
deed hetzelfde. Ze zaten op camping Tolhek in Anderen. Ik vroeg waar hij wegkwam.
Een goede Drentse gewoonte. Hij zei “Ik woon nu in Smilde maar kom uit Wezep”..
Bam.. Wezep het tweelingdorp van Hattemerbroek waar ik wegkom. Ik vroeg zijn naam
en ja hoor hij wist wie ik was en ik wie hij was. Later deze dag fietsten mijn vrouw en ik
naar Schipborg waar Oerol was aangespoeld. Op het festivalterrein kwamen we Tri en Vera
tegen die een act opvoerden over zwembroeken en roek-roek , zeer vermakelijk. Hierna
fietsten we naar het Dorpshuis waar een trio een act met muziek opvoerden , zeer geslaagd.
Toen op naar het hoogtepunt Ellen ten Damme op het hoofdpodium. Wat een energie wat een
uitstraling , wat een spirit en .. wat een mooie meid, geweldig. Ik kende de teksten niet van haar repertoire maar ik heb er van genoten , vooral van “Bang om rijk te worden”.. hoe verzin je het.. Maar ook andere liedjes over mannen – recht toe -recht aan- en ook nog eens met een kritische ondertoon.
Toen ze op het eind ook nog liet zien dat ze meer kon dan zingen en een radslag maakte
was ze voor mij de hoofdprijs van dit geslaagde en druk bezochte festival.
Ik heb in tijden niet zo genoten van een “zon”dag , waar alles in zat waar een mens naar snakt
in deze tijden waarin de schoonheid van ons leven in al zijn geledingen op de tocht staat.
Kortom cultuur verbindt mensen en daar is is niets elitairs aan.
Terug fietsend in een lekker regentje door het Aa gebied dacht ik, wij mogen
Onze Lieve Heer wel op onze blote knieën danken dat we hier mogen wonen en leven.
Of het helpt weet ik niet maar ik wil wel bidden voor een volgende Oerol in Aa en Hunze,
het geeft duizenden mensen plezier en de meesten komen ook nog eens “ op fietse”..
Een positief dagje in al haar geledingen en veel mensen ontmoet in goede stemming
waaronder oude bekenden van heel lang geleden… toen geluk nog heel gewoon was.

. ,

Twee kaarsjes

Er zijn veel mooie streken in ons eigen land. Een van die streken waar ik met liefde heen ga
is Twente. Toen een vriend van mij aanbood twee dagen Twente met de fiets te doorkruisen
was ik daar meteen voor in. Op een camping bij Weerselo stond zijn caravan. Het was nog
vroeg in het seizoen desondanks was de camping behoorlijk bezet . De grijze golf had deze
camping “bezet”. Omdat we overdag toch aan het fietsen waren hadden we daar geen last van.
Lekker “op fietse” door Twente. De eerste dag volgden we een route die ons door dorpjes
als Azeloo , Reutum brachten maar ook Oldenzaal werd aangedaan. Het was 55 jaar geleden
dat ik daar had gelogeerd bij een oom en tante. Waar zij ooit woonden was alles plat en stond er
nieuwbouw. Wat nog wel fier overeind stond was de Plechelmus, ook in deze kerk was ik toen
geweest. Door de hoge onderhoudskosten wilde het bisdom de kerk sluiten maar door acties van
gelovigen, aangewakkerd door niemand minder dan Herman Finkers, is deze basiliek open ge-
bleven. Hij was dus open toen we er langs kwamen lopen. Natuurlijk moest ik naar binnen,
bij de ingang stonden enkele vriendelijke vrijwilligers die ons een beschrijving meegaven over alles wat er te zien was in de basiliek. Het interieur gaf me meer warmte dan de buitenkant van deze basiliek. Aan het eind van de rondgang stak ik twee kaarsjes op. Een voor een zieke broer en een voor alle vriendschappen die ik in mijn leven heb mogen genieten. Mijn vriend, geen kerkganger maar wel een man die solidariteit hoog in het vaandel heeft staan, zette het ene door mij opgestoken kaarsje nog even op een andere plek, links in de kaarsenstandaard. Hierna dronken we koffie op een terras naast de kerk dat werd gerund door een Chinees. Waarschijnlijk was het Chinese koffie, er zat geen smaak aan. We vervolgden onze route en moesten zo nu en dan even de regenkleding aan. In de buurt van Rossum was het droog en konden we de plakkerige kleding weer in de fietstas doen.
We genoten met volle teugen fietsend over mooie stille wegen van het glooiende landschap.
In Ootmarsum werd alles in gereedheid gebracht voor het Nederlands Kampioenschap
wielrennen wat dat weekend zou plaats vinden. Het was wel glibberig over de steentjes
in dat van kunst uitpuilende stadje. Omdat het steeds dreigde naar regen besloten we in een
redelijk tempo richting de camping te fietsen. Op een gegeven moment raakte ik in gedachten
verzonken toen ik dacht aan een oud-wethouder die uit deze regio kwam. Wat me bezig hield
was vooral dat ik hem in een flits uit een boom zag vallen. Dat in zo’n prachtige omgeving
er zulke rampen konden gebeuren. Intussen was het zachtjes gaan regenen, maar omdat ik in
gedachten was had ik mijn blik niet gericht op mijn omgeving, maar op mijn voorwiel. Mijn
vriend was van de fiets gestapt om zijn regenkleding aan te doen. Hij zag mij in volle vaart op
hem af komen sjezen en dacht voordat hij bij me is stuurt hij wel bij. Helaas ik keek niet op of
om en knalde in volle vaart tegen hem op. Zijn fiets vloog de sloot in ik suisde over het asfalt
en hij stond als een standbeeld recht overeind. Hij was wit van schrik en dacht minimaal dat ik
iets gebroken had. Maar wonder o wonder ik mankeerde niets, hij mankeerde niets, de fietsen
mankeerden niets. Het was echt een Gods wonder, het opsteken van twee kaarsjes gaf ons
de dagen erna genoeg stof tot nadenken … en dankbaarheid. Die dankbaarheid werd nog groter
toen echt nog geen week later de oud-wethouder die ik in een flits voorbij had zien komen echt
uit een boom viel .. en hij mankeerde bijna niets… groeten uit Twente met dank aan Plechelmus.